Μόρια…ή Μοίρα;

Επισκέφτηκα την πολυσυζητημένη Μόρια και επειδή πιστεύω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο στον κόσμο μας, λέω να παίξουμε με τα γράμματα! Ο αναγραμματισμός της λέξης  «Μόρια» παράγει τα λέξη «Μοίρα» που προέρχεται από το ρήμα μείρομαι, δηλαδή μοιράζω. Μοίρα λοιπόν σημαίνει το μερίδιο, το κομμάτι από ένα σύνολο, που αναλογεί στον κάθε άνθρωπο.  Σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες οι Μοίρες ήταν τρεις, η Λάχεσις, η Κλωθώ και η Ατροπός. Η πρώτη ξετυλίγει το νήμα της ζωής, συμβολίζει το παρελθόν και καθορίζει τι θα λάχει στον καθένα. Η δεύτερη κλώθει το νήμα της ζωής και συμβολίζει το παρόν. Η Ατροπός είναι η πιο σκληρή, κόβει το νήμα όταν έρθει η ώρα, η οποία είναι διαφορετική για τον καθένα μας. 
Πηγαίνοντας στη Μόρια αναρωτιόμουν…ήταν γραφτό σ’ αυτούς τους ανθρώπους να βρεθούν  δεσμώτες ενός πεπρωμένου που κλώθεται από ανώτερες δυνάμεις;…Είναι τα λανθασμένα σχέδιά τους που τους οδήγησαν σε ένα καταυλισμό, στερώντας τους το όνειρο για μια καλύτερη ζωή;…Είναι η καταγωγή τους που ευθύνεται για αυτή την κατάσταση, οι γονείς τους ή η πίστη τους σε έναν κατώτερο, κακό και εκδικητικό θεό;

Συνάντησα κάποιους μετανάστες, μίλησα μαζί τους, η ζεστασιά του ήλιου μας έλουζε και όλοι χαμογελούσαμε ο ένας στον άλλον με αβρότητα. Στη συνέχεια όμως κάποιοι που μιλούσαν αγγλικά, μου είπαν πράγματα που με έκαναν να ανατριχιάσω. Μου μίλησαν για πόνο και δυστυχία, μου έλεγαν ότι θα προτιμούσαν να έχουν πεθάνει στη διαδρομή τους προς τα εδώ, κάποιοι ψάχνουν τρόπους να αυτοκτονήσουν κι άλλοι με ρωτούσαν αν θέλω να τους πάρω μαζί μου ως υπηρέτες ώστε να ξεφύγουν από την κόλασή τους. Οι δυσκολίες της ζωής εξαφανίζουν την αξιοπρέπεια!

Εγώ το βίωσα, σε ελάχιστο βαθμό βέβαια σε σχέση με αυτούς τους ανθρώπους.  Θυμήθηκα τις πρώτες μέρες που ήρθα να ζήσω στη Μυτιλήνη. Μου έλειπαν βασικά πράγματα, στο σπίτι δεν είχαν βάλει πετρέλαιο, το κρύο ήταν τσουχτερό, άκουγα τα κύματα να χτυπάνε τη στεριά με μανία, έβλεπα τις ελιές να λυγίζουν ανήμπορες να αντισταθούν  στο ανελέητο φύσημα του ανέμου και  το φεγγάρι να σκεπάζεται από μαύρα, απειλητικά σύννεφα. Μια καταιγίδα με δυνατές βροντές και αστραπές ξέσπασε που όμοιά της δεν έχω ξαναδεί! Κοιτώντας με δέος τις δυνάμεις τις φύσης, τυλιγμένη με την κουβέρτα, τρέμοντας ολόκληρη από τη χαμηλή θερμοκρασία και την υγρασία αλλά και από τον φόβο της βροντής, είδα από το παράθυρο το σκυλί του γείτονα να χασμουριέται και να τεντώνεται ανέμελα μπροστά στο τζάκι. Όχι απλά το ζήλεψα αλλά ένιωσα ότι ήμουν ικανή να του δώσω μια κλωτσιά και να αρχίσω να γαυγίζω, αν είναι να με βάλουν κι εμένα εκεί, δίπλα στη φωτιά. Όταν αργότερα απέκτησα θέρμανση στο σπίτι, σκέφτηκα ότι αγαπώ τόσο τα σκυλιά που μου φαινόταν απίστευτο πώς πέρασε από το μυαλό μου κάτι τέτοιο!

Οι επιστήμονες λένε ότι όταν τίθεται θέμα επιβίωσης, λειτουργεί κυρίως  το εσώτερο μέρος του εγκεφάλου που σχετίζεται με τα ζωώδη ένστικτα και όχι ο φλοιός, το εξωτερικό και πιο αναπτυγμένο μέρος του. Όσο μορφωμένος ή καλλιεργημένος κι αν είσαι, γίνεσαι έρμαιο των ενστίκτων σου! Η λογική μπλοκάρει και σκέφτεσαι μόνο πώς θα παραμείνεις ζωντανός, χωρίς να λογαριάζεις τίποτα άλλο. Ας μπούμε για λίγο στη θέση των μεταναστών, πώς νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι που έρχονται σε ένα μέρος άγνωστο, χωρίς υπάρχοντα, διαβιώνουν σε άθλιες συνθήκες, δίνουν μάχη με τις καιρικές συνθήκες μέσα από σκηνές, φοβούνται για το αύριο και δεν ικανοποιούν τις βασικές ανάγκες τους! Είμαι σίγουρη ότι οδηγήθηκαν σε ανήθικες πράξεις, που είναι πράξεις απόγνωσης, πολλοί ηθικοί άνθρωποι ενώ  οι βίαιοι έγιναν βιαιότεροι.

Το Άουσβιτς έμεινε στην ιστορία ως κέντρο εξόντωσης  της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων και σήμερα μας προκαλεί φρίκη και αποτροπιασμό.  Αυτούς που ήταν δυνατοί τους έβαζαν να δουλέψουν στη βαριά βιομηχανία και τους αδύναμους τους θανάτωναν στο θάλαμο αερίων. Από αυτούς που δούλευαν, ευτυχώς κάποιοι διασώθηκαν.

Τη Μόρια πιστεύω ότι θα τη θυμόμαστε ως τόπο εξόντωσης του ανθρώπινου νου με το δηλητηριώδες νέφος της κατάθλιψης και της απελπισίας. Εδώ συγκεντρώθηκαν άνθρωποι που δε χρειάζονται μόνο ψυχολόγους και ένα συσσίτιο, είναι άτομα που έχουν ανάγκη να δημιουργούν, να νιώθουν ζωντανοί! Όσο μένουν στους καταυλισμούς, μάθετέ τους να καλλιεργούν τη γη, να φτιάχνουν ξυλόγλυπτα ή να ζωγραφίζουν πέτρες. Μοιράστε τα δημιουργήματά τους δωρεάν στους τουρίστες του νησιού και θα δείτε πόσοι θα έρθουν να στηρίξουν αυτούς τους ξεχωριστούς ανθρώπους που τόσο χτυπήθηκαν από το μοίρα…ή τη Μόρια. Μην αφήνετε ανθρώπους πίσω από τα σίδερα και τα περιφράγματα με αδρανές πνεύμα και νου, χωρίς όνειρα και ελπίδα.

Αναρωτιέμαι τελικά…αυτοί οι άνθρωποι είναι παγιδευμένοι στη «Μόρια», στη  «Μοίρα» ή στη «Μωρία» του συστήματος;  Σκεφτείτε ότι στις μέρες μας υπάρχουν άτομα πιο πλούσια από κράτη ολόκληρα και σε πολλές χώρες κάποιοι πεθαίνουν από ασιτία. Στη Νότια Αμερική μπορείς να αγοράσεις έναν δούλο κι όταν τον βαρεθείς, να τον πουλήσεις κάπου αλλού και να αγοράσεις άλλον. Η ανθρώπινη ζωή έχει αξία μόνο αν έχεις χρήμα, αλλιώς εξαγοράζεται και πουλιέται! Η Μητέρα Γη μας προσφέρει σε αφθονία τα πάντα αλλά κοντεύουμε να εξαντλήσουμε τα αποθέματά της. Οικονομικά φαίνεται να χρωστάμε παντού, ακόμη και στους εξωγήινους και οι περισσότεροι ζουν στη μιζέρια! Δεν το χωράει ο νους μου αυτό, ζούμε μια παράνοια!

Οι κάτοικοι της Λέσβου έδειξαν στωικότητα και υπομονή στο φαινόμενο της μετανάστευσης. Το ίδιο και ολόκληρη η Ελλάδα φυσικά. Προσφέρθηκε φιλοξενία στους αλλοδαπούς, όπως αρμόζει στο ελληνικό πνεύμα. Κάποιοι από αυτούς τους «βάρβαρους», γνωρίζοντάς τους,  διαπίστωσα ότι γίνονται πιο Έλληνες από μας.  Αντίθετα υπάρχουν αρκετοί με την ελληνική υπηκοότητα, απόγονοι του Εφιάλτη, που είναι ανάρμοστο να ονομάζονται Έλληνες!
Υπάρχει όμως και κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα στη Μόρια, είδα ένα ζευγάρι που φιλιόταν μπροστά στα περιφράγματα, εκστασιασμένο από τα βέλη του έρωτα. Πιο πέρα μια οικογένεια με τα παιδιά της που αγκαλιάζονταν, έπαιζαν και γελούσαν με βλέμμα ευτυχίας. Η ζωή και η αγάπη ξεπηδάνε από παντού! Το μόνο συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα μετά από αυτή την εμπειρία στη Μόρια  είναι ότι καμία δύναμη δεν μπορεί να ελέγξει ή να επιβληθεί  στη δύναμη της ζωής!