yle="text-align: justify;">Γιατί γύρισε πίσω το πλοίο της γραμμής Μυτιλήνης-Πειραιά;
Γράφει ο Α Ν Τ Ι Λ Ο Γ Ο Σ
Ήμουν πριν λίγες ημέρες γύρω στις οκτώ το βράδυ στην περιοχή της Νεάπολης και κολυμπούσα. Είναι μια ώρα που μου αρέσει ιδιαίτερα, σούρουπο, λίγος κόσμος σχεδόν πάντα φυσά αεράκι κι η θάλασσα είναι καθαρή και δροσερή. Κι όταν γυρίσεις σπίτι η δροσιά μένει επάνω σου.
Εκείνη τη στιγμή απ’ το λιμάνι ξεκίνησε και το πλοίο με κατεύθυνση προς Πειραιά. Στο ύψος της Βαρειάς περίπου και ενώ είχε πάρει πορεία κανονική, κοντοστάθηκε, έκανε στροφή 180 μοιρών, κατέβασε τις μηχανές και στράφηκε πίσω στο λιμάνι της Μυτιλήνης.
Άραγε τι να συνέβη; Ti μεσολάβησε; Γιατί άλλαξε πορεία:
Έτσι είναι η ζωή μας. Κάποια στιγμή αφήνουμε το λιμάνι. Ξεκινάμε. Προχωράμε. Έχουμε ελπίδες, φανταζόμαστε, ονειρευόμαστε.
Όμως το λιμάνι της αναχώρησης είναι κει, μας περιμένει πίσω… Μας λέει ότι η ζωή είναι εμπρός και πίσω. Και το πίσω μπορεί να μας πονά, αλλά συγχρόνως μας ανακουφίζει, μας ηρεμεί είναι οικείο.
Στις εννέα και μισή το πλοίο σάλπαρε πάλι για Πειραιά.
Είχε γυρίσει πίσω γιατί ένα παιδάκι, που πήγαινε διακοπές με τους γονείς του, είχε αφήσει το σκυλάκι του πίσω και τώρα έκλαιγε και το ζητούσε.
Η μάλλον όχι,, ο καπετάνιος είχε ξεχάσει κατά την αναχώρηση να φιλήσει την γυναίκα του, επέστρεψε εσπευσμένα και τώρα ήταν έτοιμος για το ξεκίνημα.
Όμως η πραγματικότητα είναι πιο κυνική, ένας επιβάτης αιφνίδια ασθενησε και το πλοίο επέστρεψε πίσω.
Το ταξίδι του ανθρώπου προς τα εμπρός, συνεχίζεται, όσες φορές κι αν επιστρέψει στο λιμάνι, όσες φορές κι αν κάνει πίσω. Η δύναμη της φυγής προς το απραγματοποίητο, τα όνειρα και το ανέφικτο, είναι ασταμάτητη, έρχεται μέσα απ’ την ψυχή και το μυαλό και είναι η απόλυτη ελευθερία της φαντασίας που δεν σταματιέται, γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος.
Το καράβι ξεκίνησε, το ταξίδι συνεχίζεται.
