Του Οδυσσέα Ιωάννου /protagon.gr
Πούλμαν, νυχτερινό δρομολόγιο, Αθήνα- Σόφια. Περίπου έντεκα ώρες. Μισοί Βούλγαροι, μισοί Έλληνες. Οι Έλληνες, έχουν ανοίξει επιχειρήσεις στην Σόφια, για λόγους φορολογικούς και κόστους, και οι Βούλγαροι επιστρέφουν οριστικά πίσω. “Τέλος για μας η Ελλάδα”. Τουλάχιστον έχουν κάπου να επιστρέψουν. Όχι κάπου καλύτερα, αλλά κάπου πιο οικεία. Οικογένειες που μέχρι πρότινος πίστευαν πως θα ρίζωναν εδώ, τώρα μας αφήνουν να το παλέψουμε μόνοι μας και αν ποτέ ισιώσουμε, έχει ο (κοινός μας) Θεός… Δεν φυγομαχούν, δεν έλεγαν ψέματα όταν μιλούσαν για την Ελλάδα σαν την νέα τους πατρίδα, απλά δεν βγαίνει, το βλέπεις, επιστρέφουν στα χωριά τους, σαν αρκετούς Έλληνες. Το ίδιο και πολλοί Αλβανοί, μεγάλοι καλλιτέχνες της πέτρας, έχουν χτίσει μικρά κοσμήματα στην επαρχία. Όταν μια χώρα εγκαταλείπεται από τους οικονομικούς μετανάστες της γιατί δεν έχει ζωή, σημαίνει πως δεν έχει ζωή για κανέναν. Ο αφελής βλέπει να ελευθερώνονται θέσεις εργασίας αλλά δεν φεύγουν διευθυντές. Φεύγουν χτίστες, αγρότες και καθαρίστριες…
Η εικόνα από μόνη της είναι μελαγχολική. Αν ήμουν στην αφετηρία των ΚΤΕΛ και έβλεπα οικογένειες να φεύγουν για πάντα, φορτωμένοι με ό,τι μεταφέρεται από ένα κομμάτι ζωής εντός παρενθέσεως, θα λυπόμουν σαν να έφευγαν φίλοι για πάντα. Και να σου πω και κάτι ακόμα; Θα ένιωθα και μια ερήμωση, μια μοναξιά, μια εγκατάλειψη. Αυτό το “μας αφήνουν και φεύγουν” πέρα από ένα ακόμη σινιάλο της κρίσης μας, το παίρνω και λίγο προσωπικά. Αφήνουν την χώρα μου κι εμένα. Τώρα, μόνοι μας. Να βρούμε τους τρόπους, να τα φτιάξουμε ή να τα γαμήσουμε τελείως. Να μην αφήσουμε να περάσει αυτή η βίαιη στρέβλωση της ψυχής μας. Να μην αλλάξει ο χάρτης μας, να μην εκτραπούν ποτάμια αιώνων, να μην συνηθίσουμε. Και ανάμεσα σε όλα τα άλλα που δεν θα συνηθίσω, δεν πρόκειται να συνηθίσω μία Ελλάδα μόνο με Έλληνες.
Τους θέλω όλους πίσω. Ξημερώματα, στον Κηφισό, να ξεφορτώνουν πάλι τα μπαγκάζια τους οι “ξένοι”, ερχόμενοι εδώ για μια καλύτερη ζωή.
Υ.Γ. Το δρομολόγιο Αθήνα- Σόφια δεν το έκανα εγώ, το έκανε η φίλη μου η Τάνια, Βουλγάρα. Πετάχτηκε να δει τον εγγονό της και επέστρεψε. Δεν είναι από εκείνους που θα φύγουν ποτέ. Δέκαοχτώ χρόνια στην Ελλάδα, δεν σκέφτεται καθόλου να μας αφήσει μόνους μας...
