yle="text-align: justify;">Παρασκευή 11 Οκτωβρίου
Ένας χρόνος από το «συμβάν»
Το σκέφτομαι καιρό αυτό το κείμενο. Από τότε που είδα στο Ίντερνετ την ιστοσελίδα. Κι επειδή η κατάθλιψη βαραίνει σαν άγκυρα τον εαυτό, ας γράψω δυο λόγια. Κατάθλιψη, λοιπόν. Γιγαντώνεται. Ιδιαίτερα τώρα που πλησιάζει ένας χρόνος από το συμβάν.
Την απόλυση, ντε. Από έναν επαρχιακό όμιλο ΜΜΕ (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι) με πεντέξι εφημερίδες, ένα κανάλι, τρία τέσσερα ραδιόφωνα σπαρμένα σε συγγενείς και φίλους. Επειδή ζητούσα τα χρήματά μου, επειδή δεν συνεμορφώθην προς κάποιες υποδείξεις.
Όπως καταλαβαίνετε, το αγαπημένο μου επάγγελμα είναι γραφιάς (μιλώντας ταπεινά). Το γαμώτο δεν είναι τόσο η απόλυση (η οποία, καμιά φορά, όταν έρχεται περιέχει κι ένα αίσθημα ανακούφισης από τα σκατά που τρως στην καθημερινότητα της μισθωτής σκλαβιάς). Είναι πως η εφημερίδα πια βγαίνει από το…Ίντερνετ. Χωρίς γραφιά. Με κόπι-πέιστ. Άλλωστε, το μεγάλο αφεντικό είχε πει τότε: «Και τι είναι ο επαγγελματίας δημοσιογράφος; Κι ένας πιτσιρικάς παίρνει τα κείμενα από το Ίντερνετ και τα ρίχνει πάνω». Έτσι σκέφτονται οι έμπορες, βέβαια. Μ' αυτόν τον τρόπο απαξιώνουν την εργασία σου, μ' αυτόν τον τρόπο διαιωνίζουν την εξουσία και τα μικρά ή μεγάλα κέρδή τους.
Τον πρώτο καιρό τη βγάζεις με το ταμείο ανεργίας. Κατιτίς να ξεγελάς τη φτώχεια. Στην επόμενη μικροδουλίτσα δεν εδέησαν να πληρώσουν. Έστω, 200 το μήνα… Τώρα που τέλειωσαν κι αυτά, το επόμενο βήμα φαντάζει βουτιά στο κενό. Ή βουτιά από ψηλά σε μολυβένια θάλασσα, που τραγουδάνε και οι «Ενδελέχεια». Το επόμενο βήμα, το επόμενο βήμα, χωρίς αφεντικά.
Αν έχουν κάτι ανάγκη, άνεργοι, ημιαπασχολούμενοι, εργαζόμενοι μισοτιμής, αυταπασχολούμενοι που δύσκολα τα φέρνουν βόλτα, είναι επαφή. Επικοινωνία. Πολιτισμό. Μια καλή κουβέντα. Ένα χάδι (ακόμη κι αν ο έρωτας δεν «τρώγεται»). Έναν κερασμένο καφέ. Κανά τσιγάρο. Ένα ψιλό. Βρέθηκα πολλές φορές στην τελευταία θέση. Και ντρέπομαι. Κι άντε να εξηγείς, χωρίς εκείνη να ζητά, στην κοπέλα σου. Ακόμη η αλληλεγγύη μας δεν έχει ξεπεράσει τα όρια της γαμημένης θρησκευτικής φιλανθρωπίας. Δυστυχώς με τέτοιο καιρό τα τομάρια σώζουν την ψυχή τους. Εμείς δεν θέλουμε. Ή τουλάχιστον δεν θα θέλουμε αν σταματήσουμε να σκεφτόμαστε το Κέρδος και την Εξουσία.
Τώρα που τελειώνουνε οι λέξεις νιώθω κάπως καλύτερα. Να σας γράφω κάθε βδομάδα; (!)
Γιώργος, 32 χρ.
Το σημερινό editorial είναι από την σελίδα "Το ημερολόγιο ενός ανέργου" με αφορμή (και αιτία) τη χθεσινή αυτοκτονία απολυμένης ΕΡΤ 3 στη Θεσσαλονίκη
