Επικήδειοι από Καραγιάννη και Κομνηνάκα
Έγινε πριν λίγη ώρα η κηδεία του σύντροφου Σταύρου Σκοπελίτη. Ήταν σαν μια διαδήλωση.
Τον Τίμησαν με την παρουσία τους, για το τελευταίο αντίο, αγρότες και εργάτες από τα χωριά και την πόλη του νησιού του, αψηφώντας το χιονιά.
Παραβρέθηκαν, πολυμελής αντιπροσωπία της Τομεακής Επιτροπής Λέσβου του ΚΚΕ με επικεφαλής το Γραμματέα της Βασίλη Αμπελογιάννη, του Τομεακού Συμβούλιου Λέσβου της ΚΝΕ με επικεφαλής το Γραμματέα του Δημήτρη Ευσταθίου, η βουλευτής του Νομού Μαρία Κομνηνάκα.
Αντιπροσωπία της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Λέσβου και του Παλλεσβιακού Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου.
Παραβρέθηκαν οι Δημοτικοί Σύμβουλοι της Λαϊκής Συσπείρωσης Δήμου Μυτιλήνης και Δυτικής Λέσβου, ο Περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου κ. Κώστας Μουζτούρης και ο αντιπεριφερειάρχης κ. Παναγιώτης Χριστόφας.
Από μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ και της Τομεακής Επιτροπής Λέσβου το τελευταίο αντίο εκφώνησε η βουλευτής Μαρία Κομνηνάκα και από την Ομοσπονδία Αγροτικών Συλλόγων Λέσβου ο Δημήτρης Καραγιάννης.
Συλλυπητήρια έστειλαν η Τομεακή Επιτροπή Χίου του ΚΚΕ, ο Δήμαρχος Μυτιλήνης κ. Στρατής Κύτελης, η Ομοσπονδία Λεσβιακών Συλλόγων Αττικής και ο ΣΦΕΑ.
Επικήδειος από την Βουλευτή Μαρία Κομνηνάκα
Αγαπημένε μας σύντροφε Σταύρο,
Σου απευθύνουμε σήμερα το στερνό αντίο εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ και της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας, που οι συνθήκες του καιρού δεν τους επέτρεψαν να βρεθούνε εδώ όπως το ήθελαν και εκ μέρους της ΤΕ Λέσβου του ΚΚΕ, στην οποία προσέφερες τη δράση και την πείρα σου ως το τέλος, αψηφώντας ακόμα και τις δυσκολίες που η αρρώστια σου δημιούργησε.
Με βαθιά θλίψη το Κόμμα σου σήμερα σε αποχαιρετά.
Με θλίψη αλλά συνάμα με τιμή, γιατί η αλύγιστη δράση σου και η σεμνότητα που χαρακτήριζε την ακούραστη προσφορά σου στους αγώνες για τα δίκια της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, του λαϊκού κόσμου του νησιού, κοσμεί επάξια την ιδιότητα του κομμουνιστή, που με αφοσίωση υπηρέτησες ως το τέλος της ζωής σου.
Αυτό το δρόμο εξάλλου γνώρισε ο σ. Σταύρος κι απ’ την ίδια την οικογένειά του. Γεννημένος το 1941 στον Παλαιόκηπο της Γέρας, από γονείς μέλη του ΚΚΕ, οι οποίοι από τα νεανικά τους χρόνια υπέστησαν διώξεις, φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν για τη δράση τους. Ακολουθώντας κι αυτοί το δρόμο των δικών τους γονιών, αλλά και του μεγάλου καταλόγου αγωνιστών κομμουνιστών, που έδρασαν στη Λέσβο. Ο πατέρας του, Γιώργος, ήταν οικοδόμος, με παράλληλη βέβαια ενασχόληση με αγροτικές δουλειές κι η μάνα του Κωστούλα, αγρότισσα, εργάτρια γης.
Όταν ο σ. Σταύρος τέλειωσε το εξατάξιο Γυμνάσιο, ο πατέρας του βρισκόταν ήδη εξορία στον Αη Στράτη. Κι αυτή βέβαια δεν ήταν η πρώτη φορά, αφού ήδη από το ’30 και μετά πηγαινοερχόταν στα ξερονήσια, όπως στην Ίο που βρέθηκε σε νεαρή ηλικία, καταδικασμένος από το αστικό κράτος γιατί πρωτοστάτησε στην απεργία στο βυρσοδεψείο «Σουρλάγκα» για την καθιέρωση του 8ώρου. Έτσι ο Σταύρος από νεαρή ηλικία έκανε διάφορες δουλειές για να βοηθήσει την οικογένεια του. Ανάμεσα στις δουλειές που έκανε ήταν και εκείνη του οικοδόμου, του εργάτη στα ελαιοχώραφα και διάφορες άλλες δουλειές του “ποδαριού”.
Απ’ τα εφηβικά του χρόνια εντάσσεται στο κίνημα, ζώντας σε μια οικογένεια που βίωνε και μάλιστα με δραματικό τρόπο τις εξελίξεις στον τόπο του, αλλά και πρωταγωνιστούσε σ’ αυτές.
Στις εκλογές του 1956, σε ηλικία 15 χρονών δραστηριοποιείται ενεργά και οργανώνεται στη νεολαία της ΕΔΑ. Μαζί με τη μητέρα του, μιας και ο πατέρας του έχει ήδη συλληφθεί, οργανώνει την προεκλογική δουλειά για τις εκλογές του ‘61, εμψυχώνοντας τους αριστερούς του χωριού του, που καθημερινά η χωροφυλακή τους σέρνει για ανακρίσεις.
Σ’ αυτή την εκλογική μάχη συλλαμβάνεται, γιατί μεταφέρει ψηφοδέλτια στους ψηφοφόρους της ΕΔΑ και αφήνεται ελεύθερος χάρη στις διαμαρτυρίες του 95χρονου παππού του.
Το 1962 στρατεύτηκε, όπου κι εκεί η δράση του ενάντια στη λογοκρισία αλλά και η ανοιχτή υποστήριξη της ΕΔΑ στις εκλογές του ’63, απαντήθηκαν με τιμωρίες και τις φυλακές από τα τις δυνάμεις της αντίδρασης.
Μετά την απόλυσή του από το στρατό το 1964 και με τη δημιουργία της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, δουλεύει δραστήρια για το στήσιμο των οργανώσεών της στη Λέσβο, ως μέλος του Νομαρχιακού Συμβουλίου. Εκλέγεται αντιπρόσωπος και παίρνει μέρος στο συνέδριο των “Λαμπράκηδων”, ενώ συμμετέχει στην πανελλαδική σύσκεψη της ΕΔΑ για τα αγροτικά θέματα, μαζί με το σ. Βασάλο, εκπροσωπώντας τους νέους αγρότες του νησιού.
Το 1967 συλλαμβάνεται και στέλνεται, μαζί με τον πατέρα του, εξορία στη Γιούρα, τον πρώτο τόπο εξορίας που γνώρισε. Από τη Γιούρα μεταφέρεται στο Λακκί της Λέρου και από κει μαζί με τους άλλους νεολαίους εξόριστους μεταφέρεται στον Ωρωπό και από κει ξανά πίσω Γιούρα και πάλι στο Λακκί της Λέρου.
Στο Λακκί της Λέρου μαζί με άλλους εξόριστους παίρνει ξεκάθαρη θέση με την 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1968, στηρίζοντας το Κόμμα και μαζί με άλλους νεολαίους με μήνυμα, χαιρετίζει την ίδρυση της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας.
Μετά την απόλυσή του από την εξορία το Φθινόπωρο του 1970, δραστηριοποιείται ως οργανωμένο μέλος της ΚΝΕ. Γυρνώντας στο χωριό του, αρνείται να δίνει παρόν στο τμήμα της χωροφυλακής Παπάδου και δυο – τρεις φορές προσήχθη γι’ αυτό.
Στα τέλη του ’70 αναγκάζεται για βιοποριστικούς λόγους να φύγει στην Αθήνα και το 1972 βρίσκεται να δουλεύει στο Αίγιο. Η χωροφυλακή, που παρακολουθούσε την πορεία του, ζητά απ’ τον εργολάβο να τον απολύσει, όμως αυτός αρνείται, μιας και ο ίδιος καταγόταν από οικογένεια αγωνιστών του νησιού και είχε πάρει μέρος μαζί με τον πατέρα του Σταύρου στη μεγάλη απεργία στο εργοστάσιο «Σουρλάγκα» για το 8ωρο.
Το Νοέμβρη του ‘73 παίρνει μέρος στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Παρέμεινε μια βδομάδα κρυμμένος από την ασφάλεια, που γνώριζε ήδη την ιδιότητά του ως μέλος της ΚΝΕ, και συλλαμβάνεται μεσάνυχτα στο σπίτι της αδερφής του, όταν πήγε να δει την έγκυο γυναίκα του. Αφέθηκε λίγο μετά ελεύθερος, χωρίς να μπορέσουν να του αποσπάσουν δήλωση για τη δράση του μέσα στο Πολυτεχνείο.
Μετά τη μεταπολίτευση αναλαμβάνει διάφορες χρεώσεις ως μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ και του Γραφείου Πόλης της Αθήνας. Στις αρχές του 1975 περνάει στη δουλειά του Κόμματος και εκλέγεται μέλος του Γραφείου της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας.
Τα επόμενα χρόνια αναλαμβάνει διάφορες χρεώσεις στην καθοδήγηση της Λέσβου και της Χίου και μετακομίζει στη Μυτιλήνη, με την οικογένειά του. Το 1978 εκλέγεται γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής Λέσβου του ΚΚΕ και από αυτή τη θέση για τα επόμενα 10 χρόνια, βάζει τη σφραγίδα του για την ανάπτυξη της οργάνωσης της Λέσβου του Κόμματος.
Την περίοδο της εσωκομματικής κρίσης ‘89-91 με τη στάση και τη δράση του υπερασπίστηκε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του ΚΚΕ κόντρα στις οπορτουνιστικές δυνάμεις. Έβαλε κι αυτός πλάτη για τη γρήγορη επούλωση των πληγών που άφησαν στο κομματικό σώμα αυτές οι μάχες.
Από το 1990 και για έξι χρόνια ανέπτυξε πρωτοπόρα δράση στο αγροτικό κίνημα, ως αντιπρόεδρος της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Λέσβου. Ενώ βρέθηκε να υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες και από τη θέση του αντιδημάρχου στο Δήμο Μυτιλήνης.
Ο σύντροφος Σταύρος Σκοπελίτης υπηρέτησε το λαό της Λέσβου και των άλλων νησιών ως βουλευτής από το 1999 ως το 2012, βρέθηκε πάντα κοντά στους νησιώτες και τα προβλήματά τους, μπροστάρης στους αγώνες τους. Υπήρξε η δική τους φωνή στη Βουλή.
Για όλους εμάς αυτή η ασυμβίβαστη ζωή του συντρόφου μας Σταύρου, ήταν αληθινό σχολειό, πλέρια γνώση. Ιδίως για τα νεότερα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, που με μεγάλη έγνοια φρόντιζε πάντα να μας ενθαρρύνει.
Για τη δική του νιότη, που μοιράστηκε ανάμεσα στους αγώνες, τις διώξεις και την εξορία, μιλούσε λίγο, κι αυτό όχι δείχνοντας το δικό του μπόι, αλλά για να μας μάθει πώς στέκει ολόρθος ο άνθρωπος, όταν τη δύναμη την αντλεί από το δίκιο του αγώνα. Δίκιο πιο ισχυρό από το μένος των διωκτών του.
Τον αγώνα που έδωσε από τα πιο διαφορετικά μετερίζια, υπερασπιζόμενος τα δίκια της εργατικής τάξης, των αγροτών του μόχθου, του λαού της Λέσβου, των νησιωτών, που μ’ αφοσίωση υπηρέτησε ως το τέλος της ζωής του.
Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Κόμματος και της ΤΕ Λέσβου του ΚΚΕ, ευχόμαστε τα πιο ειλικρινή συλλυπητήρια στη σύζυγό του Εριφύλη και στα παιδιά του, το σύντροφο Γιώργο και την Άννα.
Τους υποσχόμαστε πως ο σύντροφός μας θα είναι πάντα παρών στους αγώνες που έρχονται να μας συμβουλεύει με την ήρεμη φωνή του και την τεράστια πείρα του για τα επόμενα βήματά μας.
Καλό κατευόδιο σύντροφε Σταύρο.
Επικήδειος από τον πρώην Βουλευτή Δημήτρη Καραγιάννη
Σύντροφε Σταύρο, όταν έμαθα την είδηση του θανάτου σου είπα όχι δεν θα λυγίσω, γιατί δεν αρμόζει η θλίψη για άνθρωπο που στάθηκε παλικάρι σε όλη του την ζωή. Λύγισαν, όμως τα πόδια μου όταν έμαθα ότι θα είμαι αυτός που εκ μέρους της μικρομεσαίας αγροτιάς θα σου απευθύνω το τελευταίο αντίο, γιατί το θεωρώ σαν την μεγαλύτερη τιμή που μου έχει γίνει στην ζωή μου μέχρι σήμερα. Γιατί, πως μπορεί ένας θνητός να αποχαιρετά έναν αθάνατο;
Σύντροφε Σταύρο, σε όλη σου την ζωή στάθηκες όρθιος, αλύγιστος, βράχος στα ιδανικά του σοσιαλισμού- κομμουνισμού. Πάλεψες για να αλλάξει τούτος εδώ ο κόσμος, να γίνει καλύτερος. Έκανες το χρέος σου, απέναντι στην φτωχή αγροτιά μαχόμενος για χρόνια στην πρώτη γραμμή και σαν πρόεδρος της ΣΕΑ και σαν μέλος την πανελλαδικής επιτροπής της ΠΑΣΥ, αλλά και σαν καθοδηγητής στον αγώνα για την ανασυγκρότηση του αγροτικού κινήματος, την ενίσχυση των αγροτικών συλλόγων, την δημιουργία Ομοσπονδίας στο νησί , για την ανάγκη ενίσχυσης της κοινωνικής συμμαχίας.
Σύντροφε Σταύρο, όλους εμάς τους λίγο μικρότερους μας πήρες από το χέρι, με πήρες από το χέρι και σαν σύντροφος, σαν καθοδηγητής, σαν πατέρας μας, σαν πατέρας μου και μέσα από την δράση σου, την στάση σου, τις φιλοσοφικές σου συζητήσεις, τις ιστορίες από τα νεανικά σου χρόνια και την εξορία μας δίδαξες πως είναι να δίνεις τα πάντα για τον λαό χωρίς να περιμένεις κανένα προσωπικό αντάλλαγμα.
Σύντροφε Σταύρο, κέρδισες επάξια τον τίτλο του λαϊκού ηγέτη και αγωνιστή, με τις χιλιάδες περιοδείες, ομιλίες, συζητήσεις στα καφενεία. Αναγνώρισαν την αξία σου ακόμα και οι πολιτικοί μας αντίπαλοι. Μπήκες στην καρδιά κάθε φτωχού, λαϊκού ανθρώπου με αποτέλεσμα σε όλο το νησί να σε αποκαλούν με το μικρό σου όνομα : Σταύρο.
Σύντροφε, λέει ο σοφός λαός ότι ο άνθρωπος δεν φεύγει από την ζωή με τον φυσικό του θάνατο, αλλά φεύγει όταν ξεχαστεί από αυτούς που αφήνει πίσω του. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ Σύντροφε, θα ζεις για πάντα στην καρδιά και στην ψυχή μας. Θα είσαι μαζί μας στους αγώνες, στις κινητοποιήσεις, στα συλλαλητήρια. Θα είσαι μαζί μας σε κάθε αγώνα των λαϊκών στρωμάτων, της λαϊκής συμμαχίας μέχρι την τελική δικαίωση.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
