Η σημερινή καταιγίδα ξέσπασε στη διάσπαρτη από γκρίζες φουσκωτές βάρκες θάλασσα …, στα γεμάτα από πορτοκαλί σωσίβια ακρογιάλια…, στους ανθρώπινους δρόμους, που μήνες τώρα πορεύονται ασταμάτητα…, ξέσπασε πάνω στη λάσπη και τα σκουπίδια του στρατοπέδου της Μόριας…, πάνω στις καλοκαιρινές σκηνές του Καρά Τεπέ…, ξέσπασε στα Τσαμάκια…, στο λιμάνι…, στην προκυμαία…, στα χωριά της βόρειας Λέσβος…, ξέσπασε παντού όπου υπάρχουν ξέσκεποι άνθρωποι…
Τη σημερινή καταιγίδα την περιμέναμε. Όμως το κολυμβητήριο δεν άνοιξε… Και τον χειμώνα τον περιμένουμε…
Η πρωινή Φθινοπωρινή καταιγίδα, έφερε αγανάκτηση, πανικό, φόβο, ενοχές, παράπονα κι άλλα ανώφελα συναισθήματα, μας έσφιξε το στομάχι, υπενθυμίζοντάς μας πως μοιραζόμαστε μαζί τους τον ίδιο χώρο και χρόνο της ιστορίας τους. Κι ο πόλεμός τους, μας αγγίζει με τα λιγδιασμένα του δάχτυλα, γεμίζοντας τις ακρογιαλιές κορμιά ταλαιπωρημένα και κορμιά κουφάρια.
Στην αντάρα αυτής της καταιγίδας, στην αντάρα της ιστορίας, θα πορευτούμε όλο τον χειμώνα, περνώντας δίπλα από ανθρώπους αδέσποτους, που αδιάκοπα θα βαδίζουν…, θα βαδίζουν στη σειρά - σκυφτοί.
φωτο Natasha Tsangarides Moria
* H Τζώρτζια Ρασβίτσου είναι συμβολαιογράφος και αρθρογραφεί στο Lesvosnews.net
