Λουλουδένια Ζωή: Πώς ένα ζευγάρι μεταμόρφωσε το χωράφι του παππού σε βιολογικό παράδεισο στη Λέσβο

Ο Δημήτρης και η Ελένη Συβρή, άφησαν πριν από λίγα χρόνια πίσω τους την Αθήνα και γύρισαν στο χωραφάκι του παππού Γιώργου στην ορεινή Φίλια της Δυτικής Λέσβου. Κι από τότε, η ζωή τους είναι πραγματικά λουλουδένια.

Βρήκαμε την Ελένη Συβρή, νωρίς το πρωί, την ώρα που επέστρεφε από τους ροδώνες της στο κτήμα τους στη θέση Σταλός της Φίλιας. Εκεί καλλιεργεί μια ελληνική ποικιλία τριαντάφυλλων που έχουν πια τα ιδιαίτερα δικά τους τοπικά χαρακτηριστικά. Ταυτόχρονα έχουν φυτέψει νέα κλήματα της τοπικής ποικιλίας αλλά και κάποιες συκιές.

Στις καλλιεργητικές τους πρακτικές ακολουθούν εξαρχής την αγροοικολογική προσέγγιση και τις αρχές της βιολογικής γεωργίας. Το κτήμα τους σε αναβαθμίδες, δεν το αφήνουν να χάνει χώμα και νερό. Στην οικοτεχνία τους πάλι, παράγουν με παραδοσιακές και ήπιες μεθόδους, χωρίς να αφήνουν να απορρίπτεται τίποτα στο περιβάλλον. Προϊόντα φυσικά δίχως πρόσθετα, όπως ροδόσταγμα από τριαντάφυλλα, ξύδι με τριαντάφυλλο και πετιμέζι σταφυλιού και σύκου.

Καθώς η συλλογή στο χωράφι γίνεται με το χέρι, τόσο των τριαντάφυλλων, όσο και των σύκων και των σταφυλιών, ο επισκέπτης μπορεί (στις αντίστοιχες περιόδους συγκομιδής) να έχει ενεργό συμμετοχή και να δει από κοντά και την παραγωγική διαδικασία.

«Το ροδόσταγμα, λέει στο ΑΠΕ ΜΠΕ η Ελένη Συβρή, παλιότερα είχε ιδιαίτερη καλλυντική αλλά και φαρμακευτική χρήση. Αλλά και στην καθημερινή ζωή, με ροδόσταγμα αρωμάτιζαν τα ”γεμάτα”, τα τοπικά γλυκά του γάμου, που έπαιρναν έτσι μια ιδιαίτερη μοναδική γεύση, Αλλά με ροδόσταγμα έραιναν τον επιτάφιο αλλά και τους νεόνυμφους όταν έμπαιναν στο σπίτι τους».

Ανάλογες χρήσεις έχει και σήμερα μόνο που το ροδόσταγμα πλέον είναι ένα βραβευμένο προϊόν. Με διακρίσεις είναι και το παραγόμενο ροδόνερο που χρησιμοποιείται στην εστίαση αλλά και έχει πολλές άλλες χρήσεις λόγω της έντονα αντιφλεγμονώδους του δράσης και το οποίο το βρίσκει κανείς τόσο στο νησί όσο και έξω από αυτό.

Επιπλέον παράγουν και ξύδι με τριαντάφυλλα, με την ξεχασμένη συνταγή της γιαγιάς Στάσας. Έχει ένα ιδιαίτερο υπόλευκο χρώμα και περιλαμβάνει εκχύλισμα τριαντάφυλλων.

Το κτήμα της Ελένης και του Δημήτρη Συβρή αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικό αγρό της Λεσβιακής υπαίθρου. Διατηρεί ακόμα το αλώνι για τα σιτηρά που καλλιεργούνταν μισό αιώνα πριν, το γκιόλι -μικρή λιμνούλα συλλογής βρόχινου νερού-, τα δέντρα βελανιδιάς που είχε φυτέψει ο παππούς για την συλλογή βελανιδιού που τότε εμπορεύονταν, καθώς και τη μικρή αγροικία , το ”νταμι” που είχαν χτίσει για να μένουν εκεί κατά τις απαιτητικές περιόδους φροντίδας του καπνού και των σιτηρών… και όλα αυτά με μια πανέμορφη θέα του χωριού!

Επιπλέον, μέσα στον οικισμό της Φίλιας, στην οικοτεχνία, ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να δει όλα τα στάδια παραγωγής και φεύγοντας να πάρει μαζί του όποιο από τα προϊόντα τους τον ενθουσιάσει περισσότερο!

Ιδανική περίοδος για επίσκεψη είναι τον Μάιο για συλλογή ροδοπετάλων και παρακολούθηση παραγωγής ροδοστάγματος και ροδόνερου, τον Σεπτέμβριο για συλλογή σύκου και παραγωγή βράσματος (πετιμέζι) και τον Οκτώβριο για τρύγο και παραγωγή βρασίματος (πετιμέζι).

Στρατής Μπαλάσκας / ΑΠΕ - ΜΠΕ

φωτογραφίες Ηλίας Μάρκου / ΑΠΕ - ΜΠΕ