Τι κι αν η χρονιά ήταν γνωστό πως εν πολλοίς παιζόταν στην Χίο; Τι κι αν άπαντες εξ όσων πήραν το καράβι από τη Μυτιλήνη για να πάνε στη Χίο, γνώριζαν πως πάνε για έναν «πόλεμο» που δεν θα τον βίωνε καμία άλλη ομάδα του ομίλου, λόγω της «ιντριγκαδόρικης» σχέσης του Κανάρη με την ΠΑΕ ΑΕΛΚ και της διαχρονικής ιδιαιτερότητας των αναμετρήσεων μεταξύ Λέσβου και Χίου; Τι κι αν όλοι είχαν θέσει ως αναγκαιότητα τη δημιουργία ενός νικηφόρου σερί στα λεγόμενα «βατά» παιχνίδια που ακολουθούν μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου; Ο Αιολικός εμφανίστηκε στη Χίο με το γνωστό του «μπλαζέ» ύφος, με μία φοβία που δεν δικαιολογείται όταν καλείσαι να πιστοποιήσεις την αγωνιστική σου ανωτερότητα και τελικώς το πλήρωσε ακριβά, αναγκαζόμενος στο 87΄ να παραχωρήσει οδυνηρή ισοπαλία (2-2) στον μαχητικό Κανάρη.
Το κάζο που υπέστη ο Αιολικός, δυστυχώς δεν έχει προηγούμενο και το μέγεθός του αποτυπώνεται σε συνδυασμό με την ανέλπιστη γκέλα του Παναργειακού στο… Λεβάντε (2-2) και σε αυτή του Παναρκαδικού με την Ερμιονίδα (0-0).
Ωστόσο για εκείνους που έχουν πλήρη εικόνα του Αιολικού δεν αποτελεί έκπληξη η νέα απώλεια βαθμών στη Χίο. Καθώς η αλήθεια είναι πως ο Αιολικός στο τέταρτο κομβικό παιχνίδι του στη χρονιά που ήταν υποχρεωμένος –βάσει των στόχων που έχει θέσει- να πάρει αποτέλεσμα, απέτυχε παταγωδώς. Και κόντρα στη Σπάρτη και κόντρα στην Καλαμάτα με παίκτη παραπάνω για ένα ημίχρονο και στο Άργος και σήμερα στη… Χίο. Εξέλιξη που αποδεικνύει πια πως αυτή η ομάδα που χτίστηκε το καλοκαίρι, χτίστηκε δυστυχώς ξανά λάθος. Και πλέον δεν χωράνε «στρογγυλέματα» στην εκτίμηση κάποιου για την φετινή πορεία. Ο Αιολικός της τρέχουσας σεζόν, όπως και της περσινής, δεν έχει «θέμα» στην ποιότητα του ρόστερ του. Ο Αιολικός αποδεδειγμένα δεν έχει χαρακτήρα ομάδας που να μπορεί να σταθεί αντάξια της ιστορίας του και (έστω) να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Και πρακτικά σημαίνει πως τον Γενάρη, εάν και εφόσον παραμείνει η απόσταση στο -6 από την κορυφή (με θεωρητικές νίκες επί του Παναρκαδικού και του Λεβάντε), αρκετοί παίκτες ίσως πρέπει να πάνε… σπίτια τους. Όχι επειδή απαραίτητα ήταν κακοί. Αλλά επειδή δεν είναι σε θέση να κάνουν πρωταθλητισμό, παρά το ότι οι συνθήκες που τους παρέχονται (οικονομικά και όχι μόνο), είναι ιδανικές ακριβώς για αυτόν τον σκοπό.
Για την ιστορία, ο Αιολικός κατάφερε να προηγηθεί με τον Σίμωση στο 32΄ και να βάλει το νερό στο αυλάκι. Μάλιστα ο ίδιος παίκτης θα μπορούσε να έχει «κλειδώσει» τη νίκη στο ξεκίνημα της επανάληψης, σε χαμένο τετ α τετ του. Στην επανάληψη, ένα ακόμη από τα γνωστά μπλακ άουτ της ομάδας, έβαλε τον Κανάρη στο… 1-1, μετά από ψηλοκρεμαστό πλασέ του Ντάμπου. Ο Αιολικός όμως πίεσε και κατάφερε να πάρει ξανά το προβάδισμα με γκολ του Μπακάλη κοντά στο 70΄. Εκεί όμως που έπρεπε να «κλειδώσει» το παιχνίδι, ο Αιολικός «λύγισε» ξανά από την πίεση του αποτελέσματος που αποδεδειγμένα δεν μπορεί να διαχειριστεί. Και το μοιραίο ήρθε στο 87΄, στην κεφαλιά του Ζεράϊ, που είχε περάσει λίγο νωρίτερα στο ματς, όπως και ο Κροτσίδας, που έκανε τη σέντρα…
Φυσικά η διαιτησία του Σχίζα, ήταν ακριβώς αυτή που περίμεναν στον Αιολικό. Όμως όταν στο τέλος της ημέρας δεν μπορείς να κερδίσεις τον Κανάρη και θες να πάρεις πρωτάθλημα, δεν μπορείς να σχολιάζεις τα… γνωστά.
Μοναδικοί νικητές του απογεύματος στη Χίο, οι περίπου 100 Μυτιληνιοί φίλαθλοι του Αιολικού που έκαναν την ομάδα τους να νιώθει σαν… γηπεδούχος. Όμως δεν αρκούσαν…
ΚΑΝΑΡΗΣ (Παπαδόπουλος): Κοτατής ,Σκούφαλος, Βαϊντερλής, Μελέκος, Γρίγος, Χωρεψιμάς (80' Ζεράι), Μονίαρος (85' Κροτσίδας), Γκαμάγκας (65' Σεζένιας), Ντάμπος, Κωστάλας, Αλεξανδρόπουλος.
ΑΙΟΛΙΚΟΣ (Ταουσιάνης): Πουρής, Καδής, Στουρνάρας, Μπακάλης, Σαμπάνης Γ., Κριπιντίρης, Μίχος, Σίμωσης, Κέρι (84’ Κρουσταλέλης), Κίστα (60' Γάλας), Μανουσάκης (66' Λαλάς).
