«Ιστορίες της καληνύχτας για επαναστάτριες» των Έλενα Φαβίλι και Φραντσέσκα Καβάλο – Εκδόσεις Ψυχογιός

«Ιστορίες της καληνύχτας για επαναστάτριες» των Έλενα Φαβίλι και Φραντσέσκα Καβάλο – Εκδόσεις Ψυχογιός

«Ιστορίες της καληνύχτας για επαναστάτριες: η ζωή 100 σπουδαίων γυναικών» των Έλενα Φαβίλι και Φραντσέσκα Καβάλο, από τις Εκδόσεις Ψυχογιός (Μετάφραση: Έρρικα Πάλλη, Πρώτη έκδοση: Νοέμβριος 2017)

Γράφει η Ράνια Μπουμπουρή

«Γράψαμε το βιβλίο που θα θέλαμε να είχαμε κι εμείς, όταν ήμασταν μικρές», δηλώνουν οι δύο συγγραφείς, η δημοσιογράφος Έλενα Φαβίλι και η σκηνοθέτρια Φραντσέσκα Καβάλο, οι οποίες απολαμβάνουν πια παγκόσμια αναγνώριση για το έργο τους Ιστορίες της καληνύχτας για επαναστάτριες: η ζωή 100 σπουδαίων γυναικών. Αξίζει να σημειωθεί ότι, για την έκδοσή του, επειδή δεν είχαν τα απαιτούμενα κεφάλαια, είχαν υποβάλει την ιδέα τους στη δοκιμασία της συμμετοχικής χρηματοδότησης (crowdfunding), καταγράφοντας τελικά παγκόσμιο ρεκόρ στον αριθμό των χορηγιών που έλαβαν. Το έργο έγινε μπεστ σέλερ, μεταφράστηκε σε 35 γλώσσες και σημειώνει μεγάλη επιτυχία παντού – όπως και στην ελληνική αγορά, όπου η πρώτη έκδοση των 5.000 αντιτύπων εξαντλήθηκε αμέσως.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που παρουσιάζει με σύντομα, περιεκτικά κείμενα τη ζωή και τη δράση 100 ξεχωριστών γυναικών απ’ όλο τον κόσμο. Σε κάθε σαλόνι, αριστερά βρίσκεται η ιστορία, δεξιά μια ολοσέλιδη εικόνα της ιστορούμενης φυσιογνωμίας, όπως τη βλέπει με τα μάτια της φαντασίας της και της ψυχής της μια σύγχρονη εικονογράφος – στο βιβλίο συμμετέχουν συνολικά 60 εικονογράφοι απ’ όλο τον κόσμο.

Εκατό ξεχωριστές γυναίκες – συγγραφείς, όπως οι αδελφές Μπροντέ, η Άστριντ Λίντγκρεν και η Μάγια Αγγέλου, πολεμίστριες, όπως η αντάρτισσα Κλόντια Ρουτζερίνι, η βασίλισσα Λάξμι Μπάι και η πειρατίνα Γκρέις Ο’ Μάλεϊ, επιστήμονες, όπως η μαθηματικός Άντα Λάβλεϊς, η αρχιτέκτονας Ζάχα Χαντίντ και η χειρουργός Μέρι Έντουαρντς Γουόκερ, καλλιτέχνιδες, όπως η τραγουδίστρια Νίνα Σιμόν, η ζωγράφος Αρτεμισία Τζεντιλέσκι και η περφόρμερ Γιόκο Όνο, πολιτικοί, όπως η Αμινά Γκουρίμπ-Φακίμ και η Εβίτα Περόν, αθλήτριες, όπως η γυμνάστρια Σιμόν Μπάιλς και η ποδηλάτισσα Αλφονσίνα Στράντα, δημοσιογράφοι, όπως η Άννα Πολιτκόφσκαγια και η Νέλι Μπλάι, μαέστροι, αστροναύτισσες, ακτιβίστριες, εξερευνήτριες, ηρωίδες πολέμου… Καθεμιά με την ιστορία της που αξίζει ν’ ακουστεί, όχι μόνο ως φόρος τιμής στον αγώνα και στην προσφορά της στο πεδίο δράσης της, αλλά και ως κίνητρο για τις μικρές αναγνώστριες και τους μικρούς αναγνώστες να κυνηγήσουν τα όνειρά τους, να συνεισφέρουν στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου απ’ αυτόν που παρέλαβαν από τις προηγούμενες γενιές.

«Και γιατί μιλά μόνο για γυναίκες;» θα μπορούσε ν’ αναρωτηθεί κανείς. Αλλά η απάντηση είναι ευνόητη: επειδή μέχρι πολύ πρόσφατα οι γυναίκες ήταν αποκλεισμένες από πολλά πεδία δράσης – και σε πολλά μέρη του κόσμου, αυτό ισχύει ακόμη. Πολλές από τις προσωπικότητες που παρουσιάζονται στο βιβλίο έδωσαν αδιανόητο αγώνα για να καταφέρουν ν’ ασχοληθούν με ό,τι τις ενδιέφερε και με ό,τι για τους αδελφούς ή τους συζύγους τους ήταν δεδομένο. Όπως η Ιαπωνίδα αυτοκράτειρα Τζινγκού, η οποία κράτησε κρυφό τον θάνατο του συζύγου της και πήρε τη θέση του, χωρίς να διστάσει ούτε στιγμή ν’ αναλάβει την ευθύνη των πράξεών της: «Αν η αποστολή αυτή στεφθεί με επιτυχία, αυτό θα οφείλεται σ’ εσάς, υπουργοί μου, κι αν όχι, τότε μόνο εγώ φέρω την ευθύνη», έλεγε.

Επίσης, το βιβλίο αναφέρεται στους αγώνες για τ’ ανθρώπινα δικαιώματα. Με το παράδειγμα της μοδίστρας Ρόζα Παρκς, που όταν ο οδηγός του λεωφορείου τής ζήτησε να σηκωθεί, επειδή ήταν μαύρη, για να καθίσει ένας λευκός, αυτή αρνήθηκε καταλήγοντας στη φυλακή. Η πράξη της αυτή, αδιανόητη για την Αμερική του 1955, οδήγησε σε μποϊκοτάζ των μαύρων πολιτών, οι οποίοι σταμάτησαν να χρησιμοποιούν τα λεωφορεία επί 381 μέρες, με αποτέλεσμα να φτάσει η υπόθεση στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, που έκρινε αντισυνταγματικό τον διαχωρισμό των θέσεων στα λεωφορεία.

Αναφέρεται και στον πόλεμο ενάντια στη φτώχεια, με τη νεαρή εφευρέτρια Αν Μακοσίνσκι (γενν. 1997), που, βλέποντας μια φίλη της να ζει στους περιορισμούς που επιβάλλει η ζωή χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, εφηύρε τον «κενό φακό», τον πρώτο φακό που δε χρειάζεται μπαταρίες, ηλιακή ή αιολική ενέργεια, αλλά λειτουργεί με τη θερμοκρασία του σώματος: «Μου αρέσει η ιδέα να χρησιμοποιώ την τεχνολογία για να κάνω τον κόσμο καλύτερο και να διατηρώ καθαρό το περιβάλλον», δηλώνει.

Όπως επίσης και στον αγώνα που χρειάζεται να δίνουν άνθρωποι με σωματικές ιδιαιτερότητες, όπως η μοτοσικλετίστρια Άσλι Φάιολεκ (γενν. 1990), που της έλεγαν ότι δεν μπορεί να γίνει οδηγός αγώνων μοτοκρός επειδή είναι κουφή. Όμως η Άσλι τα κατάφερε, όχι μόνο να πάρει χρυσό μετάλλιο σε αγώνες μοτοκρός γυναικών, αλλά και να είναι το πρώτο άτομο με κώφωση που αγωνίζεται επαγγελματικά στο άθλημα αυτό. «Κόρναρε όσο θέλεις, είμαι κουφή», γράφει όλο χιούμορ σε μια πινακίδα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου της.

Επίσης –κάτι που δεν είναι συνηθισμένο, τουλάχιστον στην ελληνική βιβλιογραφία– στον αγώνα των διεμφυλικών ανθρώπων να γίνουν δεκτοί από τον κοινωνικό τους περίγυρο, με την ιστορία της μαθήτριας Κόι Μάθις (γενν. 2007).

100 διαφορετικές ιστορίες ανθρώπων που έκαναν τη διαφορά, γυναικών που έζησαν στ’ αρχαία χρόνια ή που γεννήθηκαν μόλις 10 χρόνια πριν. Ένα βιβλίο-φόρος τιμής στον αγώνα σπουδαίων προσωπικοτήτων, ένα βιβλίο-έμπνευση για τις επερχόμενες γενιές. Διαβάστε το, χαρίστε το!

Μπορείτε να το βρείτε εδώ