yle="text-align: justify;">Γράφει η Τζώρτζια Ρασβίτσου * :
Κινούμαστε σε συμπληγάδες: απ’τη μια γνωρίζουμε ότι η χώρα δεν μπορεί ν’αντέξει δύο εκατομμύρια πρόσφυγες, γνωρίζουμε την πραγματικότητα και τις αντοχές κι απ’την άλλη γινόμαστε σιωπηλοί μάρτυρες ενός εγκλήματος, που δικαιοσύνη δεν θα του αποδοθεί ποτέ.
Για τους συμπολίτες μας, που έβαλαν πλάτη τους προηγούμενους μήνες, που ήρθαν ακόμη και σε ρήξη με γνωστούς και φίλους, το πρόβλημα, γίνεται δίλημμα. Η πραγματικότητα συγκρούεται με τη συνείδηση, η πρακτική με την ηθική.
Το Αιγαίο ξεπλένει σήμερα τα εγκλήματα, αφρίζοντας δίχως τύψεις μέσα στη σιωπή της συνενοχής. Άλλες φορές γίνεται καθρέφτης, για να δούμε μέσα του την ντροπή των συνειδήσεων μας. Δεν υπήρχε, δυστυχώς, νόμος να βασιστεί το έγκλημα μιας ειρηνεμένης θάλασσας. Η θάλασσα, έχει το δικό της δίκιο, κανένας πνιγμός δεν θα γίνει αδίκημα…
Όταν τα όνειρα απελαύνονται, οι άνθρωποι διαλύονται.
Έτσι διαλυθήκαμε κι εμείς, γκρεμίστηκαν οι γέφυρες, που πέτρα την πέτρα χτίσαμε κόντρα σε μια ξενοφοβική φρενίτιδα. Κλειδώθηκαν οι ελεύθεροι άνεμοι που ζωγραφίζαμε, όταν σφίγγαμε τα χέρια.
Τώρα σφίγγουμε τα χείλη και τις καρδιές, μ’απελπισιά κρατώντας τις άγκυρες…
Μη ζητάς συγνώμη, γιατί δεν έκανες λάθος.
Κι αν το δίκιο σε πνίγει και λες ότι δεν αντέχεις, μίλα δυνατά, γιατί αυτοί που πρέπει να σ’ ακούσουν είναι πολύ μακριά …. απ’τη λογική. Είναι σταυλισμένοι στα κλειστά τους σύνορα, κι εκεί η φωνή σου για ν’ακουστεί, πρέπει να γίνει βροντή!
* Η Τζώρτζια Ρασβίτσου είναι συμβολαιογράφος και αρθρογραφεί στο Lesvosnews.net
