Ένας άνθρωπος, ένας δικός μας άνθρωπος
Τους τελευταίους μήνες βιώσαμε το πολύ δυσάρεστο γεγονός της εξαφάνισης του συντοπίτη μας Δημήτρη Καλογιάννη. Αυτή η είδηση μας γέννησε τε- ράστια ανησυχία που δυστυχώς επιβεβαιώθηκε απ’ το τραγικό γεγονός του θανάτου του.
Ένας άνθρωπος, ένας δικός μας άνθρωπος, βρήκε τραγικό τέλος, σύμφωνα με τις τρέχουσες πληροφορίες.
Ο Δημήτρης, και αναφερόμαστε έτσι με βάση τον δικό του αυτοπροσδιορισμό και όχι για να μην γκρεμιστούν οι πατριαρχικές μας ιδεοληψίες, ήταν ένας άνθρωπος διαφορετικός απ’ όλους μας.
Η διαφορετικότητά του δεν είχε να κάνει μόνο με την αναζήτηση της φύσης του ή της ταυτότητάς του.
Η διαφορετικότητα του αφορούσε την ευγένειά του, τον ρομαντισμό του, την αγάπη του για τη μουσική και τη φύση. Ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά συγχρόνως και με ιδιαίτερη ψυχική ιδιοσυγκρασία.
Κανένα κείμενο μερικών γραμμών δεν είναι σε θέση να κάνει τη ψυχολογική σκιαγράφηση ενός ανθρώπου και γι’ αυτό σ’ αυτό το κείμενο δεν θα αποπειραθούμε κάτι τέτοιο.
Θέλουμε μόνο να πούμε λίγα λόγια για το πώς κυλούσε η ζωή ενός διαφορετικού ανθρώπου στην μικρή τοπική κοινωνία του χωριού μας.
Ο Δημήτρης ζούσε, όπως ο ίδιος είχε επιλέξει εδώ και πολλά χρόνια και οι κάτοικοι του χωριού, στην πλειονότητά τους, κατανοούσαν και αποδέχονταν τη στάση ζωής του. Ακόμα και σε προηγούμενες δεκαετίες πολύ πιο δύσκολες για την αποδοχή του διαφορετικού, αυτή η συνύπαρξη δεν δημιουργούσε ιδιαίτερα προβλήματα. Με βάση τα λεγόμενα του ίδιου, συνέβησαν περιστατικά και πέρασαν άνθρωποι απ’ τη ζωή του, που τον σημάδεψαν τραγικά.
Όμως με βάση πάντα όσα ο ίδιος είχε αναφέρει, αυτά ήταν πάντα μαύρες εξαιρέσεις και όχι η συνολική στάση που εκλάμβανε από τους συντοπίτες του.
Μετά το καλοκαίρι του 2015 και την πολύ δύσκολη περίοδο του μεταναστευτικού που βίωσε το χωριό μας, ένας άνθρωπος με συγκεκριμένα ψυχολογικά προβλήματα, "ανακαλύφθηκε" από μέσα και δημοσιογράφους και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης ή απλά δημοσιογραφικό θέμα σε πάρα πολλά μέσα.
Έγινε "η Δήμητρα απ’ το ψαροχώρι της Λέσβου". Του αποδόθηκε ενός ρόλος και μια ταυτότητα που δεν είμαστε σίγουροι αν είχε την πλήρη αντίληψη αυτού του οποίου κλήθηκε άθελά του να αναλάβει.
Και το μεταναστευτικό ξεφούσκωσε, και τα μέσα έφυγαν... Μαζί τους έφυγε και όλη η προσοχή που ένιωθε ότι είχε πάρει ένας μοναχικός και διαφορετικός άνθρωπος. Αυτό ήταν κάτι το οποίο τον συντάραξε. Τα τελευταία δύο χρόνια, η ήδη επιβαρυμένη κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε, με αποτέλεσμα οι γιατροί του νοσοκομείου Μυτιλήνης να κρίνουν αναγκαία τη μεταφορά του σε νοσοκομείο της Αθήνας, αφού διέγνωσαν παθολογικά και ψυχιατρικά προβλήματα. Η είδηση του θανάτου του πήρε πολύ μεγάλες διαστάσεις...
Μεγαλύτερες δυστυχώς απ’ τη ζωή του! Πρέπει όλοι μας να αντιληφθούμε τους ηθικούς αυτουργούς αυτού του γεγονότος. Είμαστε σε θέση ως τοπική κοινωνία να το κάνουμε, γιατί το βάρος της συνείδησής μας και η πραγματικότητα της ζωής μας με τον Δημήτρη μας το επιτρέπει και μας το επιβάλλει.
Στην ερώτηση αν είχαμε καταφέρει να χτίσουμε εδώ την ιδανική κοινωνία, απαντάμε όχι. Γιατί πιστεύουμε ότι πάντα υπήρχαν και υπάρχουν περιθώρια βελτί-ωσης. Γιατί πιστεύουμε ότι πάντα μπορείς να νοιαστείς διπλά ή πιο ουσιαστικά για τον διπλανό σου.
Όλα τα παραπάνω όμως, δεν καθιστούν αφοριστικά, μια μικρή κοινωνία ως ρατσιστική, ομοφοβικη ή τρανσφοβική. Επειδή είναι εύκολο να δείχνεις με το δάχτυλο, εμείς δεν θέλουμε να πράττουμε έτσι. Οφείλουμε όλοι να κάνουμε έναν απολογισμό των πράξεών μας.
Οφείλουμε όλοι να αναρωτηθούμε για το "κράτος πρόνοιας", πώς διαχειρίζεται τέτοιες καταστάσεις. Οφείλουμε όλοι να αξιολογήσουμε την ποιότητα της ψυχιατρικής περίθαλψης, στην οποία έχουν πρόσβαση οι ασθενείς της επαρχίας.
Οφείλουμε όλοι να αναλογιστούμε το βάρος που σηκώνουμε σαν κοινωνία στις πλάτες μας. Οφείλουμε όλοι μας να αναλογιστούμε αν βλέπουμε την ισότητα μέσα στην διαφορετικότητά μας. Η κοινωνία μας έχει ακόμα πολλά βήματα να κάνει προς την αποδοχή της διαφορετικότητας.
Εμείς ως φορέας της, είμαστε εδώ για να δίνουμε διαρκώς τον αγώνα αυτόν. Για τον Δημήτρη... Για κάθε Δημήτρη... Για την Δήμητρα... Για κάθε Δήμητρα...
Το Δ.Σ. του Συλλόγου
