του Κώστα Βελούτσου
Λένε ότι ο χρόνος που περνά τα παίρνει μαζί του όλα. Ευχάριστα ή δυσάρεστα γεγονότα όλα περνούν. Αυτό όμως που μένει είναι οι αναμνήσεις και οι εικόνες από το παρελθόν που φωλιάζουν μέσα στο μυαλό και την ψυχή. Για το αν όλα αυτά ξεχνιούνται η δική μου απάντηση κατηγορηματικά είναι όχι. Ακόμα και αν μας το επιβάλλουν με διάφορους τρόπους και τεχνάσματα, θεωρώ ότι τίποτα δεν πρέπει να το προσπερνάμε απλά και εύκολα αλλά να μένει όσο μπορεί μέσα στο μυαλό. Αν ξεχάσουμε κάποιες καταστάσεις ή γεγονότα που συνέβησαν τότε κατά την ταπεινή μου άποψη το μέλλον θα φαντάζει ακόμα πιο δυσοίωνο απ’ ό, τι είναι.
Δεν θα προσπαθήσω σε καμία περίπτωση να κάνω μια ανασκόπηση του χρόνου που σε λίγο μας αποχαιρετά, ούτε έχω φυσικά τη διάθεση να δω με την δική μου ματιά κάποιες πολιτικοκοινωνικές καταστάσεις. Θέλω όμως να σταθώ σε ορισμένα γεγονότα που συνέβησαν και εξακολουθούν -δυστυχώς- να υφίστανται στο νησί μας, αλλά και στη χώρα.
Θα ξεκινήσω με το προσφυγικό θέμα- πρόβλημα που το βιώνουμε όλοι εμείς οι κάτοικοι της Λέσβου όπως άλλωστε το ζουν από κοντά κι άλλοι ακρίτες των νησιωτικών περισσότερο περιοχών. Ένα χιλιογραμμένο και χιλιοειπωμένο θέμα για το οποίο έχουν μιλήσει και γράψει αρκετά πρόσωπα.
Αυτό που μού κάνει εντύπωση σχετικά με το παραπάνω θέμα και θα το εντάξω στην ελληνική κουλτούρα, είναι το γεγονός της μετάλλαξης ας πούμε ή της αλλαγής του κλίματος όσον αφορά στους πρόσφυγες-λαθρομετανάστες ή όπως αλλιώς ονομάζονται. Προσωπικά αυτό το κατατάσσω στα λεγόμενα χοντρά πολιτικά παιχνίδια που παίζονται πάνω στις πλάτες μας, όπως άλλωστε και πολλά άλλα. Ακούω για ισλαμικά τόξα, για παγκοσμιοποίηση, για την κατάργηση των συνόρων και θεωρώ ότι όλα αυτά είναι μέρη αυτού του παιχνιδιού.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε υπήρχε μια αρνητική συμπεριφορά από το σύνολο των συμπολιτών μας που αφορούσε στους πρόσφυγες. Θα έλεγα ότι από τα τέλη του Αυγούστου αυτές οι ρατσιστικές συμπεριφορές από ορισμένους όμως άλλαξαν άρδην, όπως άλλαξε η θέση μας, ενεργοποιήθηκαν πολλοί από τους κατοίκους του νησιού προς όφελος φυσικά των προσφύγων. Ξαφνικά όλοι γίναμε «άνθρωποι» και σ’ όλους μας άγγιξε ο πόνος και ο ξεριζωμός διότι, αν όχι εμείς οι ίδιοι, οι πρόγονοί μας ήταν κι αυτοί πρόσφυγες. Τα Μ.Μ.Ε. έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους με τις συνεχιζόμενες προβολές του θέματος το οποίο πουλούσε σε ακροαματικότητα και σε τηλεθέαση, είχαμε τις επισκέψεις ελλήνων και ξένων πολιτικών στο νησί μας, μάς επισκέφθηκαν ηθοποιοί και άλλοι διάσημοι. Είχαμε φυσικά και οικονομικό όφελος και αυτό το λέω στηριζόμενος σε κάποια λόγια που λένε ότι σε περίοδο κρίσης ορισμένοι είχαν οφέλη και πραγματικά έτσι είναι.
Από την άλλη πλευρά και ως γνωστόν ότι η Ελλάδα και το ελληνικό δαιμόνιο ποτέ δεν πεθαίνουν εκμεταλλευτήκαμε σαν χώρα τον ντόρο που γινόταν γύρω από το προσφυγικό και πήραμε κάποια χρήματα από την Ε.Ε. δίχως όμως να δείξουμε έργο. Φωτεινό παράδειγμα γι’ αυτό που λέω είναι το κέντρο υποδοχής στην Παγανή εδώ στη Μυτιλήνη που ενώ κάποιες οργανώσεις ήταν αρνητικές για τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων, δηλώθηκαν ψεύτικα στοιχεία (σύμφωνα με κάποιες πηγές) με αποτέλεσμα οι υπεύθυνοι της Ε.Ε. να ζητούν τώρα πίσω τα χρήματα που μας έδωσαν γι’ αυτό τον σκοπό. Φαντάζομαι ότι ανάλογα παραδείγματα με τα παραπάνω θα υπάρχουν και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας.
Για να επανέλθω στα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται θα πω γράφοντας ευθέως ότι κάποιοι που κρατούν τις τύχες μας στα χέρια τους, θέλουν νεκρούς στο Αιγαίο και επιτρέψτε μου να δηλώσω ότι δεν τους νοιάζει αν μέσα σ’ αυτούς είναι και μικρά παιδιά προσφύγων. Ο στόλος της FRONTEX εδώ και μήνες περιπολεί με ελικόπτερα και με πλοία και παράλληλα διαφυλάγει -απ’ ό, τι υποστηρίζει- τα ευρωπαϊκά σύνορα από παράνομους μετανάστες. Η απορία μου είναι γιατί έγινε αυτή η επιχείρηση τώρα αυτή τη στιγμή και ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος της στρατιωτικής δύναμης της Ευρώπης στο Αιγαίο; Ήρθαν σαν συνοριοφύλακες παραγκωνίζοντας και εντάσσοντας τον δικό μας ρόλο στην ανικανότητα της φύλαξης των συνόρων μας ή ήρθαν σαν διασώστες;
Και κάτι ακόμα. Οι συμμαχίες μεταξύ των κρατών που εμπλέκονται στο προσφυγικό θέμα καλά κρατούν. Την Τουρκία ας πούμε δεν τολμά κανείς να την ελέγξει, αντιθέτως την χρηματοδοτούν για να δημιουργήσει υποδομές για τους πρόσφυγες, άσχετα αν είναι κοινό μυστικό σε όλους με ποιον τρόπο λειτουργούν οι διακινητές κάτω από τη μύτη του Ερτογάν και των άλλων.
Σαφώς και το προσφυγικό είναι ένα μεγάλο και πολύπλοκο θέμα και η λύση του πιστεύω είναι ακόμα μακριά όσο μακρινή είναι και η χρονική απόσταση από τότε που πρωτοεμφανίστηκε. Θα πρέπει να ανατρέξουμε πολύ πίσω για να δούμε τις αιτίες και τις αφορμές που το δημιούργησαν, αλλά τότε πέρασε στα ψιλά γράμματα, διότι πολύ απλά τότε εμείς ήμασταν …αλλού.
Κατά τ’ άλλα ο χρόνος που σε λίγες ώρες φεύγει ας πάρει μαζί του όλα τα δυσάρεστα και ας πιάσουν τόπο όλες οι ευχές όλων για μια καλύτερη χρονιά.
Κι εδώ στο νησί μας ας είναι μια καλή χρονιά με λιγότερα τροχαία δυστυχήματα και με καλύτερη οδική συμπεριφορά απ’ όλους.
Για το θέμα αυτό έγραψα κατά το παρελθόν, αλλά όσα άρθρα και να γραφούν, όσα λόγια κι αν λέμε και λένε οι υπεύθυνοι δυστυχώς δεν θα αλλάξει το παραμικρό και αυτό πραγματικά με κάνει να λυπάμαι. Η οδική συμπεριφορά και η οδική παιδεία είναι κάτι που μάλλον δεν ταιριάζει στο DNA μας παρά μόνο σε μερικούς και θα τολμήσω να πω ότι κάποιες φορές δεν είμαι κάποιος απ’ αυτούς. Κατά την άποψή μου χρειάζονται βαθιές τομές παντού, αλλά το θέμα είναι ποιος θα είναι αυτός που θα τολμήσει να τα βάλει με μια κοινωνία που έτσι έχει μάθει, έτσι έχει συνηθίσει, αυτά έχει διδαχθεί.
σκίτσο Ankyr (Αντώνης Κυριαζής)
