Η δημοκρατία έχασε

Κάτ’ αρχάς πριν ξεκινήσω να γράφω οτιδήποτε σχετικά με την υπόθεση Κουφοντίνα θα πρέπει να υπογραμμίσω την διάσταση απόψεων και κοσμοθεωρίας με τον κατάδικο. Για την αποφυγή, λοιπόν, αναθεμάτων απ’ όσους πρόκειται να διαβάσουν το άρθρο, οφείλω να πω ότι μ’ αυτή τη μορφή «αγώνα», με τον Κουφοντίνα ως εκφραστή της και μ’ όσους πιστεύουν σε αυτή, με χωρίζει ιδεολογική άβυσσος. Όσοι με διαβάζουν θέλω να πιστεύω ότι έχουν καταλάβει ότι θεωρούσα, θεωρώ και θα συνεχίζω να θεωρώ την ανθρώπινη ζωή το υπέρτατο, το ύψιστο κριτήριο της δημοκρατίας.

Για να έρθουμε στην ουσία του ζητήματος, το θέμα που έχει δημιουργηθεί με τον εν λόγω καταδικασθέντα για ανθρωποκτονίες (και όχι για τρομοκρατία, όπως θα εξηγήσω και παρακάτω) είναι η μεταγωγή του από τις αγροτικές φυλακές Βόλου στην κλειστή φυλακή Δομοκού. Μια ματιά στο γράμμα του νόμου 4760/20, που η παρούσα κυβέρνηση ψήφισε, θα διαφωτίσει. Επισυνάπτω το επίμαχο απόσπασμα του νόμου που έχει δημιουργήσει το πρόβλημα: «Απαγορεύεται η μεταγωγή ή η παραμονή σε αγροτικές φυλακές και στην Κ.Α.Υ.Φ. σε όσους κρατούμενους έχουν καταδικασθεί για εγκλήματα τρομοκρατίας, όπως επίσης σε κρατούμενους που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις χορήγησης άδειας ή έχει εκλείψει ο λόγος χορήγησής της ή έχουν υποπέσει σε πειθαρχικό παράπτωμα ή εάν εκκρεμεί σε βάρος τους ποινική διαδικασία για αξιόποινη πράξη σε βαθμό πλημμελήματος που ενέχει πράξεις βίας ή απειλής βίας κατά προσώπων και πραγμάτων ή κακουργήματος ή διαδικασία εκτέλεσης ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης ή έκδοσης σε τρίτη χώρα. Κρατούμενος ο οποίος από τον χρόνο μετάβασής του σε αγροτικές φυλακές ή στην Κ.Α.Υ.Φ. απωλέσει τις προϋποθέσεις χορήγησης άδειας ή εκλείψει ο λόγος χορήγησής της ή υποπέσει σε πειθαρχικό παράπτωμα ή ασκηθεί σε βάρος του ποινική δίωξη για αξιόποινη πράξη σε βαθμό πλημμελήματος που ενέχει πράξεις βίας ή απειλής βίας κατά προσώπων και πραγμάτων ή κακουργήματος ή διαδικασία εκτέλεσης ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης ή έκδοσης σε τρίτη χώρα, επαναμετάγεται στο κατάστημα κράτησης από το οποίο αρχικά μετήχθη.»

Αντιπαρέρχομαι την πρόδηλη αντισυνταγματικότητα του νόμου, λόγω του γεγονότος ότι είναι φωτογραφικός, αναφέρεται, δηλαδή, αποκλειστικά στον Κουφοντίνα, καθώς μόνο αυτός έχει τα χαρακτηριστικά που περιγράφει ο νόμος, ενώ το σύνταγμα απαιτεί ο νόμος να διατυπώνεται γενικά και αφηρημένα. Τι λέει ο νόμος; Αυτό που λέει είναι ότι κατ’ αρχήν απαγορεύεται η κράτηση τρομοκρατών σε αγροτικές φυλακές και στον Κορυδαλλό. Επιπλέον, αν για τον κρατούμενο ξεκινήσει ποινική δίωξη πλημμεληματικού βαθμού για έγκλημα που ενέχει πράξεις βίας ή απειλή βίας, τότε αυτός μετάγεται στη φυλακή, όπου αρχικά βρισκόταν.

Ο Κουφοντίνας μετήχθη από τον Κορυδαλλό στον Βόλο και το 2018 κινήθηκε ποινική δίωξη σε βαθμό πλημμελήματος για υποκίνηση σε βία, επειδή υπέγραψε (!) κείμενο συμπαράστασης ενός κρατουμένου. Με λίγα λόγια, ο Κουφοντίνας απώλεσε το ευεργέτημα έκτισης της ποινής του σε αγροτικές φυλακές, όχι γιατί έχει καταδικαστεί για τρομοκρατία (αφού για τρομοκρατία δεν έχει καταδικαστεί, διότι το άρθρο 187^Α του Ποινικού Κώδικα δεν είχε ψηφιστεί, τότε, ακόμα), αλλά γιατί κινήθηκε εναντίον του η συγκεκριμένη ποινική δίωξη (κάτι που καταδεικνύει ακόμη περισσότερο το πόσο φωτογραφικός είναι ο νόμος). Σύμφωνα με το τελευταίο εδάφιο του 4760/20, λόγω της ποινικής αυτής δίωξης, ο Κουφοντίνας πρέπει να μεταχθεί στο κέντρο κράτησης, όπου αρχικά βρισκόταν, δηλαδή στον Κορυδαλλό.

Ο Κουφοντίνας είναι, εδώ και κάποια χρόνια, κρατούμενος, δεν είναι κατηγορούμενος. Ως τέτοιος έχει δικαιώματα που πηγάζουν από τη νομοθεσία της… αστικής δημοκρατίας. Δεν ζητά τίποτα παραπάνω από την εφαρμογή του φωτογραφικού νόμου. Δεν ζητά τίποτα παραπάνω από την μεταγωγή του στο ειδικά διαμορφωμένο γι’ αυτόν κελί στον Κορυδαλλό. Για να ταχθεί κανείς υπέρ του αιτήματος του Κουφοντίνα δεν χρειάζεται να είναι υποστηρικτής του ή να εντάσσεται στο χώρο της αριστεράς (άλλωστε αυτό το διαπιστώσαμε, καθώς πολλοί νυν και πρώην βουλευτές της ΝΔ αντιτάχθηκαν στην κυβέρνηση). Αρκεί να σέβεται τα ατομικά δικαιώματα, το κράτος δικαίου και να έχει ενσυναίσθηση ότι στη θέση του Κουφοντίνα θα μπορούσε να βρίσκεται οποιοσδήποτε άλλος.

Ακούω έντονα τα επιχειρήματα ότι όποιος υποστηρίζει το αίτημα του Κουφοντίνα δεν σκέφτεται τους συγγενείς των θυμάτων της 17Ν. Φυσικά και τους σκέφτεται και τους σέβεται. Δεν μπορούμε, όμως, να αφήσουμε τους συγγενείς να αποδίδουν δικαιοσύνη. Αλίμονο! Φανταστείτε τί θα γινόταν αν επιτρέπαμε στη Μάγδα Φύσσα να αποδώσει δικαιοσύνη για τον Παύλο… Και για να κλείσω, η δημοκρατία κέρδισε, όταν πριν από χρόνια καταδίκασε τον Κουφοντίνα σε ισόβια κάθειρξη. Η έμμεση επαναφορά της θανατικής ποινής, με την δια παραλείψεως ώθηση ενός ανθρώπου στον θάνατο, έστω κι αν αυτός ονομάζεται Κουφοντίνας, δεν θυμίζει φιλελεύθερο κράτος ούτε καν αστική δημοκρατία, πόσο μάλλον δημοκρατία. Σήμερα, η δημοκρατία με τις τακτικές που ακολουθεί η κυβέρνηση, δεν θα χάσει, έχει ήδη χάσει…

* Ασκούμενος Δικηγόρος