Αλίμονό μας αν καούν τα Τσαμάκια

Η χθεσινή πυρκαγιά που ξέσπασε το απόγευμα στα Τσαμάκια στη Μυτιλήνη, ευτυχώς χωρίς τραγικές συνέπειες, ήρθε να υπενθυμίσει –με τον πιο ηχηρό τρόπο– μια παλιά, γνωστή και επικίνδυνη αλήθεια: πως το μοναδικό άλσος εντός της πόλης παραμένει έκθετο στην εγκατάλειψη, στην αμέλεια και τελικά στον κίνδυνο της ολοκληρωτικής καταστροφής.

Πυροσβέστες με τέσσερα οχήματα έδωσαν χθες τη μάχη με τις φλόγες, περιορίζοντας τη φωτιά πριν επεκταθεί επικίνδυνα. Έκαψε μόλις 1,5 στρέμμα με ξερά χόρτα – αλλά δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε: αυτό ήταν απλώς μια προειδοποίηση. Την επόμενη φορά ίσως δεν είμαστε τόσο τυχεροί. Και τότε, δεν θα μπορούμε να πούμε ότι δεν γνωρίζαμε ή ότι δεν είχαμε προειδοποιηθεί.

Μπορεί τα τελευταία χρόνια με τις εργασίες αναβάθμισης της περιοχής να έχει αλλάξει ο χώρος αλλά δεν έχουν γίνει πολλές ενέργειες για να προστατευθεί το ιστορικό άλσος της πόλης. Χωρίς καθημερινό καθαρισμό, χωρίς στοιχειώδη αστυνόμευση, γεμάτος ξερόχορτα , ξερά πεσμένα κλαδιά και καύσιμη ύλη παντού.

Δεν είναι απλώς ζήτημα αισθητικής ή εικόνας της πόλης. Είναι υπόθεση ευθύνης και δημόσιας ασφάλειας. Είναι αδιανόητο να εκδηλώνεται φωτιά στο μοναδικό άλσος εντός του πολεοδομικού ιστού της Μυτιλήνης και να το αντιμετωπίζουμε με ρουτίνα ή απάθεια. Η έλλειψη καθαρισμού και πρόληψης δεν μπορεί να καλύπτεται με έκτακτες εγκυκλίους και ευχολόγια. Χρειάζεται σταθερό σχέδιο συντήρησης, αστυνόμευσης και καθημερινού ελέγχου. Χρειάζεται να υπάρξει συντονισμός ανάμεσα στις αρμόδιες υπηρεσίες – Δήμο, Περιφέρεια, Δασαρχείο, Αστυνομία – και πάνω απ’ όλα πολιτική βούληση.

Δεν μπορούμε να αφήσουμε τα Τσαμάκια να καούν για να «λυθεί το πρόβλημα». Αλίμονό μας αν καούν...