Έφυγε ο διεθνούς εμβέλειας Λέσβιος ζωγράφος Γιώργος Λολοσίδης

 

Του Αντώνη Κοκορίκου

 

Εσύ Λόλο (έτσι υπέγραφε κι έτσι τον φωνάζαμε) μπορεί να έφυγες, αλλά το έργο σου και η μνήμη σου μένουν εδώ μαζί μας, σε κάθε ματιά μας σε έργο σου, σε κάθε βόλτα στη θάλασσα ή στο βουνό, σε κάθε κρασί και σε κάθε τσιγάρο. Είναι τόσα πολλά που έχουμε να θυμόμαστε, τόσα πολλά βιώματα που η ζωή μας δεν είναι αρκετή να τα χωρέσει

 

Ζούσε και απολάμβανε την κάθε στιγμή, κατέγραφε μέσα του την ομορφιά για να την αποτυπώσει αργότερα με τα χρώματα της ψυχής και με τη σιγουριά του ταλέντου του. Γύρισε όλο τον κόσμο μελετώντας τους μεγάλους ζωγράφους και επέστρεψε στην Ελλάδα με γνώση και απόφαση να μεγαλουργήσει στον τόπο του απορρίπτοντας τα κυκλώματα της τέχνης. Καθιερώθηκε με τη δύναμη της ζωγραφικής του και με την ευαισθησία των χρωμάτων του πετυχαίνοντας ακαταμάχητο αποτέλεσμα. Τα περισσότερα χρόνια του αφιέρωσε στις υδατογραφίες όπου φάνηκε η ωριμότητά του. Με μια πινελιά, που δεν παίρνει διόρθωση ή μελέτη, μπορούσε να αναπαραστήσει την ομορφιά και τον πλούτο, τη μέρα και τη νύχτα, το φως και το σκοτάδι, τη χαρά και τη σκέψη, τα μπουρίνια και τις λιακάδες, το φόβο και τη σιγουριά.

 

Ένας δημιουργός διεθνούς εμβέλειας, που για πολλά χρόνια δούλεψε στο νησί του τη Λέσβο και τα τελευταία χρόνια μετακόμισε στην Αίγινα, όπου πάλι βρισκόταν στο στοιχείο του. Γνώριμη φιγούρα τον συναντούσαν οι φίλοι του από το κυνήγι, κάθε πρωί με τα πιστά του σκυλιά καθώς επέστρεφε από τους κυνηγότοπους κι έπινε τον καφέ του στην παραλία για να αποσυρθεί στη συνέχεια στο ατελιέ του και να περιπλανηθεί στον άλλο του γνώριμο κόσμο. Αν δεν ήταν στο κυνήγι, θα πήγαινε με τη βάρκα του για ψάρεμα, συνήθως μόνος του και θα συναντούσε αργότερα τους φίλους του για να πιούνε μαζί καφέ και να ανταλλάξουν τα νέα της ημέρας.

 

Πόσα συναισθήματα και χρώματα χωράνε σε ένα τελάρο; Ο Γιώργος Λολοσίδης κατάφερνε να χωρέσει ολόκληρη τη ζωή του σε ένα πίνακα. Και τι ζωή! Παρούσα και η σύντροφος της ζωής του, ακόμα και σε αφηρημένα θέματα όσο και σε ρεαλιστικά. Η «Ρίτς» όπως την καλούσε, πάντα παρούσα.

 

Μια ολόκληρη ζωή και τα ντέρτια της χωράνε σε μια στιγμή και  σε ένα τελάρο; 

 

Θυμάμαι ότι την παρακάτω φωτογραφία, καθισμένος στην πολυθρόνα του, με τα τσιγάρα δίπλα του και με τη θάλασσα απέναντι, είχε εγκρίνει ως αντιπροσωπευτική του, όταν δέχτηκε, ενέκρινε να κάνει πριν από λίγα χρόνια  μια έκθεση ζωγραφικής μέσα στο καρνάγιο του «Ντόντου» όπως τον έλεγε, στην Αίγινα.

 

Ο Γιώργος Λολοσίδης επιστρέφει μετά από χρόνια για να παρουσιάσει τα έργα του στο καρνάγιο του Μαλτέζου, στην Αίγινα.

 

Σίγουρα, δεν συμβαίνει κάθε μέρα. Ένας από τους μεγαλύτερους ακουαρελίστες της Ευρώπης και ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες, ο Γιώργος Λολοσίδης να επιστρέφει  μετά από χρόνια και να γίνει επιτρέπει έκθεση ζωγραφικής με έργα του, για μία μέρα (!) στο καρνάγιο του Μαλτέζου, στην Αίγινα.

 

Στην Καβουρόπετρα της Αίγινας, στην οποία είχε εγκατασταθεί τα τελευταία  χρόνια, ανάμεσα στα σκαριά -που συχνά είναι και θέμα της ζωγραφικής του- να εκθέτει είκοσι πέντε μεγάλα έργα του από την πρόσφατη δημιουργία του, άγνωστη στο κοινό (καθώς δεν εκθέτει εκ πεποιθήσεως και στο παρελθόν έχει αρνηθεί εκθέσεις στις μεγαλύτερες γκαλερί των ΗΠΑ). 

 

Ο γενέθλιος τόπος του, η αιολική Λέσβος η οποία τον ενέπνευσε για πολλά χρόνια, το φως, η θάλασσα, η αίσθηση του τοπίου διαμόρφωσαν την όλη αισθητική του προσέγγιση στη ζωγραφική και, ασφαλώς, τις πολύπλευρες αναζητήσεις του. Η ονειρική Λέσβος τού έδωσε τη «δωρεά», όπως άλλωστε και σε πολλούς άλλους σημαντικούς πνευματικούς δημιουργούς. 

 

Γέννημα θρέμμα Μυτιληνιός, οι καλλιτεχνικές σπουδές και οι αναζητήσεις του όμως συνεχίστηκαν στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Ολλανδίας και στο Κολέγιο Καλών Τεχνών του Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας. Ο Γιώργος Λολοσίδης μετά την εντεκάχρονη δημιουργική του αναζήτηση στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, επέστρεψε στη γενέτειρα Λέσβο, όπου έζησε και δημιούργησε, αλλά πρόσφατα επέλεξε να ζει και να δημιουργεί στην Αίγινα.

 

Η αρχική ιδέα να κάνει έκθεση ζωγραφικής σε καρνάγιο, και μάλιστα μόνον για μία βραδιά, φαίνεται ότι τον είχε εμπνεύσει  γιατί επεδίωκε την επικοινωνία και με τους ανθρώπους της τέχνης και με τους απλούς ανθρώπους με έναν άμεσο τρόπο. Μαζί με τους συλλέκτες των έργων του ή με εκπροσώπους μουσείων που φιλοξενούν έργα του, είχαμε κι εμείς την ευκαιρία να απολαύσουμε και την τέχνη του και τη συντροφιά του. Ήταν και η μοναδική ευκαιρία αν δεν κάνω λάθος που είχαν να τον γνωρίσουν και οι νέοι και η πρώτη που έκανε στην Αίγινα από τη στιγμή που έγινε μόνιμος κάτοικος.

 

Αργότερα συμμετείχε με έργα του στη Γιορτή του Φυστικιού και σε άλλες εκδηλώσεις πλουτίζοντας την Αιγινίτικη πνευματική ζωή.

 

Ο Γιώργος Λολοσίδης επιστρέφει μετά από χρόνια για να παρουσιάσει τα έργα του στο καρνάγιο του Μαλτέζου, στην Αίγινα.

 

 

Κι αυτή ήταν η παρουσίαση του περιοδικού Σαρωνικός:

 

Με τέσσερα καινούργια έργα συμμετέχει για πρώτη φορά ο ζωγράφος Γιώργος Λολοσίδης στις εκδηλώσεις του Fistiki Fest. Ο γνωστός καλλιτέχνης, που ζει τα τελευταία χρόνια μόνιμα στην Αίγινα, κάνει την έκπληξη, αλλάζοντας εντελώς θεματολογία. Με γέφυρα τις πολύχρωμες πεταλούδες που παρουσίασε στην έκθεση του περασμένου χρόνου, ο Γιώργος Λολοσίδης των τοπίων, των καιϊκιών και της θάλασσας εμπνέεται από τη σύντροφό του Ρίτσα και μας δείχνει μία ακόμη πλευρά του ταλέντου του. Τα τέσσερα νέα έργα του απεικονίζουν τη γυναίκα. Τη γυναίκα που αγναντεύει, τη γυναίκα που ξεκουράζεται, τη γυναίκα που σκέπτεται.

 

Ευτυχώς που στο «Μονόγραμμα» του Γιώργου και της Ηρώς Σγουράκη, αποθησαυρίστηκαν πριν από λίγα χρόνια λόγια και απόψεις για τη ζωή και το έργο του κι έτσι θα φτάσει σε ευρύτερο κοινό η ευαισθησία του. Ο Ι. Ξενίδης, κράτησε μερικές σημειώσεις παρακολουθώντας την εκπομπή στην ΕΤ-1:

 

 

 [Πέμπτη 16 ιουλίου 2009. ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ- επιμέλεια Γιώργος και Ηρώ Σγουράκη]

 

Ο Γιώργος Λολοσίδης γνωρίζει τα έργα του Πικάσο στα 17 του χρόνια. Έφηβος, με νεανικά ξεσπάσματα, τον αμφισβητεί και τον χαρακτηρίζει «αγύρτη».Αργότερα έρχεται σε επαφή με το σύνολο του έργου του Πικάσο και αναγνωρίζει το μεγαλείο του. Ο Πικάσο είναι ένας πραγματικά μεγάλος ζωγράφος. Κάθε μεγάλος ζωγράφος ευνουχίζει του επίδοξους ζωγράφους. Ο Λολοσίδης βιώνει αυτόν τον ευνουχισμό αλλά δεν το βάζει κάτω. Είναι παθιασμένος με την τέχνη της ζωγραφικής. Βρίσκεται για κάποιο διάστημα στο Λος Άντζελες και αρνείται συμβόλαια που δεσμεύουν την ελευθερία των κινήσεων του και υψηλές χρηματικές απολαβές. Ζει για λίγο καιρό στο Μεξικό. Γυρίζει στην Ελλάδα. Εξυμνεί το αιολικό φως. Το βορειανατολικό φως του Αιγαίου( πατρίδα του η Λέσβος) τον βοηθάει στην δουλειά του. Ένα έργο το δουλεύει και το τελειώνει με διαφορετικούς φωτισμούς. Θέλει να δίνει τη δυνατότητα σε κάποιον να βλέπει τις ζωγραφιές του με πολύ ήλιο (δυνατό φως), με συννεφιά (λιγοστό φως). Η ζωγραφική ενός δημιουργού είναι το ημερολόγιό του. Το έργο θα πρέπει να είναι ειλικρινές για να γίνει αποδεκτό από τον θεατή. Μοτοσυκλέτες, κυνηγετικά θέματα, η απέραντη θάλασσα, βάρκες, ελαιόδεντρα αποτελούν τα σύμβολα της ζωγραφικής του. Δεν αρνείται πως υπήρξαν στιγμές στη ζωή του που ήταν σκοτεινές και γεμάτες αδιέξοδα.Ήταν στιγμές και ψυχολογικές καταστάσεις που η αντιμετώπισή τους διέγειρε την δημιουργική φαντασία του καλλιτέχνη.

 

Ο Λολοσίδης θεωρεί ότι η ακουαρέλα είναι το δυσκολότερο υλικό στη ζωγραφική. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν επιδέχεται διορθώσεις. Στην ζωγραφική με λάδι ο ζωγράφος μπορεί να επεμβαίνει και να διορθώνει τα λάθη του.Το μεγάλο παράπονο του ζωγράφου είναι πως δεν κατάφερε ποτέ να δουλέψει και τα δύο υλικά ταυτόχρονα. Η αρχή ενός πίνακα ζωγραφικής είναι σαν ένα μικρό τηλεγράφημα. Σκόρπιες λέξεις-κλειδιά που, μάλλον, εικονογραφούν μέσα στη ψυχή του καλλιτέχνη ένα τοπίο θαμπό και δυσδιάκριτο.Αυτό γίνεται ξεκάθαρο όταν ο Λολοσίδης επιχειρεί να απαντήσει στην ερώτηση «Τι θέλω να κάνω;». Ο χώρος αρχίζει να πλάθεται και μαζί του αρχίζει να πραγματώνεται το όραμα. Αυτή είναι η Ζωγραφική για τον Γιώργο Λολοσίδη που ζει στην Αίγινα. Αγαπάει το φως του νησιού και τους ανθρώπους του.

 

 

 

news4people.gr/