Από την ήττα στην απεμπλοκή, του Π. Λαμπρόπουλου
Ηττηθήκαμε, και οι δανειστές, ενεργώντας και για λογαριασμό της ελληνικής αστικής τάξης, μας επέβαλαν τους όρους τους. Το νέο μνημόνιο είναι το πρόγραμμά τους και με την συμφωνία μας υποχρεώνουν αυτό το πρόγραμμα να το υλοποιήσουμε εμείς. Ηττηθήκαμε γιατί είμαστε οι πιο αδύναμοι και γιατί οι συσχετισμοί, εσωτερικοί και εξωτερικοί, δεν μας επέτρεψαν να πάμε παραπέρα.
Θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα διαφορετικά; Ναι, ίσως.
Aν είχαμε ήδη οργανώσει τον κόσμο, αυτόν που μετά εμφανίστηκε σαν "κόσμος του ΟΧΙ", ώστε να λειτουργούν τα δίκτυα αλληλεγγύης και τα δίκτυα ανταλλαγών σε όσο το δυνατό μεγαλύτερη κλίμακα, αλλά και επιτροπές π.χ. ελέγχου των σούπερ μάρκετ και της αγοράς από τους πολίτες...
Αν είχαμε οργανώσει τις καθαρίστριες και τους ταμίες των τραπεζών, έτσι ώστε να έχουμε έναν στοιχειώδη έλεγχό τους...
Αν είχαμε οργανώσει τους πολίτες, που σε συνεργασία με τις νοσοκόμες θα αναλάμβαναν τον έλεγχο των νοσοκομείων, ώστε να εξαναγκάζουν όσους γιατρούς δεν θα έκαναν τη δουλειά τους, να την κάνουν.
Αυτά και μια σειρά άλλα τέτοια "μέτρα προετοιμασίας" είναι που δεν είχαμε λάβει (και είναι μια μεγάλη συζήτηση οι αιτίες...), γιατί κάθε μεγάλο "σοκ" στη ζωή τους, οι άνθρωποι το ξεπερνούν μόνο εάν έχουν την σιγουριά ότι μπορούν να ελέγξουν με όποιο τρόπο την νέα κατάσταση που βρίσκονται...
Τώρα είμαστε στη φάση την μετά την ήττα.
Δεν βοηθάει καμία συζήτηση περί "ισοδυνάμων" αλλά και περί "προϋποθέσεων βιωσιμότητας της συμφωνίας". Οχι μόνο γιατί δεν υπάρχουν δυνατότητες μια εξ' αρχής μη βιώσιμη συμφωνία να γίνει βιώσιμη. Αλλά και γιατί η όλη συζήτηση, αναγκαστικά, γίνεται στο έδαφος που σε έχει οδηγήσει ο αντίπαλος, και με αυτό τον τρόπο, στην ουσία συζητάς πώς το πρόγραμμα του μπορεί να γίνει πιο "εύπεπτο" και πιο "ελαφρύ". Αυτό μοιραία οδηγεί στο να γίνεται ο αντίπαλος "εταίρος" - και αυτό είναι πρόβλημα.
Επιπλέον, σε αυτή την αναζήτηση των "ισοδυνάμων" ο αντίπαλος, με αυτή τη συμφωνία, σε έχει «δεμένο», τουλάχιστον από τρεις πλευρές: Αυτός δίνει το "οκ" για οτιδήποτε θέμα θέλεις εσύ να θέσεις στο τραπέζι, σε υποχρεώνει, με την "αποπολιτικοποήση του κράτους", τουλάχιστον, να στηριχθείς στους ανθρώπους του μέσα στο κράτος και παράλληλα με τη λειτουργία του "ημιαυτόματου" διορθωτικού μηχανισμού, σε συνδυασμό με την παρουσία των ελεγκτικών μηχανισμών του, μπορεί, ανά πάσα στιγμή να σου τραβάει τα γκέμια προκειμένου να σε βάλει «στον ίσο δρόμο»
Αυτό που εμείς πρέπει να κάνουμε τώρα είναι να δούμε, το πώς θα διαμορφώσουμε τις προϋποθέσεις, έτσι ώστε να νικήσουμε την επόμενη φορά, σε ένα πόλεμο που δεν έχει τελειώσει.
Πρέπει να οργανώσουμε τη σκέψη και τη συζήτηση μας στη βάση της διατήρησης της ενότητας «του κόσμου του ΟΧΙ» και από αυτή την άποψη έχει μεγάλη σημασία να συμφωνήσουμε ότι (τουλάχιστον) για τους επόμενους κρίσιμους μήνες και ανεξάρτητα από την κατάληξη της συζήτησης που έχει ανοίξει για το θέμα της ευρωζώνης, αντικειμενικά θα είμαστε «μέσα» σε αυτή.
Αυτή η παραδοχή δεν είναι ήσσονος σημασίας, γιατί μας υποχρεώνει να συμφωνήσουμε ότι, με βάση αυτή την πραγματικότητα, η προετοιμασία μας, δηλαδή οι «κανόνες απεμπλοκής» μας από την συμφωνία της ήττας, ανεξάρτητα αν θα μας οδηγήσει στην έξοδο από την ευρωζώνη ή οπουδήποτε αλλού, δεν μπορεί παρά να στηρίζεται δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στον "κόσμο του ΟΧΙ".
Το πώς εμείς θα στηρίξουμε αυτόν τον κόσμο να σταθεί στα πόδια του, να μη χάσει την συνοχή του, αντίθετα να την ενισχύσει και να κρατήσει ακμαίο το ηθικό του είναι το βασικό συστατικό οποιουδήποτε σχεδίου και αυτό δεν πρέπει να το αγνοήσουμε.
Η αλληλεγγύη, η αυτοοργάνωση, η συμμετοχή, τα νέα οικονομικά υποκείμενα που αυτός ο κόσμος μπορεί να δημιουργήσει, αλλά κυρίως οι αντιστάσεις που μπορεί να αναπτύξει, είναι μερικές μόνο πλευρές αυτών που μπορούμε να κάνουμε. Πρέπει όμως να στύψουμε τα μυαλά μας, να στηριχτούμε στην δική του ευρηματικότητα και αυτενέργεια για να "ανθίσουν όσα περισσότερα λουλούδια" είναι δυνατόν.
Ο προσανατολισμός του κόμματος σε αυτόν τον κόσμο, ανοίγοντάς του τις πόρτες και αφήνοντας, το κόμμα, αυτόν τον κόσμο να το κατακτήσει είναι η βασική προϋπόθεση σε αυτή την κατεύθυνση.
Το να ανοίξει το κόμμα τις πόρτες τους στους ανέργους, στον κόσμο της μισθωτής εργασίας, στα τμήματα δηλαδή της κοινωνίας μας που σε μεγάλα ποσοστά συγκροτούν τον κόσμο του ΟΧΙ είναι όχι μόνο αναγκαίο αλλά σήμερα αποκτά και μια καθαρά πρακτική σημασία γιατί κυρίως με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουν οι ανάγκες αυτού του κόσμου να γίνουν (πραγματικές) προτεραιότητες μας.
Υπάρχουν και άλλα που πρέπει να κάνει το κόμμα: Για παράδειγμα η διεθνοποίηση του "ελληνικού προβλήματος" στην κατεύθυνση της ανάπτυξης ενός νέου (με ταξικά όμως χαρακτηριστικά) "φιλελληνισμού" θα ήταν μια σπουδαία δουλειά για το κόμμα.
Σε αυτή τη συγκυρία, το "σημείο κλειδί" θα είναι η στάση που θα κρατήσει η κυβέρνηση και προσωπικά, δυστυχώς ή ευτυχώς, ο Αλέξης Τσίπρας. Η επιλογή που αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει να κάνει, να είναι δηλαδή κυβέρνηση μιας "τάξης υπό κατοχή", που ο σκοπός της θα είναι με ένα "ιδιότυπο αντάρτικο" να αναζητά και να διευρύνει της ρωγμές της συμφωνίας προς όφελος κατά προτεραιότητα του "κόσμου του ΟΧΙ" τόσο σε πρακτικό όσο και σε συμβολικό επίπεδο, είναι η κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσει.
Έχει μεγάλη πρακτική και συμβολική σημασία η κυβέρνηση να φορολογήσει άμεσα τον μεγάλο πλούτο, να ξαναβάλει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το θέμα της φορολόγησης των κερδοφόρων επιχειρήσεων, να προχωρήσει δηλαδή σε μια ευρείας κλίμακα αναδιανομή προς όφελος του κόσμου των φτωχών.
Αργά ή γρήγορα θα φανεί ότι ο μόνος τρόπος προκειμένου αυτή η κυβέρνηση και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας να διατηρήσουν την στήριξη που σήμερα φαίνεται να έχουν από τον κόσμο, είναι να ξεκαθαρίσουν άμεσα από την πλευρά τους τις προθέσεις τους. Τέτοιες ενέργειες είναι που εκπέμπουν στην κοινωνία καθαρά σήματα για τις προθέσεις αυτές.
αρχική δημοσίευση: http://rednotebook.gr/
