Σκέτη λέρα
του Κώστα Βελούτσου *
Τα έχει αυτά η ζωή. Έχει τις χαρές της, έχει τις λύπες της- και πρόσφατα πήραμε άλλη μια πικρή γεύση από την τραγική κατάληξη δυο νέων- έχει τις γιορτές της, τις σκόλες που λέγαμε και στα χωριά μας, απ’ όλα έχει. Το καλό θα ήταν να επικρατήσουν, όσο γίνεται, οι όμορφες στιγμές σε όλα τα επίπεδα και προσωπικά πιστεύω ότι αυτό εξαρτάται από το δικό μας χέρι και μόνο.
Έχει και τα Χριστούγεννα, αφού οι γιορτές όπως και να το κάνουμε είναι κομμάτι της ζωής μας, που εξακολουθούν όμως να μην μ’ αρέσουν. Δεν μ’ αρέσει αυτό το ψεύτικο πρόσωπο μιας κοινωνίας σαν της δικής μας που ξετρυπώνει μόλις ανάψουν τα χριστουγεννιάτικα πολύχρωμα φώτα. Τότε είναι που ξεπροβάλλει αιφνιδιαστικά η καλοσύνη, ξυπνάει η φιλανθρωπία των bazaar και το ενδιαφέρον να είμαστε κοντά σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη, αλλά το παράδοξο είναι πως όλα αυτά τα όμορφα συναισθήματα διαρκούν όσο διαρκεί και η εορταστική περίοδος για να χαθούν όταν πέσει η γιορτινή αυλαία.
Κατά τ’ άλλα είναι γιορτές , χριστουγεννόσκολα όπως λέει και ένας φίλος που έχουν τα δεντράκια τους- και μην πάει ο νους σας κάπου αλλού, στα έλατα αναφέρομαι- έχουν για κάποιους άλλους τα καραβάκια, τα φαντεζί φωτάκια, τα φοινίκια, ναι τα φοινίκια και όχι μελομακάρονα, έχουν και τον άγιο Βασίλη τους που μεταξύ μας θεωρώ ότι είναι λέρα. Σκέτη λέρα όπως ήταν ο τίτλος κάποιου θεατρικού έργου -αν δεν κάνω λάθος-. Είναι πάντως να αναρωτιέσαι πώς τα καταφέρνει και περνά από την καμινάδα ο ευτραφής άγιος δίχως την παραμικρή μουτζούρα πάνω του, να μην έχουν ούτε μια βρωμιά τα ροδοκόκκινα μάγουλά του και να προτιμά την κόκα κόλα απ’ όλα τα άλλα εδέσματα που θα του έχει ετοιμάσει η οικοδέσποινα του σπιτιού, ακόμα και από το διαχρονικό πεντάρι μεταξά. Να ξαπλώνει πάνω στην κουνιστή πολυθρόνα τάχα μου κουρασμένος από το ταξίδι του, να απλώνει τις βρώμικες μπότες του πάνω στο καλογυαλισμένο τραπεζάκι του σαλονιού και να ξεστομίσει αυτό το αηδιαστικό χοχοχο που σου τρυπά τα αυτιά.
Λοιπόν άκου άγιε Βασίλη. Δεν ξέρω αν έρχεσαι από τον βορρά ή από τον νότο και δεν με νοιάζει αν το έλκηθρό σου το σέρνουν ελαφάκια ή τάρανδοι. Δεν με νοιάζει τι ακριβώς περιέχει ο σάκος που κρατάς, δεν μ’ ενδιαφέρει καν πόσο χρονών είσαι και αν έχει μακρύνει η γενειάδα σου. Έτσι κι αλλιώς χρόνια τώρα γεράκο σε ξέρω και κάποια στιγμή μου φαίνεται ότι σε άκουσα να σιγοτραγουδάς το :«Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη» που σου ταιριάζει απόλυτα. Έχω να σου πω ότι ποτέ δεν σου έγραψα γράμμα, κανείς από τη δική μου γενιά δεν το έκανε, δεν περίμενα ποτέ από σένα να μου φέρεις κάτι και θέλω να σε παρακαλέσω να πάψεις να δίνεις ελπίδες σ’ όλους και προπαντός στα παιδιά που δεν σου φταίνε τίποτα. Με την ευκαιρία θέλω να σε ρωτήσω αν ξέρεις από παιδικές επιθυμίες; Γνωρίζεις ακριβώς τι θα πει άλλο δώρο να επιλέγουν τα παιδιά από τις βιτρίνες, δήθεν ότι θα τους το φέρεις εσύ, και άλλο τελικά να παίρνουν λόγω οικονομικών προβλημάτων των γονέων τους; Ξέρεις ότι δημιουργείς ενοχές στα παιδιά του τύπου δεν ήταν φρόνιμα ή καλά κι έτσι ο άγιος Βασίλης δεν θα τους φέρει το δώρο που διάλεξαν, αλλά κάποιο άλλο φτηνιάρικο και στην καλύτερη περίπτωση μια χυδαία απομίμηση αυτού που επέλεξαν;
Θέλω λοιπόν να βγεις και να πεις δημοσίως ότι είσαι μια απάτη και τίποτα περισσότερο, δεν έρχεσαι από πουθενά και τα όποια δώρα τα φέρνουν άλλοι και όχι εσύ. Να φωνάξεις δυνατά ότι είσαι ένα ξενόφερτο και εμπορικό δημιούργημα των αγγλοσαξονικών κοινωνιών, μια εφεύρεση των πλουσίων, ένα απλό κατασκεύασμα.
Και για να τελειώνουμε με την περίπτωσή σου χαμογελαστέ Santa Claus, αν πάντως θέλεις και επιμένεις να περάσεις από τα μέρη μας, μιας και φέτος πέρασαν τόσες και τόσες διασημότητες ας μην στερηθούμε την αφεντιά σου, μην μας φέρεις δώρα ούτε υποσχέσεις. Φέρε μας μόνο την προσμονή για κάτι καλύτερο απ’ αυτό που έχουμε ή απ’ αυτό που είμαστε διότι μόνο γι’ αυτό υπάρχεις μέσα στα μυαλά μας. Μόνο γι’ αυτό.
