Πώς κατάντησαν έτσι οι Αμερικάνοι;

 

Oποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της Τρίτης, ολόκληρος ο πλανήτης εισέπραξε ένα απίστευτο θέατρο παραλόγου να εκτυλίσσεται σε μία χώρα στην οποία ο πρόεδρός της είναι ο «πλανητάρχης» του κόσμου.

 

Το τραγικό είναι ότι μετά την κριτική στον απίστευτο Τραμπ, καθώς στρέφεις το κεφάλι σου από την άλλη πλευρά, δεν βλέπεις το πρόσωπο που θα σε πείσει για κάτι καλύτερο. Σαν να θέλεις να ψηφίσεις κάποιον επειδή η λογική σου αντιδρά στο σοκαριστικό και ενώ περιμένεις την ανακούφιση, αυτή δεν έρχεται ποτέ με την επιλογή της Χίλαρι.

 

Σε κάθε περίπτωση, η Αμερική φαίνεται να ξεφεύγει κατά πολύ από τις νόρμες του παγκόσμιου πολιτικού αηθισμού. Και το κακό είναι ότι όπως σε όλα, αποδεικνύεται ο οδηγός  για τον υπόλοιπο κόσμο.

 

Όμως, γιατί συμβαίνει αυτό; Στις Ηνωμένες Πολιτείες ξεκίνησαν όλες οι «επιστημονικές» μέθοδοι προπαγάνδας ή πολιτικού αντιπερισπασμού αλλά, πρώτον, ποτέ δεν υπήρξε τέτοιο δίδυμο υποψηφίων και, δεύτερον, ποτέ δεν εμφανίστηκε τόσο «διαταραγμένος» πολιτικός σαν τον Τραμπ. Οι προηγούμενοι, από τον Νίξον μέχρι τον Μπους, μπορεί να ήταν ικανοί ακόμα και να συναινέσουν σε δολοφονία αντιπάλων αλλά ποτέ δεν θα τολμούσαν να δημιουργήσουν ένα προφίλ, σαν του Τραμπ.

 

 

Η εξήγηση είναι μάλλον απλή. Κάθε πολιτικός είναι δημιούργημα του κοινού του. Αυτό είναι που εγκρίνει την φόρμουλα επικοινωνίας με το πολιτικό πρόσωπο και τον παροτρύνει να συνεχίσει. Που ανταποκρίνεται ως συνομιλητής και ζητάει όλο και περισσότερα ενισχύοντας την νομιμοποίηση κάθε επιλογής. Και στο τέλος, υφίσταται τις συνέπειες ή τις επιπτώσεις από την στάση που τήρησε στον προεκλογικό αγώνα αλλά και στην ώρα της ψήφου.

 

Το πιθανότερο είναι πως δεν γέννησε ο Τραμπ το κοινό του αλλά το κοινό του τον Τραμπ. Κι αν δεν το είχε κάνει στις προηγούμενες αναμετρήσεις, είναι γιατί δεν τον είχε ανακαλύψει. Είναι οι άνθρωποι που «διαπαιδαγωγήθηκαν» από όλο το κλειστό σύστημα καταναλωτισμού, «εικονολατρείας» και νομιμοποίησης ταπεινών ενστίκτων. Αυτοί που αφέθηκαν στην υιοθέτηση ρόλου «τιμωρού» δια μέσου της απόρριψης κάθε συμβατικού ή συστημικού προφίλ στην αμερικάνικη πολιτική ζωή.

 

Κάπως έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα σε ολόκληρη την εκστρατεία, για να καταλήξουν στην αυριανή δραματική Τρίτη. Πέρασε πάνω από ένας χρόνος έντασης, ξοδεύτηκαν δισεκατομμύρια δολάρια και αναπτύχθηκαν τεράστια δίκτυα πλειοδοσίας στην δημιουργία ενός πειστικού προφίλ. Από τη μία, ενός υποκατάστατου του Ομπάμα κι από την άλλη, ενός αντισυστημικού «εκσκαφέα» ο οποίος υπόσχεται δραματοποίηση στην ανούσια και απολιτική ζωή του μέσου Αμερικανού. Να σημειωθεί εδώ ότι ο Τραμπ, σε αντίθεση με την Χίλαρι, έχει ξοδέψει πολύ λίγα δικά του κεφάλαια για την εκστρατεία, δεδομένου πως όλοι αναζητούν μία προκλητική περσόνα για το δικό τους δίκτυο κι ας είναι τζάμπα!

 

Το ζήτημα είναι πώς θα καταλαγιάσει όλο αυτό το τρελό πανηγύρι υπέρβασης κάθε μέτρου. Γιατί ακόμα κι αν εκλεγεί η Χίλαρι -καθόλου βέβαιο δεν είναι- το κακό έγινε. Οι Ρεπουμπλικάνοι ανέχτηκαν χρησιμοθηρικά ένα φαινόμενο που καλλιέργησε ένα πρωτογονισμό στη πολιτική ζωή της χώρας τους. Και οι Δημοκρατικοί δεν μπόρεσαν να αναδείξουν κάτι καλύτερο από την Χίλαρι, για να κάνει απλώς έναν περίπατο απέναντι στον Τραμπ.

 

Δυστυχώς οι κανόνες έσπασαν, τα όρια κατέρρευσαν και η βαρβαρότητα πήρε απροκάλυπτη έγκριση από τις προδομένες μάζες.

 

Κακή εξέλιξη για τις ΗΠΑ αλλά και για τις δημοκρατίες όλου του κόσμου. Ασχετα με το αποτέλεσμα της Τρίτης και τον τρόπο που ο νέος πρόεδρος θα διοικήσει την χώρα του. Κακή εξέλιξη και κατάντια όμως για μεγάλα στρώματα της αμερικανικής κοινωνίας που φαίνεται να λειτουργούν καταστροφικά ως τιμωροί και όχι ως μέτοχοι της παντοδύναμης χώρας τους…

 

Ανδρέας Ζαμπούκας /protagon.gr