ΦΙΛΟΤΙΜΟ ΜΕΤΑΞΥ ΑΓΡΑΣ - ΧΙΔΗΡΩΝ
Γράφει ο Αντίλογος
Μου διηγήθηκε ένας φίλος μου γεωπόνος, σύμβουλος γεωργικών επενδύσεων, μιά περίπτωση ενός πελάτη του κτηνοτρόφου. Έτσι όπως του τα εξιστόρησε ο ίδιος. Πριν δέκα χρόνια περίπου, του έγινε έλεγχος, από μία υπηρεσία του υπουργείου αγροτικής ανάπτυξης από την Αθήνα. Ο στάβλος του βρισκόταν στην περιοχή μεταξύ Άγρας και Χιδήρων ψηλά σ` ένα λόφο. Ήταν μιά αρκετά μεγάλη μονάδα, που είχε γίνει με κοινοτικά κονδύλια, δηλαδή τα προγράμματα χρηματοδότησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όταν ζήτησαν οι ελεγκτές να δουν τα εκατό περίπου πρόβατα που δήλωνε, με το ζόρι μάζεψε καμιά πενηνταριά. Φώναζε, ξαναφώναζε, σφύριζε, ξανασφύριζε, όμως επιπλέον πρόβατα δεν εμφανίστηκαν.Θα βρίσκονται τους είπε στο βουνό.
Πήγαν μέσα σε μιά αποθηκούλα, για να υπογράψει τα χαρτιά του ελέγχου. Υπήρχε ένα ράφι με καμιά τριανταριά μπουκάλια, μ` όλων των ειδών τα ποτά. Ο στάβλος λειτουργούσε πιο πολύ σαν μπαρ, παρά σαν τόπος παραγωγής γάλακτος. Κι ο ίδιος ο κτηνοτρόφος αισθανόταν σα να βρίσκεται σε μπαρ, παρά στο χώρο της εργασίας του. Μιά μονάδα σύγχρονη υπολειτουργούσε. Λεφτά πεταμένα.
Πέρασαν δέκα χρόνια. Έτυχε να ξαναγίνει έλεγχος στον ίδιο άνθρωπο, απ’ τους ίδιους ελεγκτές. Τους περίμενε. Ο ίδιος τους θυμόταν. Μόλις τους είδε αισθάνθηκε ότι κάτι ήθελε να τους πει.
«Άλλαξαν τα πράγματα από τότε. Μπήκαν όλα σε μιά τάξη.» Ένοιωθε την ανάγκη να δώσει εξηγήσεις για κάτι που έγινε δέκα χρόνια πριν. Και πραγματικά είχε διακόσια πρόβατα,σ`ένα καθαρό στάβλο, όπως όφειλε να είναι.
«Εσύ δεν είχες κάπου ένα ράφι με ποτά» τον ρώτησαν.
«Θα σας δείξω όταν τελειώσουμε» απάντησε.
Πήγαν να υπογράψουν τα έντυπα του ελέγχου στην γνωστή αποθηκούλα. Πάνω στο ίδιο ράφι-μπαρ,υπήρχαν δυο άδεια μπουκάλια.‘Ισως για να θυμίζουν το μακρινό παρελθόν.
«Από τοτε άλλαξε η ζωή μου. Παντρεύτηκα και έκανα ένα παιδάκι που είναι ενάμιση χρονών. Πρέπει να το ζήσω. Όλα αυτά τα χρόνια, είχα ένα βάρος, γιά τον παλιό έλεγχο. Σας ντρεπόμουν κι ας μην σας είχα ξανασυναντήσει. Χαίρομαι που σας μιλώ γιά το παλιό μου χρέος.».
Ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει...Πάντα χρειάζεται μια δεύτερη ευκαιρία.
Ο κτηνοτρόφος αυτός κοίταξε την ζωή του κατάματα. Αναμετρήθηκε μαζί της, την πήρε στα χέρια του και την άλλαξε.
Με αφορμή, τον φιλότιμο αυτόν άνθρωπο, που ένοιωθε την ανάγκη δέκα χρόνια μετά να εξιλεωθεί, σκέφτομαι όλους αυτούς τους μεγαλόσχημους. Όλους αυτούς στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας. Άθλιοι και αχρείοι. Οι μίζες των εξοπλιστικών προγραμμάτων, οι μίζες των φαρμακευτικών εταιριών, τα δωράκια απ την Siemens, οι offshore των συζύγων, οι Ελβετικές τράπεζες, οι τράπεζες των φορολογικών παραδείσων, οι απροσδιορίστων δραστηριοτήτων εταιρίες συζύγων,(διαφημιστικές,,παροχής συμβουλών, οικονομικών ερευνών,διαφόρων μελετών), όλα τόσο φλου , ώστε να εισπράττει “νόμιμα” η σύζυγος τη μίζα του άνδρα της πολιτικού.
Και βέβαια όταν τους συλλάβουν επ αυτοφώρω, τσιρίζουν και ωρίονται, ότι τάχα είναι θύματα πολιτικών διώξεων. Κι όταν τους περάσουν χειροπέδες, κρύβουν τα χέρια τους κάτω από μπλούζες, πουλόβερ, κασκόλ. Όμως οι αθώοι δεν ντρέπονται.
Σηκώνουν τα χέρια ψηλά, σφίγγουν τις γροθιές τους, δείχνουν τις αλυσίδες τους, γιατί ειναι τίτλος τιμής και παράσημο. Γι αυτούς και τις οικογένειες τους. Τα ανθρωπάκια της μίζας και των offshore, μπορεί να επαίρονται για τους φανταχτερούς τίτλους σπουδών, των διάσημων πανεπιστημίων του εξωτερικού όπου σπούδασαν, χάρη στα λεφτά και στις πλάτες του μπαμπά τους, όμως, δεν έχουν ούτε το ένα εκατοστό φιλότιμο, ενός καλού ανθρώπου,, ενός τσομπάνη, που έχει το στάβλο του στην περιοχή μεταξύ Άγρας και Χιδήρων.
Αντίλογος
