yle="text-align: justify;">Μετέφερε με το αυτοκίνητο τον γιό του στο σπίτι, μαζί δύο άλλους συμμαθητές του. Στο δρόμο της Μυτιλήνης περπατούσε ένας μαύρος άνδρας πρόσφυγας. «Γαμώ την αραπια σου!» γαύγισε. Έτσι αυθόρμητα. Δεν πέρασε από το μυαλό του ότι συνόδευε δεκάχρονα παιδιά που τον έκριναν και μάλιστα αυστηρά, έχοντας περισσότερο μυαλό από κείνον.
Βλέπεις έναν μαύρο άνθρωπο, δεν ξέρεις τίποτα γι αυτόν, αν είναι καλός - κακός, έξυπνος - χαζός, ευαίσθητος - αναίσθητος, τίμιος – απατεώνας, γάλλος, αφρικανός, αμερικάνος και βρίζεις το χρώμα του;
Τις μέρες που γιόρταζε η Παναγία, επαναδημοσιεύτηκε ένα κείμενο του Στρατή Μπαλάσκα για το εκκλησάκι του κάστρου. Αναφέρει την ιστορία και την σύνδεση της μικρής εκκλησουλας με τις γυναίκες που επί δεκαετίες ζούσαν στα σπίτια του κάστρου βιώνοντας τον Γολγοθά τους χωρίς Ανάσταση. Σε κάποιους δεν αρέσει ο τίτλος. Αρχίζει ένα διαδυκτιακό κρεσέντο απειλών και ύβρεων.
Όταν ο άνθρωπος χανει την ανθρωπιά του και θεωρεί ότι υπάρχουν κατώτεροι άνθρωποι, γίνεται τέρας. Δημιουργεί προβλήματα στους γύρω του.
Όταν οι άνθρωποι αυτοί είναι αστυνομικοί ή στρατιωτικοί, τότε υπάρχει και πρόβλημα ασφάλειας. Γιατί, εκτός από ένστολοι, είναι και ...ένοπλοι. με τη διαφορά ότι δουλειά τους δεν είναι να απειλούν τους πολίτες, αλλά να τους προστατεύουν. Και γι’αυτό αμοίβονται. Αν κάνουν κάτι διαφορετικό, τότε θα πρέπει να απομακρύνονται από την υπηρεσίας τους.
Κάτι δεν πάει καλά. Πολλά δεν πάνε καλά. Συμπολίτες μας έχουν ξεφύγει και απειλούν. Δεν απειλούν μόνο τους πρόσφυγες, απειλούν και όσους γράφουν πράγματα που δεν τους αρέσουν ή που δεν έχουν το μυαλό για να καταλάβουν. Τα σκοτεινά μυαλά τους, η διεστραμμένη τους σκέψη, δηλητηριάζουν την κοινωνία μας, απειλούν την ελευθερία μας.
Εύχομαι η δικαιοσύνη να αναλάβει τον ρόλο της και οι άνθρωποι αυτοί να βρεθούν μακριά από το Σώμα που ανέκαθεν ντροπιάζεται από τέτοιες συμπεριφορές. Οι ένστολοι δεν είναι μπράβοι και η κοινωνία δεν είναι μπαρ, όποιος δεν μας γουστάρει η φάτσα του, τον πετάμε έξω!
Η κοινωνία των πολιτών, η ανοιχτή κοινωνία, η κοινωνία της λογικής, η Λεσβιακή κοινωνία, οφείλει να μην εφυσηχαζει. Να μην τους φοβάται, να αντιδρά στις πράξεις τους, να τους ξεσκεπάζει, «Να Μιλά».
Απειλούμαστε απο αυτούς που η άγνοια και η αμάθεια τους, τους κανει αγριους, κυνικούς, ικανούς για οποιοδήποτε εγκλημα σε βάρος της ζωής. Της ζωής που θελουμε να τη ζούμε, όπως μας αρέσει και όχι όπως θελουν να μας υπαγορευσουν εκείνοι που μισούν, μα πάνω απ όλα μισούν τον ίδιο τον εαυτό τους.
Υπογραφή: Α ν τ ί λ ο γ ο ς
