yle="text-align: justify;">Ρεπορτάζ: Βίκυ Καλοφωτιά
Με αφορμή τη μήνυση που προκλήθηκε πρόσφατα εις βάρος του δημοσιογράφου, κ. Στρατή Μπαλάσκα, για συκοφαντική δυσφήμιση δια του Τύπου εκ μέρους του Γυμνασιάρχη του 6ου Γυμνασίου Μυτιλήνης, Βασίλη Μακρυπούλια, επικοινωνήσαμε με τον κ.Μπαλάσκα λίγα μόλις εικοσιτετράωρα πριν τη σχετική δίκη του, στις 27 Νοεμβρίου, η οποία πριν από λίγες μέρες είχε αναβληθεί μετά από αίτημα της πολιτικής αγωγής. Η μήνυση προκλήθηκε μετά από το αποκαλυπτικό δημοσίευμα, όπου ασκείτο κριτική στον προαναφερθέντα εκπαιδευτικό, ο οποίος είχε αναρτήσει στον προσωπικό του ιστοχώρο άρθρο με τίτλο: “Το απόλυτο ψεύδος είναι ένα: Αυτό του Πολυτεχνείου του 1973”.
Κύριε Μπαλάσκα, ποιες είναι οι σκέψεις σας ενόψει της προσεχούς Τετάρτης;
Δεν σκέφτομαι κάτι άλλο, πέρα από το γεγονός ότι την Τετάρτη θα επιβεβαιωθεί η στήριξη της κοινωνίας στο ότι ένας νεοναζί γυμνασιάρχης δεν μπορεί με αυτό τον προκλητικό τρόπο να προβάλλει νεοναζιστικές απόψεις στα παιδιά μας. Θέλω να πιστεύω ότι οι δικαστές στη Μυτιλήνη θα αποφασίσουν για το αποτέλεσμα της δίκης, με γνώμονα αυτή την παράμετρο.
“Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά”, έχει πει ο Ρήγας Φεραίος. Γιατί όμως αυτή η άποψη σήμερα, στην Ελλάδα του 2013, αντί να επικροτείται, θέτει σοβαρή υποψηφιότητα προς “ποινικοποίηση”;
Το μόνο σίγουρο είναι, ότι δεν είμαι ο μοναδικός που του συμβαίνει κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα, όπου υπάρχει το παγκόσμιο φαινόμενο της ποινικοποίησης του νόμου περί συκοφαντικής δυσφήμισης διά του Τύπου, όπως επίσης και της αγωγής για συκοφαντική δυσφήμιση διά του Τύπου. Η ελευθεροτυπία διώκεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια, οπότε αυτό δεν καθιστά αυτές τις τακτικές-που εμπεριέχουν εκφοβιστικά χαρακτηριστικά-ένα τωρινό φαινόμενο. Ας αναφερθεί, δε ότι ο συγκεκριμένος νόμος, που περιλαμβάνει και επιβολή χρηματικών προστίμων, έχει δημιουργηθεί από τον σημερινό υπουργό Εξωτερικών, Ευάγγελο Βενιζέλο, για τους δικούς του προφανείς λόγους. Σήμερα, δυστυχώς έχουμε φτάσει στο σημείο να ποινικοποιείται η άποψή σου από τον καθένα που δεν θέλει να ασχολείσαι μαζί του και ας υπάρχουν σοβαρότατοι λόγοι γι’αυτό. Παρ’όλα αυτά, εμείς ως δημοσιογράφοι, συνεχίζουμε ακάθεκτοι.
---------------
Στο σημείο αυτό, ως νέα δημοσιογράφος με όνειρα και μεράκι για το λειτούργημα που εξασκώ, θεωρώ χρέος μου και βαθύτατη εσωτερική ανάγκη να παραθέσω κάποιες σκέψεις και συναισθήματα, που μου γεννήθηκαν όλες αυτές τις μέρες που παρακολουθώ επισταμένως την εξέλιξη της υπόθεσης. Συναισθήματα ανάμεικτα, που ξεκινούν από οργή, θυμό, λύπη, αγανάκτηση και μετατρέπονται εν τέλει σε χαρά, ελπίδα, δύναμη, αισιοδοξία.
Οργή και αγανάκτηση, γιατί ένας δημοσιογράφος που τόλμησε να εκθέσει με θάρρος τη γνώμη του για το ποιόν ενός συμπολίτη που έκρινε ότι χρήζει δριμείας κριτικής-χάριν της προάσπισης του συλλογικού συμφέροντος και της έγκαιρης ενημέρωσης της τοπικής και ευρύτερης κοινωνίας-φτάνει στο σημείο να συλλαμβάνεται με τη διαδικασία του αυτοφώρου και να οδηγείται στο εδώλιο.
Ελπίδα και δύναμη, γιατί ο εν λόγω δημοσιογράφος είχε το θάρρος να ορθώσει το ανάστημά του και να υπερασπιστεί τη γνώμη του, μεταβαίνοντας μόνος του στις αστυνομικές αρχές μόλις ενημερώθηκε για τη σε βάρος του μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση διά του Τύπου.
Χαρά και αισιοδοξία, γιατί ό,τι κι αν συμβαίνει σήμερα στο χώρο που έχω επιλέξει να καταθέτω την ψυχή μου και να αφιερώνω ουκ ολίγες ώρες της ζωής μου, εξακολουθούν και υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, που μάχονται με την πένα τους και τη φωνή τους για την υπεράσπιση του δικαιώματος του δημοσιογράφου στην εξάσκηση μιας ελεύθερης και αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας, που προάγει τη δημοκρατία και σέβεται τη μνήμη και την ιστορία. Μιας δημοσιογραφίας που δεν υπόκειται σε κανενός είδους αδικαιολόγητη φίμωση, εκφοβισμό και αβάσιμη λογοκρισία. Μιας δημοσιογραφίας που χτίζει γέφυρες επικοινωνίας αντί να διαιωνίζει τις διαμάχες και τους κάθε είδους διαχωρισμούς. Μιας δημοσιογραφίας που τάσσεται στην υπηρεσία ανάδειξης της αλήθειας, έστω κι αν αυτή πονάει.
Όταν βρίσκεσαι στα πρώτα σου βήματα στο χώρο που αγαπάς από μικρό παιδί, υπάρχουν στιγμές που έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με την απομυθοποίηση αυτού που θεωρούσες λειτούργημα όλα εκείνα τα χρόνια που καθόσουν στα θρανία, σπουδάζοντας. Με περισσή χαρά όμως διαπιστώνεις ότι υπάρχουν και οι άλλες στιγμές. Εκείνες, όπου συναντάς ανθρώπους που ενσαρκώνουν όλα όσα πίστευες ότι συνάδουν με την εξάσκηση της δημοσιογραφίας ως λειτούργημα και το αποδεικνύουν έμπρακτα. Ως μέσο ενημέρωσης των συνανθρώπων σου με τον πιο έντιμο και αληθινό τρόπο χωρίς να επιτρέπεις στο φόβο και στις κάθε λογής “Σειρήνες” να τρυπώνουν απρόσκλητες στο έργο σου. Με πίστη στον εαυτό σου και αστείρευτη αισιοδοξία. Γιατί, όπως αναφέρει και ο ίδιος ο κ.Μπαλάσκας, σε ένα από τα πρόσφατα άρθρα του, παραθέτοντας τα λόγια του Αλμπέρ Καμύ: “Όταν έστω ένας άνθρωπος υψώνει τη γροθιά του μπροστά σε ένα τανκ, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να δηλώνει απαισιόδοξος”.
Κλείνοντας το παρόν άρθρο, μια σκέψη μου έρχεται στο μυαλό και αστράφτει μπρος μου σαν φάρος…μια σκέψη που φέρει εντός της όλη την ελπίδα που συνοδεύει κάθε νέο δημοσιογράφο, που σέβεται τον εαυτό του, την κοινή γνώμη και αυτό που επέλεξε να εξασκεί και που σαφέστατα αποτελεί το ισχυρότερο κίνητρο για να συνεχίσει ακάθεκτος το έργο του:“Και όμως…η δημοσιογραφία ΖΕΙ και…συνεχίζουμε ΑΚΑΘΕΚΤΟΙ!”
Και μια λεπτομέρεια: Από την Παρασκευή το βράδυ στο ιστολόγιο του καθηγητή ΔΙΑΓΡΑΦΗΚΑΝ όλες οι αναρτήσεις (μαζί και η επίμαχη ανάρτηση για το Πολυτεχνείο). Επίσης το ιστολόγιο άλλαξε όνομα (για άλλη μια φορά...!!!)
