«ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΑΙΓΑΙΟ» Έκθεση ζωγραφικής του Γιάννη Μιχαηλίδη στο Μουσείο Βιομηχανικής Ελαιουργίας Λέσβου

Διάρκεια της έκθεσης: 8 Απριλίου – 18 Σεπτεμβρίου 2011.

Μουσείο Βιομηχανικής Ελαιουργίας Λέσβου

811 02 Αγία Παρασκευή Λέσβου  / Πληροφορίες: 22530 32300 – 210 3256921-3

Το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ) παρουσιάζει την έκθεση ζωγραφικής του Γιάννη Μιχαηλίδη με τίτλο «Ανατολικό Αιγαίο», στο Μουσείο Βιομηχανικής Ελαιουργίας Λέσβου.

Αιγαίο, οξειδωμένες επιφάνειες, φύλλα ελιάς και τέλος υδατογραφίες  είναι οι ενότητες που περιέχουν τα έργα αυτής της έκθεσης.

Από το ημερολόγιο ζωής :

«....... Φορές τόσο λίγο, το σκεπάζεις με το μικρό σου δάχτυλο. Ελάχιστο άνοιγμα στις πόρτες που προσπαθεί να μπει το ανυπεράσπιστο κόκκινο - χαρακιά στα μάτια.

Κοιτάζεις.

Απ' έξω θάλασσα και θάλασσα, με μουσική, χαλίκια, βαθιά πηγάδια. Ή μόνο θάλασσα με μια φωτιά στη μέση να γίνεται νησί. Βλέπω ακόμη τη γυναίκα μου, καμπύλη αμμουδιάς με πεντέξι ξερές πέτρες να καίγεται στον ήλιο. .....», γράφει ο ποιητής Γιάννης Κοντός στο «Ανατολικό Αιγαίο» (1973).

Ο Νίκος Χουλιαράς αναφέρει για τον καλλιτέχνη: «.......στις θάλασσες τις ανοιχτές που έβλεπε, μικρός, στη Σκιάθο αλλά και στις άλλες τις κλειστές: τις θάλασσες του νου — με τα στεκάμενα νερά ή τις παλίρροιες του παιδικού του φεγγαριού: στα παραισθητικά τοπία, που αλλάζαν, κάθε τόσο, σχήματα, ψηλά, στα ξύλα του ταβανιού, στους τοίχους του αντικρυνού σπιτιού ή και στις ράχες των σκαριών που σάπιζαν, απ’ τη βροχή και τον αέρα, στα καρνάγια. ..» («Αιγαίο Β΄», κατάλογος έκθεσης, 1991).

Η Κατερίνα Κοσκινά παρατηρεί : «......Ο Γιάννης Μιχαηλίδης κάνει τα έργα του να «μυρίζουν» θαλάσσια αύρα. Μετατρέπει οπτικά τα χαρτιά σε μέταλλα και κάνει τα «μεταλλικά» πλέγματα των μεγάλων του συνθέσεων να τρίζουν από τη σκουριά. Ενώ ούτε μέταλλο ούτε σκουριά υπάρχουν στην πραγματικότητα. Έχει, όμως, ενδυθεί ο ίδιος το ρόλο ενός επιστήμονα-μάγου σε ένα περίεργο εργαστήριο παραγωγής φυσικών φαινομένων που συνδυαζόμενα με τη ζωγραφική δημιουργούν έργα τέχνης. ....» («Ο Ήχος της Σκουριάς», κατάλογος έκθεσης, 2002).

Τέλος για τα φύλλα της ελιάς η Ελισάβετ Πλέσσα γράφει : «......αυτά τα σχεδόν ιδεογράμματα-φύλλα ελιάς συχνά επιπλέουν σκόρπια, σε ένα διάφανο ζωγραφικό νερό. Ειδικά στις μεγάλες συνθέσεις τους, τα φύλλα είναι ταυτόχρονα ο άμεσος πρόγονος των υγρών λωρίδων στο παρόν σύνολο: οι αυλακιές του ζωγραφισμένου νερού παράγονται στα υδάτινα τωρινά έργα κυρίως από τα σημεία που η μία πινελιά συναντάει την άλλη και αφήνεται να ενωθεί μαζί της, όπως με τον ίδιο τρόπο σχηματίζονται οι καταιγισμοί των φυλλωμάτων .....», («10 υδατογραφίες», κατάλογος έκθεσης, 2008).