'Ένας φίλαθλος καταθέτει τις σκέψεις του: Δυστυχώς η ΑΕΛ"Κ" μας τελείωσε...

Και ενώ απολάμβανα τη ραστώνη ενός φθινοπωρινού Σαββατιάτικου απογεύματος, κάπου ανάμεσα στο babysitting και σε μια κωμωδία σεDVD, ξαφνικά ήρθε στα αυτιά μου δυνατή μουσική, «τι στο καλό…» λέω,«συναυλία τέτοια εποχή, αποκλείεται», περνάει η ώρα και ακούω μαζεμένους ήχους από πυροτεχνήματα, «δε γίνεται» λέω, «κανάς γάμος γίνεται και το παραχέ…». Βγαίνω στη βεράντα να δω τι γίνεται και βλέπω να έχει γίνει η νύχτα μέρα από τα πυροτεχνήματα που εκτοξεύτηκαν από τον… ΤΑΡΛΑΝ!!! Είχα βλέπετε ξεχάσει το φιλικό της ΑΕΛ“Κ” με τον Πανσερραïκό (το ΑΕΛ“Κ” το δανείζομαι κι αυτό από το φίλο prag-blog.pblogs.gr).

Η ώρα πέρασε και οι γνωστοί ήχοι πυροτεχνημάτων ακούστηκαν ξανά… ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα, και μπήκα στον πειρασμό να επισκεφτώ το γήπεδο και να δω ιδίοις όμμασι τα τεκταινόμενα, παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις μου στο παρελθόν. Έφτασα λοιπόν στο γήπεδο περίπου 10 λεπτά πριν τη λήξη, η κεντρική πύλη σχεδόν κλειστή, από το μικρό άνοιγμα, προσπαθούσαν να παρακολουθήσουν τον αγώνα περίπου 20 στριμωγμένοι μεσήλικες. Κατάλαβα αμέσως ότι δεν ήμουν ο μόνος περίεργος, υπήρχαν τουλάχιστον καμμιά πενηνταριά άτομα σε πηγαδάκια γύρω από το γήπεδο, που σχολίαζαν τις ποδοσφαιρικές εξελίξεις στο νησί, επικροτώντας την κίνηση της ΑΕΛ“Κ” να αγωνίζεται πλέον στη Μυτιλήνη.

Σε λίγα λεπτά η πύλη άνοιξε και μπήκαμε μέσα, το παιχνίδι μου ήταν αδιάφορο, και παρατηρούσα μόνο τη μισογεμάτη εξέδρα. Μετά τη λήξη βρήκα τυχαία ένα φίλο και συνάδελφο που παρακολούθησε όλο το παιχνίδι και μου περιέγραψε τον αγώνα. «Πόσο κόσμο νομίζεις ότι είχε;»τον ρωτάω, «Σίγουρα πάνω από χίλιους…» μου απαντάει, «τι νομίζεις.. εδώ δεν είναι Κεντέρης… εδώ το γήπεδο έχει 3.000 χωρητικότητα!». Δε συνέχισα τη κουβέντα και προσπάθησα να βρω κάποιον συντοπίτη να μου πει εντυπώσεις.

Ομολογώ ότι οι συντοπίτες μου ήταν μικρή μειοψηφία, βλέπετε η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που παρακολούθησαν τον αγώνα ήταν αυτόχθονες. Απλοί φίλαθλοι της πόλης, που απλά επιθυμούν και, το κυριότερο, ευχαριστιούνται να βλέπουν μπάλα στη Β’ Εθνική, και να αναπολούν χρόνια δοξασμένα. Η ευχαρίστηση και η ικανοποίηση ήταν έκδηλη στα βλέμματα όλων, άσχετα με το αν δεν ήταν και τόσο εκδηλωτικοί. Σε γενικές γραμμές όμως, στα πηγαδάκια που στήθηκαν μετά τη λήξη, υπήρξε η έκδηλη διάθεση από όλους να “αγκαλιάσουν” αυτή τη νέα ομάδα που παίζει στην πόλη τους. Είναι βλέπετε όλοι τους διψασμένοι για ποδόσφαιρο απαλλαγμένο από παραγοντισμούς και οπαδιλίκια, άσχετα με το αν αυτή η ομάδα ήρθε «σώγαμπρος» στον Ταρλά.