yle="text-align: justify;">του Οδυσσέα Ιωάννου / protagon.gr
Δέντρο που δεν λυγίζει σπάει, συνήθιζε να λέει ο παππούς. Ναι, αλλά δέντρο που λυγίζει συνέχεια παίρνει μόνιμα αυτό το σχήμα, το λυγισμένο, του απαντούσα εγώ, προσφυώς ή εξυπνακίστικα. Έλεγε κι άλλα. Πρέπει να ξέρεις πότε είναι η ώρα για τα όχι και πότε για τα ναι. Πρέπει να επιλέγεις εσύ τις μάχες σου, όχι ο εχθρός σου. Αψύς και ευερέθιστος αιγόκερως, πάντα δυσκολευόμουν. Τώρα, έχω στρώσει κάπως. Δεν θα γυρίσω εύκολα κουβέντα σε οδηγό που ενώ παραλίγο να μας σκοτώσει μας βρίζει κι από πάνω - κυρίως όταν στο αμάξι έχω το παιδί. Δεν ξέρεις πού θα μας βγάλει και σε τι περιπέτειες μπορεί να βάλω τη μικρή. Ποιούμαι τη νήσσαν, σοφρόνως, επιστρατεύω όλες τις εφεδρείες της ψυχραιμίας μου και αφήνω τον μαλάκα να συνεχίζει να οδηγεί σαν μαλάκας. Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και του λέω “κοροϊδευόμαστε, μεγάλε, το ξέρεις, ε;”. Σκέφτομαι πως από τη μία κάνω το σωστό -σιγά μην αρχίζω να παίζω ξύλο με τον καθένα στον δρόμο- αλλά, από την άλλη, αν όλοι του συμπεριφερθούμε τόσο υπεράνω, ο τύπος αύριο θα σκοτώσει κόσμο.
Μου θυμίζει εκείνον τον λογοτεχνικό διάλογο που κάναμε πιτσιρικάδες που όταν ένας μας έλεγε “Γ..ώ την Παναγία σου”, το παίρναμε προσωπικά, ενώ όταν μας έλεγε -πάλι στα μούτρα μας- “γ..ώ την Παναγία μου”, δεν είχαμε θέμα, γιατί η δική μας Παναγία διατηρούνταν αμόλυντη και η σύλληψή της άμωμος. Με τη δική του ας κάνει ό,τι θέλει…
Παρακολουθώντας διάφορα πάνελς της τελευταίας εβδομάδας, βλέπω κάποιες μικρές, ενθαρρυντικές διαφοροποιήσεις σε ορισμένους. Εκεί που πριν κάνα μήνα υπερασπίζονταν ιδεολογικώς τη συγκεκριμένη Ενωμένη Ευρώπη, τώρα, μετά την εκτέλεση της Κύπρου, έχουν οπισθοχωρήσει σε μία άλλη γραμμή άμυνας, υποστηρίζοντας πως, ναι, αυτή δεν είναι ακριβώς η Ευρώπη που θέλουμε, αλλά δεν έχουμε τη δύναμη να αντιταχθούμε και μέχρι να την αποκτήσουμε, η υποταγή είναι μονόδρομος. Κατανοητός φόβος αλλά λίγο πρόχειρο το επιχείρημα. Καταρχήν, όταν θα νιώσεις δυνατός, τι λόγο θα έχεις πια να τα σπάσεις μαζί τους; Τι ακριβώς θα έχετε να χωρίσετε; Την ηγεμονία στην Ευρώπη; Ελλάδα ή Γερμανία; Δεν το νομίζει κανείς αυτό, ε; Ο μόνος λόγος θα είναι καθαρά ηθικός και, αν θέλεις, ιδαίτερα θωρακισμένος φιλοσοφικά. Δηλαδή, τώρα που είμαι κι εγώ δυνατός, θέλω να επιβάλω (άστοχη λέξη, το ξέρω) δικαιοσύνη. Δεν με νοιάζει αν χάσω κεκτημένα μου, αρκεί να συμβάλω στο όραμα μιας Ευρώπης αλληλεγγύης, βασισμένης σε άλλες αξίες. Ωραία. Και ποιος ακριβώς θα το κάνει αυτό; Η πολιτική και οικονομική ηγεσία της χώρας; Μα, δεν το έκανε ποτέ, ούτε στο ελάχιστο για τους Έλληνες, θα το κάνει για τους Ευρωπαίους; (Για να είμαι δίκαιος, γνωρίζω και για και εξαιρέσεις).
Αυτό θυμίζει λίγο την αντιστροφή του κλίματος -της διαιτησίας εννοώ- στο ευρωπαϊκό μπάσκετ που ήμασταν για χρόνια τα παιδιά της σφαλιάρας και από τη στιγμή που κερδίσαμε κάποιους τίτλους και υψηλές θέσεις στη FIBA, τα σφυρίγματα που παίρναμε ήταν τόσο κλέφτικα – ούτε τσομπάνης σε ραχούλα. (Μην παρεξηγηθώ, δεν υποτιμώ τη σκληρή δουλειά και το ταλέντο δύο γεννιών παιχτών που δίκαια πήραν τους περισσότερους τίτλους, αλλά κι εκείνη η τάπα του Βράνκοβιτς στο Παρίσι τύφλωσε μια γεννιά φιλάθλων, τρέχαμε στους γιατρούς). Όταν γίνεσαι εσύ ο δυνατός, θέλει τόσα κιλά όρχεις να κάνεις το σωστό και το δίκαιο και να μη γίνεις σαν εκείνους για τους οποίους κλαψούριζες, που ελάχιστοι το έχουν καταφέρει στην Ιστορία. Και σίγουρα δεν μας έχω ικανούς ούτε εμάς για τέτοιες ανιδιοτέλειες.
