Π. Αλμπάνης: Το άγνωστο περιστατικό με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στη Μυτιλήνη

Το «διαβατήριο» του Περικλή Αλμπάνη για το... ταξίδι αυτό ήταν η αείμνηστη Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ο ηθοποιός σε πρόσφατη συνέντευξή του μίλησε για τη δυνατή φιλία που είχαν οι δυο τους και για το μυστικό για μια δεμένη οικογένεια.

Ποιο είναι το δικό σου μυστικό για μια δεμένη οικογένεια;

« Ήταν διακριτοί οι ρόλοι και τα καταφέραμε. Η σύζυγος δεν είναι από το χώρο, είναι… εσωτερική βοηθός. Μπορούσα να κάνω πράγματα για τη δουλειά μου, γιατί είχα πίσω μου μια γυναίκα που ήταν με τα παιδιά κι έτσι ήμουν εντάξει. Παντρευτήκαμε μικροί εκείνη 17 χρονών κι εγώ ήμουν 23 ετών. Τώρα είμαι Καλαμάτα, ανέβασα πριν από 2 χρόνια τη «Λωξάντρα», μετά την «Αντιγόνη» και φέτος κάναμε το έργο «Ωραία μου κυρία», στο οποίο είχα συμμετάσχει και στην Αθήνα στο θέατρο «Πάνθεον».

Έχω κάνει 94 διαφορετικούς θεατρικούς ρόλους. Έχω παίξει σε 94 θεατρικά έργα έζησα 94 θεατρικές ζωές. Το «ταμείο» είναι ότι με έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Σε κάθε χαρακτήρα και ρόλο πρέπει να κρατήσει τα καλύτερα του, αυτό είναι θησαυρός. Οι ρόλοι μου μ” έχουν βοηθήσει πολύ. Αυτόν τον καιρό γράφω μια ταινία που είναι βασισμένη στο θεατρικό «Η μεγάλη μαγεία» του Εντουάρντο Ντε Φιλίπο. Τελειώνοντας θα είναι για μένα ένα καινούργιο βήμα, γιατί μου άρεσε πολύ ο κινηματογράφοι και δεν έχω κάνει πολύ κινηματογράφο.

– Γιατί σε αγάπησε η Αλίκη Βουγιουκλάκη;

«Στα δύο πρώτα χρόνια της μιλούσα στον πληθυντικό, ενώ μου το ζητούσε επίμονα να της μιλάω στον ενικό, δεν μπορούσα να το κάνω. Ένα περιστατικό όμως στη Μυτιλήνη «έσπασε τον πάγο». Είχε σηκωθεί πρωί, ενώ είχε κοιμηθεί τρεις ώρες. Στην έξοδο του καραβιού υπήρχαν κάποιες βαλίτσες, δικές της και του θιάσου, τότε γύρισε και μου είπε απότομα: «Δεν βλέπεις ότι ταλαιπωρούνται με τις βαλίτσες, εσύ δεν έχεις χέρια;». Μου κακοφάνηκε έτσι όπως μου μίλησε και της είπα: «Θα πάρω τις βαλίτσες, αλλά δεν μ” έχετε προσλάβει γι’ αυτό». Πήγα και τις πήρα.

Το βράδυ στο θέατρο, που μας χώριζαν κάποια παραβάν, με ρώτησε αν είμαι καλά, με κοίταξε από τον καθρέφτη και μου είπε: «Δεν είσαι καλά για το πρωινό; Μερικές φορές αν πω κάτι, από το ένα σου αφτί να μπαίνει και από το άλλο να βγαίνει». Ήταν έμμεση συγγνώμη. Ήθελε ειλικρινείς ανθρώπους και δεν συναντούσε εύκολα ειλικρίνεια. Όλοι της έλεγαν: «Ναι», όλοι γύρω της ήταν κόλακες, κάτι που της άρεσε μεν, αλλά δεν το εκτιμούσε. Φέτος το χειμώνα θα ανεβάσουμε στην Καλαμάτα το έργο «Η μελωδία της ευτυχίας», στη μνήμη της Αλίκης, καθώς ήταν και το τελευταίο της έργο», λέει στο  περιοδικό "Λοιπόν"