1,46 ευρώ/κιλό το καθαρό κέρδος του ελαιοπαραγωγού τη φετινή χρονιά - Δεν υπάρχουν υπερκέρδη για τους παραγωγούς
Γράφει ο
Κώστας Χαρτζουλάκης / Γεωπόνος – ερευνητής, επιστημονικός συνεργάτης του Ινστιτούτου Ελιάς και Υποτροπικών Φυτών Χανίων
Η τιμή του ελαιολάδου σε μια ελεύθερη παγκόσμια αγορά καθορίζεται από τη ζήτηση, τη διαθεσιμότητα, το κόστος παραγωγής, την ποιότητα, το μέγεθος της εκμετάλλευσης, κλπ. Όταν η ζήτηση δεν καλύπτεται από τη διαθεσιμότητα, η τιμή του ελαιολάδου αυξάνεται ανεξάρτητα από το κόστος παραγωγής και την ποιότητα. Πολύ δε περισσότερο όταν για διάφορους λόγους αυξάνεται και το κόστος παραγωγής. Σύμφωνα με το Διεθνές Συμβούλιο Ελαιοκομίας (IOC) η παγκόσμια παραγωγή ελαιολάδου την περίοδο 2022/23 μειώθηκε κατά 20%, ενώ την αντίστοιχη περίοδο η κατανάλωση μειώθηκε μόνο κατά 6%. Η αύξηση της τιμής του ήταν αναπόφευκτη.
Στη χώρα μας ακούγονται πολλά τα τελευταία δυο χρόνια για την ‘υψηλή’ τιμή για τον παραγωγό του εξαιρετικού παρθένου ελαιολάδου.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι άλλη είναι η αλήθεια.
Ακόμα και για μια ‘καλή χρονιά’ για ένα παραγωγό με 1.000 ελαιόδεντρα, που λίγοι είχαν φέτος, το κόστος παραγωγής του ελαιολάδου είναι 5,18 € ανά κιλό. Για μια ‘κακή χρονιά’, όπως η φετινή για την πλειοψηφία των παραγωγών, το ελάχιστο κόστος παραγωγής φτάνει τα 6,54 €. Με μια μέση τιμή πώλησης 8 €/κιλό για την πλειοψηφία των παραγωγών το καθαρό κέρδος φέτος ανά κιλό είναι 1,46 € ή γύρω στα 10.000 € για ένα κεφάλαιο αξίας τουλάχιστον 250.000 €. Απόδοση 4% και στην καλύτερη περίπτωση 10%!!!
Δεν υπάρχουν υπερκέρδη για τους ελαιοπαραγωγούς, όπως πολλοί ‘αβρόχοις ποσί’ αναφέρουν.
Δείτε τους πίνακες:
Και βέβαια αν δεν υπάρξει σχεδιασμός από το ΥΠΑΑΤ για τι ελαιοκομία θέλουμε, στήριξη με συγκεκριμένα μέτρα της στρατηγικής (υποδομές στην ύπαιθρο, αρδευτικά έργα, ψηφιακός μετασχηματισμός, τεχνική στήριξη και εκπαίδευση των παραγωγών, πάταξη της νοθείας, κλπ) η ελαιοκαλλιέργεια στην Ελλάδα, μια στρατηγικής σημασίας καλλιέργεια για την οικονομία αλλά και την επιβίωση της χώρας, θα περιθωριοποιείται με σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία, την κοινωνική συνοχή (εγκατάλειψη της υπαίθρου) αλλά και το περιβάλλον ερημοποίηση).
Ωστόσο και οι ελαιοπαραγωγοί πρέπει να αλλάξουν νοοτροπία και να αξιοποιούν τις δυνατότητες που τους παρέχει ο ψηφιακός μετασχηματισμός για την βέλτιστη χρήση των συντελεστών παραγωγής (λιπάσματα, φυτοφάρμακα, νερό άρδευσης, κλπ) και μείωση του κόστους παραγωγής.
Η παγκόσμια κατάσταση δείχνει ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια ….
