yle="text-align: justify;">Γράφει η Τζώρτζια Ρασβίτσου *
Λένε πως οι μικρές κοινωνίες είναι καταπιεσμένες κι οι άνθρωποι δυσκολεύονται να εκτεθούν.
Αντιθέτως, η κοινωνία της Μυτιλήνης αν και κλειστή κοινωνία αποτελεί μία ανεκτική κοινωνία, όπου ο καθένας νιώθει ελεύθερος να αφήσει τη σφραγίδα του χωρίς πολλές αναστολές και περιστροφές. Μια ενδιαφέρουσα συνύπαρξη όπου, πολιτικοί παράγοντες και σούργελα, διανοούμενοι και πνευματικά ανεπαρκείς, «ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη και η παρθένα με τον σατανά», δίνουν καθημερινά τα ρέστα τους, απολαμβάνοντας την αποδοχή της ιδιαιτερότητάς τους. Έτσι ανατραφήκαμε, θεωρώντας δεδομένο τον σεβασμό στην ιδιαιτερότητα και τα προβλήματα του άλλου. Θεωρώντας δεδομένη την αποδοχή.
Ώσπου έκαναν την εμφάνισή τους τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα επαρχιώτικα πολιτικά συμφέροντα. Πολλοί από τους «τρελάκηδες» αυτής της πόλης, αποκτήσαν επιτέλους το κοινό τους. Έγιναν σημαιοφόροι του «Όλα στη φόρα!», «Οχετός!», «Μίσος και δηλητήριο!» και κατά συνέπεια έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τη Λεσβιακή ακροδεξιά, που τους αγκαλιάζει και τους παρέχει λόγο ύπαρξης. Με τα σχόλιά τους ικανοποιούν το ακροατήριό τους βγάζοντας πολύ γέλιο.
Ποιός όμως είναι περισσότερο άρρωστος, αυτοί ή εμείς που γελάμε μαζί τους;
Μπορεί να γελά κάποιος μ’έναν άνθρωπο που εκτοξεύει τόσο μίσος, ακόμα κι αν αυτός είναι «ο τρελός της πόλης»;
«Τι νόημα έχει ν’απαντήσεις σ’έναν τρελό, αφού δεν πάει καλά...», είναι η πρώτη σκέψη. Και προσπερνάς τον έναν οχετό κλείνοντας τη μύτη σου και μετά πέφτεις πάνω στον άλλο, κι έπειτα στον επόμενο. «Αυτή η πόλη είναι τίγκα στα σούργελα» σκέφτεσαι και συνεχίζεις να κλείνεις πότε τη μύτη, για να μην μυρίσεις την αποφορά που αναδύουν τα γραπτά τους χνώτα, πότε τα μάτια για να μην διαβάσεις τα πτώματα που αφήνουν πίσω τους (συνήθως γράφοντας κεφαλαία και ανορθόγραφα).
Το δηλητήριο άρχισε να τρέχει ανεξέλεγκτα μέσα σ’αυτην την πόλη. Επιτήδειοι υποδεικνύουν ανθρώπινους στόχους.
Το να γελάμε με το μίσος του «τρελού» είναι η δική μας αρρώστια.
Το να σωπαίνουμε στις ύβρεις και τα φασιστικά σχόλια είναι η δική μας ενοχή.
Το να είμαστε σιωπηλοί παρατηρητές των φασιστικών επιθέσεων είναι η δική μας ντροπή.
Αχρωμάτιστα, ακομμάτιστα και τελείως ανθρώπινα: η πανούκλα σέρνεται στα σοκάκια της Μυτιλήνης και έχει χρώμα Μαύρο.
Η κοινωνία της πόλης μας σήμερα νοσεί.
Πολύ φοβάμαι πως αύριο θα πενθεί...
------
* Η Τζ. Ρασβίτσου είναι συμβολαιογράφος
