29 Απρίλη 1947 στην Κράτηγο Μυτιλήνης δίπλα στο δάσος Σιφναίου...

Γράφει ο Παναγιώτης Μιχ. Κουτσκουδής

Ήταν τότε που ο Δαυίδ πάλευε με τον Γολιάθ. Τότε που ο προδομένος ελληνικός λαός φορτωμένος τον Σταυρό του Μαρτυρίου του ανέβαινε τον εφιαλτικό μεταβαρκιζιανό Γολγοθά του. Τότε που οι υπερασπιστές της κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης, σαν άλλοι πρωταπόστολοι της χριστιανοσύνης, σταυρώνονταν καθημερινά, για να αναστηθούν όμως στη συλλογική μνήμη και να περάσουν στην αθανασία.

29 Απρίλη 1947, στις 4:30΄ το πρωί, δίπλα στο δάσος Σιφναίου στην Κράτηγο πέφτουν κάτω από τα βόλια του εκτελεστικού αποσπάσματος οι συλληφθέντες της μάχης του Αετού, που δόθηκε στις 9 του Απρίλη του 1947, χαράματα τότε Μεγάλης Τετάρτης. Νίκος Αγριτέλης από την Πηγή, Γρηγόρης Ζερβός από το Υψηλομέτωπο, Βαγγέλης Λουίζος από την Καλλονή, Μιχάλης Μαδυτιανός από τη Συκαμιά, Δημήτρης Χαχαλάς από την Ερεσό, Κώστας Χαχαλάς από το Μεσότοπο και Γιώργος Χρήστου ή Αλβανός από τα Δάφια. 

Ο αείμνηστος Γιώργος Αθ. Σκούφος, που με την αγιαστούρα της πένας του πάντα πρωτοστατούσε στα μνημόσυνα των πεσόντων συντρόφων του, έγραφε: 

Πρωτομαγιά του 1947. Το Γυμνάσιο Θηλέων, με συνοδό την καθηγήτρια Καμπάνη, ήρθε εκδρομή στην Κράτηγο, στο δάσος τον Σιφναίου. Δίπλα ακριβώς οι φρέσκοι τάφοι των εκτελεσμένων. Τα κορίτσια, που σκόρπισαν στα χωράφια παίζοντας, έπεσαν πάνω τους. Οι ένοχοι, φεύγοντας τρομαγμένοι, τους μισοσκέπασαν. Πήγαν και οι σκύλοι... Οι κοπέλες μας, χωρίς φόβο και δισταγμό, μα με πολύ σεβασμό και αγάπη, τους ξανασκέπασαν με χώμα, με λουλούδια, με δάκρυα... Έκαναν το καθήκον τους σαν Ελληνίδες... Για την «αντεθνική» τούς αυτή πράξη τιμωρήθηκαν αυστηρά απ’ τον καθηγητικό σύλλογο. Για την ιστορία... και από ευγνωμοσύνη από μας, τους συναδέλφους των νεκρών, αναφέρω όσες θυμάμαι: Παπαχαραλάμπους (κόρη του Μάκιστου), Ευαγγ. Αποστόλου-Παναγιώτου (κόρη του Δάσκαλου), Ευτυχία Κακαβιά-Διαμαντίδη, Παρή Χωριανοπούλου-Πολυχρονιάδη, Στρατούλα Πάτση-Σβώρου…

Ύστερα από 35 χρόνια…

Στις 5 του Δεκέμβρη του 1982 συγγενείς και συμπολεμιστές των εκτελεσμένων ήρθαμε στον τόπο της θυσίας για την εκταφή των λειψάνων... Παραβρέθηκαν ο βουλευτής τον ΚΚΕ Κώστας Βασάλος, ο δήμαρχος Μυτιλήνης Στρατής Πάλλης, πολλοί δημοτικοί σύμβουλοι, πρόεδροι κοινοτήτων, πρόεδροι σωματείων και πολύς κόσμος. Μετά το λόγο του Γιώργου Αθ. Σκούφου για το ιστορικό της μάχης του «Αετού», με προσοχή ο εκσκαφέας του Π. Βελούτσου άρχισε να ξεθάβει ένα-ένα τα μουχλιασμένα κόκαλα.

Οι συγγενείς, οι συντρόφισσες, ο ντουνιάς που ήταν εκεί, με μοιρολόγια, κρατώντας κεριά και θυμιατήρια με μοσχολίβανο, τα τοποθετούσαν με ευλάβεια μέσα στα κασάκια. Και μια μεγάλη πομπή από αυτοκίνητα, μηχανάκια και κάθε άλλο μέσο μεταφοράς, μια κηδεία-δικαίωση, τα συνόδεψε στην εκκλησία του Πληγωνιού, που ήταν ήδη γεμάτη απ’ τους κατοίκους της περιοχής. Ύστερα απ’ τη νεκρώσιμη ακολουθία απ’ τον αξέχαστο παπά-Στρατή Διαλεχτό που σαν ιερέας έκανε το χρέος του (όπως και με τους νεκρούς στου «Αράπη-Πέτρες», που ύστερα απ’ την ίδια διαδικασία τοποθετήθηκαν τα λείψανά τους στο οστεοφυλάκιο στο Πυργί), ύστερα λοιπόν απ’ το «Δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν», τα κασάκια τοποθετήθηκαν στο οστεοφυλάκιο τον χωριού. Εκεί τώρα αναπαύονται...

Σήμερα Μ. Παρασκευή, που γράφω τις αράδες τούτες, οι καμπάνες κλαίνε το Χριστό της αγάπης, της ειρήνης, της ισότητας. Κλαίει κι εμένα η ψυχή μου τους χαμένους συντρόφους, που έπεσαν για τα ίδια πανανθρώπινα ιδανικά. Στάθηκε το είναι μου σ’ ενός λεπτού σιγή στη μνήμη τους. Και έκανα ευχή μεγάλη: Κάποτε... «όταν χτυπήσουν οι καμπάνες» σ' εκείνο το αιματοποτισμένο χώμα στην Κράτηγο Μυτιλήνης, που είναι «δικό τους και δικό μας», να στηθεί μνημείο. Και να περνούν «αι γενεαί πάσαι» σε προσκύνημα... Και να αποθέτουν ένα κλαδάκι βάγιας για τιμή και ευγνωμοσύνη. Για κείνους που μαρτύρησαν εκεί και σ’ όλη την έκταση του ηρωικού νησιού μας. Για την προκοπή των ανθρώπων. «Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι». 

Εδώ και χιλιάδες χρόνια Ιούδες προδίδουν τους αγώνες των κολασμένων αυτής της γης, Πόντιοι Πιλάτοι νύπτουν υποκριτικά τας χείρας τους, αυτοκρατορίες σταυρώνουν τους κήρυκες κάθε διδασκαλίας που απειλεί να ξεθεμελιώσει τα βάθρα τους… Ο Χριστός της αγάπης, της ειρήνης, της ισότητας πάντα θα σταυρώνεται και πάντα θα ανασταίνεται. Γιατί η Σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της Ανάστασης• άλλον δεν έχει!