γράφει ο Αντίλογος
Κάθε πρωί, ή για να λέμε την αλήθεια σχεδόν κάθε πρωί στέκονται εκεί οι δυο τροχονόμοι. Στο δρόμο που κατεβαίνει από τον Άγιο Κωνσταντίνο προς το πάρκινγκ, απέναντι από το παλιό περίπτερο του Σωκράτη, που σήμερα το έχει ο γιος του ο Λάκης.
Στέκονται στο πλάτωμα που σχηματίζουν οι δυο δρόμοι που διασταυρώνονται και παρακολουθούν ατάραχοι τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια που ανεβοκατεβαίνουν. Είναι ήρεμοι και δεν έχουν καμιά διάθεση να σταματήσουν κανέναν για να τον ελέγξουν, ούτε μηχανάκι ούτε αυτοκίνητο. Δεν ενδιαφέρονται για το αν φοράς κράνος, αν φοράς ζώνη, αν έχεις ασφάλεια και δίπλωμα. Τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια περνούν συνεχώς από δίπλα τους αλλά εκείνοι στέκονται ατάραχοι. Δεν νοιώθουν ότι απειλούνται. Και δεν απειλούνται από κανέναν. Όλοι προσέχουν να μην χτυπήσουν τους δύο τροχονόμους.
Όποια άλλη στιγμή περάσεις από αυτό το σημείο οι δυο τροχονόμοι δεν είναι παρόντες. Η βάρδια τους είναι μόνο νωρίς-νωρίς το πρωί. Μόλις ξημερώσει. Μετά όταν περάσει η ώρα εξαφανίζονται. Η βάρδια τους έχει τελειώσει.
Που πάνε μετά, που τριγυρνάνε κανένας δεν ξέρει. Όμως σχεδόν κάθε πρωί τα δυο σκυλάκια στέκονται ήρεμα και μας παρατηρούν, παρατηρούν την πόλη που ξυπνά, την κίνηση του δρόμου, την συνεχή ροή των οχημάτων.
Τροχονόμοι χωρίς εξουσία, μπλόκα και μπλοκάκια. Θεατές, παρατηρητές και φιλόσοφοι της ζωής που περνά από μπροστά τους. Καθώς η πόλη ξυπνά και ετοιμάζεται για τον καθημερινό της αγώνα, η πρώτη καλημέρα από τους δύο δίποδους φίλους μας είναι ένα μεγάλο χαμόγελο που τόσο το έχουμε ανάγκη
