"Φύγετε για να ζήσετε..."

Θα πω αυτό και δεν θα ποσταρω κατι άλλο σήμερα...

Σημερα το πρωί με πήρε τηλ μια Μανα...

Με πήρε να με ρωτήσει αν ξέρω που είναι η κόρη της, γιατί εγώ την έβαλα για δουλειά στο κυλικείο της Τραινοσε..

Με πήρε τηλ γιατί δεν υπήρχε κανείς να την ενημερώσει που είναι η κόρη της !! Μετα με πήρε τηλ και ο αδερφός της και με έβριζε γιατί της βρήκα εκεί δουλειά...

Εγω δεν μιλούσα...Τον άφηνα να ξεσπάσει, να κλάψει ,να ξεθυμάνει..Τι θα μπορούσα εγώ να πω σε αυτόν τον άνθρωπο;;

Μονο σιωπή...

Η κοπέλα βρέθηκε απανθρακωμενη..

32 ετών...

Πριν 2 ώρες με πήραν τηλ να μου πουν ότι ένας ακόμη μαθητής μου,ο Νίκος, που άφησε την δουλειά στην Καφεστιαση και έπιασε στην Τραινοσε ήταν και αυτός στα θύματα..

Τον Νίκο τον πέτυχα πριν 6 μήνες στο παλιό μαγαζί που δούλευε και με ενθουσιασμό στο βλέμμα του μου έλεγε ότι "σώθηκα...τέλος ο καφές για μένα"...

29 ετών...

Και εγώ, ένα άδειο κουφάρι, ενα ζόμπι, κάθομαι στο αμάξι και κλαίω ασταματητα όλη μέρα...

Εχω πολύ μίσος μέσα μου αυτήν την στιγμή..

Ειλικρινά ,είναι ανεξέλεγκτο αυτό που νιώθω..

Φυγετε...

Φυγετε για να ζήσετε...

Αυτα, και συγνώμη για τα συνεχόμενα ποστ..

Ηθελα να γράφω για να μην πονάω τόσο..