γράφει η Χαρά Ζήκα *
Παλιότερα οι γυναίκες δεν είχαν ίσα δικαιώματα ή ευκαιρίες με τους άντρες, δεν εργάζονταν και δεν είχαν δικά τους εισοδήματα. Χρειάζονταν έναν άντρα δίπλα τους για να μπορούν να επιβιώνουν. Τότε οι άνθρωποι μετακινούνταν με άμαξες και μαγείρευαν στη φουφού ενώ σήμερα ταξιδεύουμε με αεροπλάνα και κρατάμε κινητά τηλέφωνα και tablets στα χέρια. Υπάρχει πρόοδος, κάποια πράγματα που ήταν σημαντικά τότε, δεν είναι σήμερα. Τώρα υπάρχουν επιλογές που κάνουν τη ζωή ευκολότερη και πιο απολαυστική.
Παρόλα αυτά, πολλές γυναίκες εμμένουν σε αναχρονιστικές αντιλήψεις. Διακατέχονται από φόβο μοναξιάς, από ανασφάλεια μήπως δεν είναι αρκετά ελκυστικές και αγωνίζονται να «τυλίξουν» έναν άντρα, αναμένουν με προσμονή την πρότασή του ώστε να προφέρουν το πολυπόθητο «ναι» και να γίνουν η κυρία Κάποιου. Θεωρούν ότι η μέρα του γάμου τους θα είναι η απαρχή της ευτυχίας τους και ότι θα λυθούν όλα τα προβλήματά τους, κάτι δηλαδή σαν το happy end που βλέπουμε στις ταινίες. Μάλιστα μερικές είναι τόσο απασχολημένες με την κατάκτηση και το βόλεμα που δεν ρωτάνε ποτέ τον εαυτό τους αν πραγματικά θέλουν να είναι με τον συγκεκριμένο άντρα. Και φυσικά, κάποια στιγμή στην πορεία συνειδητοποιούν ότι δεν είναι αυτός με τον οποίο θα ήθελαν να δεσμευτούν.
Είναι βέβαιο ότι η κοινωνία πιέζει τη γυναίκα. Στον κόσμο των ενηλίκων, αν μια γυναίκα περάσει μια ηλικία και δεν είναι παντρεμένη, αντιμετωπίζεται με οίκτο, όπως τα αδύναμα ζώα μιας αγέλης. Θα την πουν κακομοίρα και με σιγουριά θα συμφωνήσουν όλοι ότι έχει κάποιο κουσούρι. Οπότε το μήνυμα που περνά η κοινωνία στη γυναίκα είναι ότι η αξία της προσδιορίζεται από την ικανότητά της να «αποκτήσει» έναν άντρα. Αν μάλιστα ο άντρας έχει καλή δουλειά ή πολλά χρήματα, θα θεωρείται εξαιρετικά ικανή και θα απολαμβάνει τον θαυμασμό των άλλων. Όμως, αναρωτιέται κανείς αν αυτή η γυναίκα είναι ευτυχισμένη, αν ο άντρας τη σέβεται και υποστηρίζει τους στόχους της, αν βιώνουν μια υγιή και τρυφερή σχέση;
Τυχαία γνώρισα μια πενηνταπεντάχρονη κυρία που μου διηγήθηκε την προσωπική της ιστορία. Έκλαιγε με λυγμούς, είχε πεθάνει πρόσφατα ο άντρας της και νόμιζα ότι θρηνεί το χαμό του. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι ενώ εκείνη ήταν καλή σύζυγος, μάνα και νοικοκυρά, ο άντρας της την απάτησε πολλές φορές στον έγγαμο βίο τους, την υποτιμούσε και της μιλούσε άσχημα. Εκείνη έκανε υπομονή, για να μεγαλώσουν τα παιδιά σε οικογένεια. Επιπλέον, η ίδια δεν εργαζόταν και ήταν αδύνατο να επιβιώσει μόνη της. Πιέστηκε πολύ να αντέξει δίπλα σε έναν άπιστο άντρα, ένιωθε ευτελής, αναξιοπρεπής και γεμάτη κρυφό μίσος γι’ αυτόν. Όλα τα προηγούμενα χρόνια μέσα της ευχόταν να πεθάνει ο άντρας της όσο το δυνατό γρηγορότερα, να αρρωστήσει βαριά ή να πάθει ατύχημα. Μάλιστα, πολλές φορές είχε μπει στον πειρασμό να του ρίξει ποντικοφάρμακο στο φαγητό, όπως είπε. Τώρα έκλαιγε γιατί απελευθερώθηκε επιτέλους από τον «τύραννό» της αλλά και για τη ζωή της που χάθηκε, για τη ζωή που δεν έζησε. Σ’ αυτή την ηλικία, δεν ήξερε πλέον πώς να διαχειριστεί την ελευθερία της.
Συνεπώς, ο σκοπός της γυναίκας δεν είναι το «τύλιγμα» του άντρα, ο γάμος και η αποκατάσταση αλλά η εξέλιξή της σε ολοκληρωμένη προσωπικότητα, η εύρεση κατάλληλου και υποστηρικτικού συντρόφου, η δημιουργία μιας σχέσης με αμοιβαίο σεβασμό. Μόνο τότε θα υπάρξει αληθινή δέσμευση…η δέσμευση δεν επιτυγχάνεται με μια υπογραφή σε ένα δημαρχείο ή με μια επίδειξη νυφικού σε κάποια εκκλησία!
* Η Χαρά Ζήκα είναι Χημικός, Δρ. Φαρμακευτικής, συγγραφέας του βιβλίου «Έρωτας, Χημεία & Σεξ»-Εκδόσεις Ιανός και δημοσιογράφος. Ζει τη Μυτιλήνη και αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη στο Lesvosnews.net στη στήλη "Η αλχημεία του έρωτα"
