Η φλόγα της μνήμης δεν σβήνει: Αυτοκινητοπομπή και μοτοπορεία στη Μυτιλήνη για την 80ή επέτειο της Μεγάλης Νίκης

Στις 9 Μαΐου, στη Μυτιλήνη της Λέσβου, πραγματοποιήθηκε μια ξεχωριστή εκδήλωση – μια τιμητική αυτοκινητοπομπή και μοτοπορεία αφιερωμένη στην 80ή επέτειο της Μεγάλης Νίκης του σοβιετικού λαού κατά της ναζιστικής Γερμανίας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν ήταν απλώς πορεία οχημάτων – ήταν μια κινούμενη έκφραση μνήμης, υπερηφάνειας και ευγνωμοσύνης.

Ακριβώς στις 18:15, με συνοδεία της Τροχαίας Μυτιλήνης, η πομπή ξεκίνησε και διέσχισε τους δρόμους της πόλης, από το κέντρο έως τις παρυφές, μεταφέροντας τον παλμό της ιστορικής μνήμης. Χάρη στη συντονισμένη παρουσία της Τροχαίας, η πομπή διατηρήθηκε ενωμένη και αρμονική, σαν ένα ενιαίο σώμα.

Την πομπή άνοιξαν πέντε ζευγάρια μοτοσικλετιστών, ακολουθούμενα από είκοσι δύο αυτοκίνητα. Όλα τα οχήματα ήταν στολισμένα με σημαίες – της Ελλάδας, της Ρωσίας, της Λευκορωσίας, της Αρμενίας, της Μολδαβίας – καθώς και με τις σημαίες της Νίκης, της Γεωργίας και της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ, η οποία γιόρταζε εκείνη την ημέρα, 11 Μαΐου, την επέτειο ίδρυσής της. Σε κάθε όχημα – σημαίες και πορτρέτα. Πορτρέτα παππούδων και προπαππούδων που πολέμησαν. Ήταν ο δικός μας «Αθάνατος Λόχος».

Η πομπή κατέληξε στο μνημείο των κατοίκων της Μυτιλήνης που εκτελέστηκαν από τους ναζί κατακτητές, στην περιοχή Τσαμάκια, απέναντι από την παραλία της πόλης. Οι συμμετέχοντες αποβιβάστηκαν και σε κλίμα συγκίνησης απέθεσαν στεφάνι στη μνήμη των πεσόντων. Η Τατιάνα Κοστίαεβα εκφώνησε έναν βαθιά συγκινητικό λόγο για τη σημασία αυτής της πραγματικά Μεγάλης Νίκης για κάθε σοβιετικό άνθρωπο, αλλά και για όλους εμάς – τους ρωσόφωνους από τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες και τις φιλικές χώρες. 

Στην εκδήλωση συμμετείχαν εκπρόσωποι από την Ελλάδα, τη Ρωσία, την Αρμενία, τη Λευκορωσία, τη Μολδαβία, τη Βουλγαρία και την πρώην Ουκρανία. Άνθρωποι διαφορετικής καταγωγής αλλά ενωμένοι από την ίδια ιστορική μνήμη και κοινή αλήθεια. Οι κάτοικοι της Μυτιλήνης υποδέχθηκαν την πομπή με ενθουσιασμό – χαιρετούσαν, χαμογελούσαν, ρωτούσαν για την περίσταση. Κι όταν μάθαιναν, έγνεφαν με σεβασμό. Οι συμμετέχοντες ένιωθαν υπερηφάνεια – έκαναν κάτι αληθινά σημαντικό.