Γιατί δεν μιλάμε για διαγραφή χρέους;
Γράφει ο Νίκος Σωκιανός / protagon.gr
Μια σημαντική διαγραφή του χρέους ήταν βασικός άξονας της προεκλογικής καμπάνιας του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτό το σημείο μάλιστα είχαν διαρρεύσει θέσεις πρώην αξιωματούχων του ΔΝΤ, οι οποίοι ανέφεραν ότι μια γενναία διαγραφή έπρεπε να είχε γίνει εξ αρχής, το 2010. Το γιατί δεν ζητήθηκε επιτακτικά από την τότε κυβέρνηση, ίσως το μάθουμε από την εξεταστική της ΠτΒ.
Τα λόγια της καγκελαρίου Μέρκελ είχαν περάσει κατά την προεκλογική μας περίοδο, τέλος του 2014 και στις αρχές του 2015, στα μικρά γράμματα του ΣΥΡΙΖΑ. «Μόνο μία και τελευταία φορά γίνεται κάτι τέτοιο, διαγραφή χρέους», είχε πει χαρακτηριστικά επί κυβερνήσεως Λουκά Παπαδήμου η Μέρκελ.
Σήμερα διαβάζουμε τον κατάλογο των απαιτήσεων των θεσμών, απόρροια της πολύκροτης διαπραγμάτευσης, ακούμε για νέες κόκκινες γραμμές, για το ασφαλιστικό π.χ., αλλά το θέμα της διαγραφής του χρέους, η ενός μέρους αυτού πέρασε φαίνεται στα ληγμένα χωρίς τυμπανοκρουσίες. Γιατί, άραγε;
Μια εξήγηση έρχεται από τις ΗΠΑ. Όποιος αποκωδικοποίησε τα λόγια του κυρίου Lew, υπουργού και αρμόδιου επί του θέματος, κατάλαβε. Οι Αμερικάνοι δεν αποδέχονται την παραμικρή διαταραχή του χρηματοοικονομικού συστήματος. Η συγκυρία με την Ουκρανία, που φαίνεται να αποφάσισε (κατόπιν συνεννόησης) μερική στάση πληρωμών και εξυπηρέτησης των υποχρεώσεών της, με το ελληνικό θέμα εντείνει τη σκληρή αμερικανική γραμμή. Το πρόβλημα της Ουκρανίας, πολύ μικρότερο σε μέγεθος από αυτό της Ελλάδος, ακουμπάει δε και πονάει τη Ρωσία...
Τι θα γινόταν εάν πέρναγε μια εκβιαστική διαγραφή χρέους, μονομερής βέβαια, διότι συναινετικά αποκλείεται να γίνει κάτι τέτοιο; Θα υποβαθμιζόταν π.χ. το αξιόχρεο της Γερμανίας και άλλων ευρωπαϊκών κρατών, που με τη σειρά τους θα πυροδοτούσαν αναταράξεις στις αγορές παραγώγων. Τα εξήντα δισεκατομμύρια που έχει στη διάθεσή του μηνιαίως ο Μάριο Ντράγκι θα εξατμίζονταν μέσα στον γενικό πανικό που πιθανόν θα ανέκυπτε. Τα επιτόκια των γερμανικών ομολόγων θα ανέβαιναν ραγδαία, με αποτέλεσμα υφεσιακές πιέσεις ανά την υφήλιο. Δεν παίζουν οι Αμερικανοί, αλλά ούτε και οι Γερμανοί με τέτοια θέματα!
Να, λοιπόν, γιατί δεν επιμένει, πλέον, στο θέμα αυτό η κυβέρνηση. Το μόνο που είναι ανεκτό για τις αγορές, τα κοινοβούλια και τους επενδυτές, μικρούς και μεγάλους, είναι μια επιμήκυνση της αποπληρωμής. Το pretend and extend που τόσο σκαιά καταδίκαζε ο Βαρουφάκης. Δίδεται δηλαδή η εντύπωση πως η «νομισματική» κατάσταση είναι υπό έλεγχο, άρα υπάρχει εμπιστοσύνη! Αυτό είναι όλο. Δεν είναι και λίγο. Η λέξη ΝΟΜΙΣΜΑ και το ρήμα ΝΟΜΙΖΩ έχουν κοινή γραμματική βάση. Είναι θέμα, λοιπόν, ψυχολογικό και έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη του κοινού ανά την υφήλιο στην ικανότητα των ηγεμόνων να κρατάνε τα ηνία στα χέρια τους. Τόσο απλά.
Εκβιαστική, λοιπόν, διαγραφή του χρέους της Ελλάδος εντός του Ευρώ δεν μπορεί να κάνει η κυβέρνηση, άργησε, αλλά μάλλον το κατάλαβε. Ούτε καν μια εκβιαστική μετάβαση στη Δραχμή δεν μπορεί να κάνει, διότι θα έπεφτε μέσα σε λίγες ημέρες και η επόμενη κυβέρνηση θα επανέφερε το Ευρώ. Τα χρέη θα μας ακολουθούν τις επόμενες δεκαετίες. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ας το πάρουμε απόφαση.
