Γράφει ο Κωνσταντίνος Σπυριδάκος /pragmatikotita.gr
Έκλεισε το άλμπουμ της χαϊδεύοντας με αρκετή δόση φροντίδας το σκληρό του εξώφυλλο, το ακούμπησε πλάι στο κορνιζαρισμένο της πτυχίο που το είχε διακριτικά στριμώξει ανάμεσα σε στοίβες βιβλία και ένθετα εβδομαδιαίων εφημερίδων και έσβησε το μεγάλο φως. Τώρα είχε μείνει μόνο ανοιχτό το πορτατίφ και ίσα που ξεχώριζα το περίγραμμα του προφίλ της. Τα μάτια της έλαμπαν όποτε θυμόταν εκείνα τα χρόνια.
Και αυτό το βράδυ έτσι ήταν. Κάθε φορά που ξεφύλλιζε το άλμπουμ τής έρχονταν στο νου εικόνες-στιγμιότυπα της αυθόρμητης νιότης. Τη ρώτησα γιατί πότε δεν κρέμασε το πτυχίο της πάνω από το γραφείο όπως κάποτε μου είχε πει πως θα ’κανε. «Έχω αφορίσει εκείνη την περίοδο» μου απάντησε. Δεν εισέπραξα αρνητικά τα λόγια της, άλλωστε γνώριζα πως για εκείνη, τα φοιτητικά τα χρόνια, ήταν σημείο αναφοράς στην έως τώρα ζωή της. Έχουμε συζητήσει αρκετά για εκείνη την εποχή και έχω αντιληφθεί πως προτιμά να κρατά ανόθευτα τα πρόσωπα και τις εικόνες, τα λόγια, τα σχέδια και τις ώρες που πέρασε επάνω στο νησί. Τις έχει εξιδανικεύσει.
«Η Μυτιλήνη», μου είχε γράψει κάποτε σε ένα από τα πρώτα της mail από το εξωτερικό, «σε πλανεύει με τη δεύτερη ματιά». «Δεν είναι» πώς μου το είχε γράψει να δείτε… «δεν είναι για λίγο, σαν της μιας βραδιάς. Είναι μια σχέση πάθους και ανοχής. Αυτό που δε θα σου αρέσει όσο θα μένεις εκεί αυτό θα αγαπήσεις όταν θα φύγεις από αυτή». Τίποτα από το σήμερα δεν μπλέκει με το τότε. «Η τελευταία μέρα στο νησί με βρήκε να περπατάω γρήγορα για να προλάβω το καράβι. Πόσο ήθελα να μην το έχω προλάβει!» μου είπε και έσπρωξε με τα πόδια της προς τα πίσω τη δερμάτινη συρόμενη πολυθρόνα, σηκώθηκε απότομα και με βήμα ταχύ και ανήσυχο κατευθύνθηκε προς την κουζίνα. Όταν επέστρεψε στο δωμάτιο, καθώς ερχόταν προς το μέρος μου είχε το χέρι της απλωμένο, το άπλωσα κι εγώ ενστικτωδώς και πριν προλάβω να ρωτήσω «τι είναι;» μου άφησε στη χούφτα μου ένα μαγνητάκι που είχε κολλημένο στο ψυγείο, «αυτός ήταν ο λόγος που καθυστέρησα να φτάσω στο λιμάνι. Ήθελα να πάρω αυτό πριν φύγω απ’τη Μυτιλήνη».
Μειδίασε και με βλέμμα σπινθηροβόλο κοίταξε προς το παράθυρο αφήνοντάς με να ψηλαφίζω τη γυαλιστερή πέτρα με το περίγραμμα της Λέσβου σκαλισμένο απάνω της. Μείναμε για λίγο ο ένας πλάι στον άλλον χαζεύοντας τις φωτογραφίες που είχα τραβήξει απ’το νησί και που τις είχα στείλει σε ένα μικρό στικάκι τον περασμένο χρόνο για να’χει να θυμάται. «Θα τις κάνω όπως μου αρέσουν… ρετρό!» μου είπε στρέφοντας το βλέμμα της προς τα δικά μου μάτια προσμένοντας τη συγκατάθεσή μου. Πριν λίγες ημέρες έλαβα ένα μεγάλο λευκό φάκελο “Mytilene, Lesvos” ήταν οι τελευταίες λέξεις που αναγράφονταν στο πίσω μέρος του. Μέσα ήταν ένα CD κι ένα χαρτάκι «Χρησιμοποιήσέ τες όπως θες» μου ’γραφε.
Τις μοιράζομαι μαζί σας…
