yle="text-align: justify;">Γράφει η Τζώρτζια Ρασβίτσου:
«Ψιτ, ψιτ, καλέ τι σε λεν;»
Αυτή ήταν μια πολύ συνηθισμένη φράση καμακιού πριν από 30 χρόνια. Κι άμα γύρναγες απαξιωτικά από την άλλη και δεν έλεγες «τι σε λεν», ερχόταν η πληγωμένη απάντηση: «Σιγά… θα βρείς!».
Ο λόγος για τα λαϊκά αγόρια της εποχής μου. Τώρα πια, σπάνια ν’ακούσεις στο δρόμο ψιτ, ψιτ. Και το «καλέ» είναι πολύ ξεπερασμένο. Τώρα λέν: «Κοπελιά».
Η μανιέρα μπορεί να έχει αλλάξει, όμως το λαϊκό καμάκι ήταν, είναι και θα είναι, πάντα δοξασμένο!
Πρόσφατα, χωρίς να το επιδιώξω και ερήμην των πρωταγωνιστών, έγινα μάρτυρας μια τέτοιας περίπτωσης: ένα υπέροχο νεανικό «ψηστήρι». Και εντυπωσιάστηκα με την καθαρότητα της γλώσσας και την σαφήνεια των προθέσεων. Τα μηνύματα εκατέρωθεν ήταν κεκαλυμμένα μεν, απολύτως ξεκάθαρα δε. Κρύσταλλο Baccarat!
Λόγια απλά, στρωτά, σταράτα, που δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για το τι θέλει ο ποιητής (όχι να πει, φυσικά). Καθαρές δουλειές. Μόνο υγεία! Ελεύθερη κι αγνή λαϊκή ψυχή!
Ούτε μελαγχολικά χαμόγελα, ούτε τσαλίμια, «κορδελάκια» ή ψευτοαναστολές, και γενικά τίποτα από εκείνα τα εντυπωσιακά «κολπάκια» της ιντελιγκέντσιας, που ώσπου να περάσει μια καλή κουβέντα από τους λαβύρινθους των υπαρξιακών αναζητήσεων και να την ξεμπουρδουκλώσει από την προβληματική ενδοσκόπηση, σε κάνει να βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή!
Άτιμε Κούντερα!
* Η Τζώρτζια Ρασβίτσου είναι συμβολαιογράφος και αρθρογραφεί στο Lesvosnews.n
