Γράφει η Τζώρτζια Ρασβίτσου
Σακούλες. Σακούλες άσπρες, σακούλες θαλασσιές, σακούλες με τη φίρμα σούπερ μάρκετ. Αραδιασμένες στο πάτωμα ή πάνω σε τραπέζια ή στριμωγμένες μέσα σε βανάκια. Και άνθρωποι, που στέκονται όρθιοι. Δίπλα στις σακούλες. Ποτέ καθιστοί. Πάντα όρθιοι. Έτσι φωτογραφίζονται. Περήφανοι για τις σακούλες, ανεβάζουν τις φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Μέρες που είναι είθισται να μαζεύουμε σακούλες. Τις σακούλες της φιλανθρωπίας. Της φτώχιας. Της εξαθλίωσης. Της κοινωνικής απομόνωσης.
Η χειρονομία της σακούλας είναι μια χαρακτηριστική φωτογραφία της ηθικής και των αξιών που δημιούργησαν οι παθογένειες του καπιταλισμού.
«Πάρτε κι εσείς μια σακούλα να κάνετε Χριστούγεννα.» Χριστούγεννα με μια σακούλα και «Άντε, σε σώσαμε για σήμερα».
Για να λαφρύνει η συνείδηση εκείνων που δεν έχουν ανάγκη τις σακούλες και που σήμερα, μέρα που είναι, προβληματίζονται για το πού θα κάνουν ρεβεγιόν.
Λίγοι είναι εκείνοι που κρατάνε σφιχτά το χέρι που απλώνει για να πάρει τη σακούλα. Κι ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που αμφισβητούν έμπρακτα κάθε μορφή καταπίεσης και αποκλεισμού.
Κι είναι τόσο εύκολο να διακρίνει κανείς τις σακούλες της ελεημοσύνης από τις σακούλες της αλληλεγγύης, αν έχει στο νου του τα λόγια του Δημήτρη Γληνού: «Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του».
Γιατί η αλληλεγγύη είναι σύμπραξη, είναι θέση πολιτική, είναι όπλο αγώνα για κοινωνική χειραφέτηση, εργασία, ισότητα, επανένταξη, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια. Ενός αγώνα που δίνεται καθημερινά στον δρόμο, στους χώρους εργασίας, στα δικαστήρια, παντού όπου υπάρχει αδικία, υπονόμευση, ασυδοσία. Για να σταματήσουμε να βλέπουμε ανθρώπους με απλωμένα χέρια, να μην υπάρχει πια ανάγκη για … σακούλες.
