yle="text-align: justify;">του Κώστα Βελούτσου *
Ο Νίκος Άσιμος έλεγε τραγουδώντας πως αφήνει πίσω του τις αγορές και τα παζάρια…
Και τ’ άφησε. Σαφώς και δεν εννοούσε τα παζαρέματα στην οικονομική ή και πολιτική ζωή του τόπου ή και γενικότερα τα κακώς κείμενα που συμβαίνουν στις μέρες μας. Τότε στις μέρες του Νικόλα, ήταν μια άλλη εποχή δίχως ενόχους, άσχετα αν κάποιοι σαν τον Άσιμο έβλεπαν μπροστά και προειδοποιούσαν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Ένας καλλιτέχνης –αν και δέχονταν αυτό τον όρο, αφού είχε θέσει εαυτόν εκτός και στο περιθώριο των κακόφημων Εξαρχείων- που είχε λόγο και μέσα από τα τραγούδια που έγραφε ή τραγουδούσε περνούσε πληθώρα μηνυμάτων. Τότε όμως ήμασταν αλλού. Τα πλάτη και τα μήκη των Ελλήνων δεν είχαν όρια, λες και ζούσαμε σε μια Νιρβάνα. Τώρα τα όποια τέτοιου είδους παιχνίδια-παζάρια, αφού παίχτηκαν κάτω από το τραπέζι και με σημαδεμένες τράπουλες και το σημαντικότερο πάνω στις πλάτες όλων των αθώων, σειρά παίρνουν οι αγορές τους που βγαίνουν σιγά-σιγά στην φόρα. Ένας –ένας ξεπροβάλλουν και τα καρφώματα δίνουν και παίρνουν με τον κατάλογο ολοένα να μακραίνει.
Από την μια χάρηκα για την άρνηση του Μίκη Θεοδωράκη που πέταξε στα σκουπίδια την πρόταση του Βενιζέλου για πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, αλλά από την άλλη ήθελα έναν τέτοιο άνθρωπο στο μεγαλύτερο αξίωμα της χώρας, που δεν είναι πολιτικάντης με την αρνητική –πια- έννοια της λέξης, και με ότι συνεπάγεται απ’ αυτό, και είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν πως η χώρα μας έχει ανάγκη και μάλιστα το φωνάζει από πρόσωπα του βεληνεκούς του Θεοδωράκη. Πάντα πίστευα πως οι καλλιτέχνες από οποιοδήποτε χώρο κι αν προέρχονται θα μπορούσαν να αναλάβουν τα ηνία της χώρας, ειδικότερα τώρα, μια και η σκέψη τους απέχει από την μίζερη πολιτική της φτηνής αρπαχτής. Μα ακόμα αργούν οι εκλογές για την ανάδειξη του προέδρου της Δημοκρατίας άλλωστε πολλά ονόματα θα ακουστούν.
Από τον χρόνο που έφυγε τί θ’ αφήσουμε;
Κατ’ αρχήν όλα τ’ αρνητικά, που μεταξύ μας δεν ήταν και λίγα. Πολλά και άσχημα με τα χειρότερα όλων οι θάνατοι από δολοφονίες και οι αυτοκτονίες νέων ανθρώπων. Αυτά είναι τα πραγματικά δράματα κ. Λιάπη, κι εκείνο που ζει το σύνολο του Ελληνικού λαού και που είστε κι εσείς συνυπεύθυνος για αυτήν την κατάντια. Είμαστε όλοι εμείς οι καλοπληρωτές της εφορίας των απανωτών χαρατσιών αλλά με περίσσια περηφάνια συνεχίζουμε, κι όχι το δικό σας δράμα που δεν αντέξατε δήθεν, τα κανάλια και τους δημοσιογράφους να σας χλευάζουν, και την κάνατε χαλαρά για τις μίνι αλλά χλιδάτες διακοπές σας σε εξωτικούς τόπους με παρέα.
Κατά τ’ άλλα μίζες, λαδώματα και το θέατρο του –πολιτικού- παραλόγου καλά κρατεί. Με το καλημέρα του νέου χρόνου δεχτήκαμε γκολ από τ’ αποδυτήρια με τα καινούργια φορολογικά μέτρα της κυβέρνησης, και τα 25 ευρώ στην δωρεάν υγεία, και κανένας πολίτης δεν πίστεψε τον πρωθυπουργό πως το 2014 η χώρα θα βγει από το μνημόνιο και θ’ ανακάμψει.
* Ο Κώστας Ν. Βελούτσος γεννήθηκε, ζει κι εργάζεται στη Μυτιλήνη. Υπηρετεί στο Πυροσβεστικό Σώμα από το 1987. Είναι έγγαμος και πατέρας δύο παιδιών.
Έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία του : «Σεργιάνι στη ζωή» και "Τελευταία Φορά"
