Σκυλίσια ζωή... (Νο 2)

Ένα καλοκαιρινό πρωινό στην πόλη της Μυτιλήνης.

Μια πόλη γεμάτη χρώματα μυρωδιές και διάφορες ντοπιολαλιές αφού κάθε πρωί μαζεύονται στην χώρα άνθρωποι από όλα τα χωριά του νησιού, ένα μεγάλο πάζλ το νησί και όλα τα κομμάτια του μαζεμένα στην αγορά της Μυτιλήνης στην Ερμού (αλήθεια γιατί σε κάθε πόλη υπάρχει και μια Ερμού που φιλοξενεί την αγορά;). Μυρωδιές από τα φρέσκα ψάρια ανακατεμένα με το άρωμα της θάλασσας που απλώνεται ατάραχη λίγα στενά παρακάτω μαζί με αρώματα λουλουδιών, παστουρμά, φρεσκοκομμένου καφέ και φυσικά με την μυρωδιά του ούζου που κυριαρχεί.

Ένα τέτοιο πρωινό βρεθήκαμε και εμείς στην πόλη της Μυτιλήνης στην πρωτεύουσα της Λέσβου, παρκάραμε στο παρκινγκ κοντά στα κτελ ( στο γνωστό στους ντόπιους σουπερ μάρκετ, μην κάνουμε και διαφήμιση!) και πήγαμε αμέσως για μπουγάτσα στην προκυμαία, τι καλύτερο από μια μπουγάτσα και έναν καφέ με θέα το λιμάνι και το απέραντο γαλάζιο (όποιος το έχει κάνει με καταλαβαίνει απόλυτα).

 Κάπως έτσι ξεκινήσαμε την μέρα μας λοιπόν με καφέ, μπουγάτσα, μυρωδιές και χρώματα βγαλμένα από το νησί. Το πρόγραμμα μας ήταν, αν μη τι άλλο, ιδιαίτερα χαλαρό, είχαμε κατέβει για λίγα ψώνια και πολλές βόλτες, το μόνο που μας έβαζε σε σκέψεις ήταν η ζέστη της Μυτιλήνης που κακά τα ψέματα σε σχέση με τα χωριά ήταν υπερβολική.

Γύρω στη μία το μεσημέρι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε πάλι στην βάση μας αφού μας περίμεναν η αγαπημένη μας παραλία στον Μόλυβο και φρεσκομαγειρεμένα  λουλούδια γεμιστά (κολοκυθολούλουδα)  στο χωριό.

Μία στάση μόνο θα κάναμε στον φάρο στην «Φυκιότρυπα» για να βγάλουμε φωτογραφίες αλλά και να δούμε την Μυτιλήνη από λίγο πιο μακρυά. Μέχρι να το καλοσκεφτούμε είχαμε ήδη φτάσει και παρατηρούσαμε τον βράχο με τον φάρο.

Τριγύρω, πέρα από τα αυτοκίνητα που περνούσαν κάπου κάπου ακούγονταν η θάλασσα, μία παρέα από παιδιά που έκαναν μπάνιο εκεί κοντά ….. και ένα γαύγισμα!  Ένα γαύγισμα αδύνατο, κουρασμένο αλλά συγχρόνως επίμονο και συνεχές, περισσότερο σαν κλάμα ακουγόταν παρά σαν γαύγισμα. Το περίεργο ήταν ότι ενώ ακούγαμε το κλάμα δεν βλέπαμε πουθενά τριγύρω κάποιο σκυλί! Ψάχνοντας λίγο καλύτερα βρήκαμε στα αριστερά του βράχου του φάρου μία τρύπα σαν μικρή στέρνα με αρκετά σκουπίδια, μπόλικο νερό (ενδεχομένως βρόχινο) και στην μέση έναν άσπρο μαλλιαρό σκύλο με μάτια φοβισμένα που κυριολεκτικά έτρεμε όχι από τον φόβο του αλλά από το κρύο, γιατί μπορεί να είχε ζέστη αλλά ο φιλαράκος μας ήταν βρεγμένος με τα πόδια του χωμένα στο νερό και σε ένα σημείο σκιερό, μάλλον θα ήταν έτσι και για αρκετές ώρες. Μόλις μας είδε άρχισε να κουνάει την ουρά χαρούμενος αλλά μπορούσες να διακρίνεις και έναν μικρό φόβο, (αν ήταν άνθρωπος θα λέγαμε ότι τον διακατείχε μια συγκρατημένη αισιοδοξία!), δικαιολογημένα ίσως γιατί ποιος ξέρει τι ιστορία έκρυβε πίσω του.

Κάπως έτσι βρήκαμε τον Λέσβο (έτσι τον ονομάσαμε αργότερα) να προσπαθεί μάταια λόγω βάθους να βγει από την στέρνα που είχε πέσει ή τον είχαν ρίξει, ο μόνος τρόπος για να βγει ήταν να κατέβει κάποιος να τον βγάλει. Ευτυχώς για μας (και για τον ίδιο) ο Λέσβος ήταν εξοικειωμένος με τους ανθρώπους πράγμα που έκανε το έργο μας πολύ εύκολο, σε λίγα λεπτά ο καινούργιος μας φίλος ήταν και πάλι ελεύθερος και ήδη είχε αρχίσει να τρέχει πάνω κάτω χαρούμενος, δεν παρέλειψε βέβαια να μας ευχαριστήσει γλείφοντας μα τα χέρια. Από εμάς δεν ήθελε κάτι παραπάνω ίσως λίγο φαί και λίγο νερό που του δώσαμε, που και αυτά δεν τα άγγιξε πριν μας ευχαριστήσει.

Πολύ γρήγορα μας άφησε και πήρε τον δρόμο του, ήξερε καλά την περιοχή όπως καταλάβαμε, μια περιοχή που μάλλον είναι το σημείο που συγκεντρώνει πολλά παρατημένα (και όχι αδέσποτα) ζώα.

Ο Λέσβος είχε σταθεί τυχερός αυτή την φορά, κάποια άλλα φιλαράκια του όμως σίγουρα δεν είχαν την τύχη του, αλλά και ο ίδιος μπορεί να ξόδεψε αυτή την φορά όλη του την τύχη ίσως και όχι, ποιος ξέρει…  το σίγουρο είναι ότι «Λέσβοι» υπάρχουν πολλοί και παντού, κοιτάξτε γύρω σας και θα τους δείτε στους κάδους σκουπιδιών, στα πάρκα (όπου υπάρχουν), στην γειτονία σας, σίγουρα τους έχετε προσέξει, κάποιοι από εσάς τους δώσατε φαΐ και νερό, κάποιοι άλλοι τους κυνηγήσατε και τους χτυπήσατε (λιγότεροι, γιατί αυτή η κατηγορία δεν θα είχε φτάσει να διαβάζει μέχρι εδώ, ή δεν θα είχε ξεκινήσει καν να διαβάζει αυτό το άρθρο), κάποιοι άλλοι ίσως να τους πλησιάσατε και να τους ταΐσατε για να τους βγάλετε από την μέση πιστεύοντας ότι επιτελείτε κοινωνικό έργο (σίγουρα θα γελάτε τώρα, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές ). Λέσβοι δυστυχώς υπάρχουν και σίγουρα θα συνεχίσουν να υπάρχουν όσο δεν υπάρχουν νομοθετικές ρυθμίσεις που (επιτέλους) θα τηρούνται.

Οι Λέσβοι και οι Αργύρηδες (βλέπε άρθρο: Σκυλίσια ζωή lesvosnews.net/) είναι γύρω μας, εμείς τους βάζουμε γύρω μας κάθε φορά που χωρίς δεύτερη σκέψη αγοράζουμε ένα κατοικίδιο γιατί είναι της μόδας ή γιατί πήρε ο γείτονας, ή γιατί δεν στειρώσαμε το κατοικίδιο μας όταν το πήραμε (κρίμα είναι μωρέ, σκεφτήκαμε, τι μου έκανε το έρμο για να το στειρώσω;) .Κάπως έτσι καταλήγουν τα περισσότερα ζώα στον δρόμο.

Πριν από πολλά χρόνια ένας καθηγητής μου είχε πει «βάλε το μυαλό σου να δουλέψει, προβληματίσου λίγο» αυτό λέω τώρα και εγώ σε όλους μας «βάλε το μυαλό σου να δουλέψει, προβληματίσου λίγο», που ξέρεις ίσως καταφέρουμε κάτι λίγο (ίσως και κάτι περισσότερο).