Η Μελίνα Σωτηρίου είναι μια γυναίκα με ευαισθησίες και ανησυχίες. Με καταγωγή την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και σπουδές Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο συμμετείχε εθελοντικά σε πολλές οργανώσεις μεταξύ των οποίων η Διεθνής Αμνηστία αλλά και η Greenpeace
Η Μελίνα Σωτηρίου είναι μια γυναίκα με ευαισθησίες και ανησυχίες. Με καταγωγή την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και σπουδές Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο συμμετείχε εθελοντικά σε πολλές οργανώσεις μεταξύ των οποίων η Διεθνής Αμνηστία αλλά και η Greenpeace. Η επιθυμία της να μείνει στη Μυτιλήνη από το τέλος του καλοκαιριού εκδηλώθηκε όπως μας λέει εξαιτίας ενός τυχαίου περιστατικού.
«Τον Σεπτέμβριο του 2015 πήγα στη Μυτιλήνη για διακοπές και είδα από κοντά όσα συνέβαιναν. Η απόφασή μου ν' ασχοληθώ προέκυψε αυτόματα. Κανείς απο όσους με γνώριζαν δεν παραξενεύτηκε. Ήρθα εδώ μετά από πολύ καιρό αλλά πολύ σύντομα θα επιστρέψω στο νησί. Λείπω δύο μέρες και το μυαλό μου είναι εκεί στους αδύναμους ανθρώπους που χρειάζονται στήριξη όχι μόνο τη δική μου αλλά όλων μας», σημειώνει.
Πήγε στη Μυτιλήνη ως διερμηνέας της αραβικής γλώσσας. Εργάζεται για την Μ.Κ.Ο. Μετάδραση, που εκπαιδεύει και πιστοποιεί διερμηνείς σε πολλές γλώσσες (αραβικά, φαρσί, νταρί κ.λ.π.) και είναι η μόνη οργάνωση στην Ελλάδα που κάνει αυτή τη δουλειά, αφού και σε αυτόν τον τομέα, το κράτος απουσιάζει όπως η ίδια θα πει.
Οι εικόνες που απαθανάτισε ο φωτογραφικός φακός δε μπορεί να αποτυπώσει τη φρικτή πραγματικότητα που εκείνη βίωσε με χιλιάδες ανθρώπων να φτάνουν στο νησί μετά από μάχη που κλήθηκαν να δώσουν παλεύοντας για τη ζωή τους στα κύματα με την ελπίδα να βρουν σανίδα σωτηρίας και ασφάλειας για τους ίδιους και τις οικογένειες τους σημειώνει η Μελίνα.
«Είναι εντελώς διαφορετικά να βλέπει κανείς τα γεγονότα στην τηλεόραση κι αλλιώς να τα ζει απο κοντά. Οι εικόνες στους καταυλισμούς - στη Μόρια και το Καρά Τεπέ, θυμίζουν σκηνικό πολέμου. Για την ακρίβεια, είναι η άλλη όψη του πολέμου που συντελείται στη Συρία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και αλλού. Εκεί αντικρίζει κανείς συμπυκνωμένο τον ανθρώπινο πόνο. Άνθρωποι που έχουν χάσει τα πάντα, τα σπίτια τους, τους δικούς τους και προσπαθούν να επιβιώσουν κάνοντας ένα ταξίδι επικίνδυνο, με άγνωστη κατάληξη. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως, παρ'όλο που υπάρχει έλλειψη συντονισμού ανάμεσα στις δεκάδες οργανώσεις, όλοι όσοι συνάντησα και δούλεψα μαζί τους, δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, ξεπερνώντας τις δυνάμεις τους, για να βοηθήσουν και να βρουν λύσεις στα προβλήματα και τις ανάγκες των προσφύγων. Είναι πάρα πολλές οι σκηνές που δεν ξεχνιούνται. Πίσω από κάθε άνθρωπο κρύβεται μια ιστορία και στην περίπτωση αυτών των ανθρώπων κάποιες ιστορίες αγγίζουν τα όρια της τραγωδίας.
Δεν θα ξεχάσω έναν Σύριο που είχε έρθει από Γερμανία, αναζητώντας τις σορούς της γυναίκας του και της κόρης του, που είχαν πνιγεί στα παράλια της Τουρκίας. Η απάντηση της Ύπατης Αρμοστείας ήταν πως άδικα τους αναζητά, αφού δεν είναι καταγεγραμμένοι πουθενά...
Ή την ιστορία μιας γυναίκας απο το Ιρακ, που έψαχνε τα τρία της παιδιά και τον αδελφό της. Είχαν κάνει το λάθος να μπουν σε διαφορετικές βάρκες, με διαφορά μιας βδομάδας και οι πιθανότητες να τους βρει ήταν ελάχιστες. Εκεί ανέλαβε ο Ερυθρός Σταυρός.
Ή τα ασυνόδευτα παιδιά. Χαμένα, δύο ετών, τριών ετών, εντελώς μόνα. Και πώς να επικοινωνήσεις και να πάρεις πληροφορίες απο αυτά ...
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ευγένεια των Σύρων και τη βαθιά ευγνωμοσύνη που εκφράζουν οι Αφγανοί για το πιο μικρό πράγμα που τους δίνεις», λέει συγκινημένη η Μελίνα Σωτηρίου σε μία κατάθεση ψυχής που συγκλονίζει.
πηγη: protothema.gr
