Ο Στράτος Γιαννής μας μιλάει για τη Λέσβο. Δεν είναι ένα κείμενο νοσταλγίας, είναι κείμενο αγάπης για τον τόπο που γεννήθηκες και μεγάλωσες. Για τον τόπο που έχει περάσει πλέον μέσα στα κύτταρά σου. Είναι ο τόπος και οι άνθρωποί του. Είναι η "ιερή γεωγραφία" της Λέσβου. Απολαύστε το εξαιρετικό κείμενο του Στράτου Γιαννή:
με μικρές παύσεις, μικρές επιστροφές στο χωριό μου, την Πελόπη ….
20 χρόνια σχεδόν μακρυά! με το σχεδόν να συνοδεύει το μακρυά και όχι τα 20 χρόνια…
20 χρόνια που μ’ έμαθαν να αγαπώ, όχι να αγαπώ, είναι λίγο,
καλύτερα να λατρεύω το νησί μου (και το μου το τονίζω), το νησί ΜΟΥ, τον τόπο ΜΟΥ.
Όσο και αν ακούγεται παράξενο, όσο και αν φαίνεται παιδιάστικο,
όλα αυτά τα χρόνια που είμαι μακρυά (σωματικά και όχι ψυχικά) από την Λέσβο ΜΑΣ,
όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη ποτέ δεν ένιωσα ότι είμαι κομμάτι της, παραμένω ξένο σώμα..…
Μα κάθε φορά που επιστρέφω στο νησί ΜΟΥ,
κάθε φορά που θα μπω στο βαπόρι και θα πάρω τον δρόμο της επιστροφής,
αυτόματα, σχεδόν μαγικά ενσωματώνομαι στην Λέσβο, γίνομαι ξανά κομμάτι του πάζλ του νησιού, βρίσκομαι στον φυσικό μου χώρο, στη γη ΜΟΥ, επιστρέφω και αγκαλιάζω τις ρίζες μου,
επιστρέφω και οι ρίζες μου γίνονται σαν τις ρίζες της ελιάς, ρίζες τεράστιες, γερές, που χώνονται βαθιά στη γη, που σε κρατάν καλά στερεωμένο στην θέση σου,
λύνεται η γλώσσα μου, η προφορά και η ντοπιολαλιά ΜΑΣ επιστρέφουν, ξυπνάνε,
το “νι” και το “λι” χαϊδεύουν γλυκά την γλώσσα και τον ουρανίσκο μου και σε κάθε ευκαιρία ξεπετάγονται με παιχνιδιάρικη διάθεση.…
Ίσως να φαίνομαι υπερβολικός, ίσως σε κάποιους άλλους ρομαντικός ή και τοπο-λάτρης,
ίσως σε κάποιους να φαίνομαι αστείος….
ίσως και να είμαι όλα τα παραπάνω και άλλα τόσα, τα δέχομαι όλα ευχαρίστως….
Όσοι όμως έχουν πιεί έναν καφέ στην πλατεία της Πελόπης δίπλα στο ποτάμι κάτω από την ακακία και την μουριά,
όσοι έχουν περπατήσει από τα χωριά τους μέχρι την Παναγιά της Αγιάσου, τον Ταξιάρχη στο Μανταμάδο, τον Άγιο Ραφαήλ,
όσοι έχουν χορέψει στα πανηγύρια,
όσοι ανατριχιάζουν ακούγοντας τα Ξύλα και τον Κιόρογλου,
όσοι έχουν γευτεί το ούζο με τους μεζέδες στα καφενεία, την σαρδέλα και το λαδοτύρι
όσοι ξέρουν ή έμαθαν τι είναι τα μπαχλαμπάτσα και οι γκιουζλεμέδες,
όσοι ένιωσαν να γίνονται ξανά νέοι όταν τους είπανε μουρέλι μ’ ,
όσοι έχουν περπατήσει στα σοκάκια του Μολύβου,
της Ερεσού, της Πέτρας, του Σιγρίου, της Αγιάσου
όσοι έχουν ανακαλύψει τα δεκάδες χωριά, ίδια μα και τόσο διαφορετικά
όσοι έχουν κολυμπήσει στις ατέλειωτες παραλίες και έχουν βυθιστεί στα ιαματικά λουτρά,
όσοι έχουν χαθεί στα στενά της Μυτιλήνης και έχουν περπατήσει την Ερμού,
όσοι έχουν προσπαθήσει να μιλήσουν με την προφορά μας,
όσοι έχουν θαυμάσει τα αρχοντικά , τα μουσεία, τα κάστρα, το απολιθωμένο δάσος,
τις τοιχογραφίες του Θεόφιλου, τις εκκλησιές και τα μοναστήρια,
την χλωρίδα και την πανίδα, τις ορχιδέες και τα πουλιά, τους καταρράκτες της,
όσοι έχουν δει τις νοικοκυρές να φτιάχνουν καθισμένες έξω από τα σπίτια τους κριθαράκι, να κουτσομπολεύουν και να χαιρετάν κάθε ξένο, κάθε περαστικό,
όσοι έχουν δει τα παιδιά να παίζουν μέσα στους δρόμους τα καλοκαίρια,
όσοι έχουν μιλήσει με τις γιαγιάδες στους δρόμους και τους παππούδες στα καφενεία,
όσοι απλά έχουν έρθει και έχουν μαγευτεί με το νησί.
Όλοι αυτοί που τα έχουν γνωρίσει με καταλαβαίνουν…
όλοι οι υπόλοιποι ίσως και να μπαίνουν σιγά σιγά στην διαδικασία να τα υποψιαστούν,
να τα ανακαλύψουν ….
πρόσκληση ανοιχτή λοιπόν αλλά και πρόκληση …
να γνωρίσετε τον τόπο ΜΟΥ και να τον κάνετε τόπο ΣΑΣ…
να δείτε, να αφουγκραστείτε, να μυρίσετε, να γευτείτε να αγγίξετε όλα αυτά που είναι η Λέσβος ΜΑΣ, να γεμίσετε την καρδιά σας με το νησί και το νησί να σας γεμίσει την ψυχή,
να κάνετε την Λέσβο ΜΑΣ, Λέσβο ΣΑΣ.
Γιατί στην Λέσβο δεν υπάρχει μέση κατάσταση…
ή την ερωτεύεσαι και έρχεσαι ξανά και ξανά,
ή απλώς περνάς και φεύγεις,
έτσι απλά……
