Η τηλεκπαίδευση πέτυχε, ο ασθενής πέθανε
Εικόνες από το μέλλον που έρχεται, κατά δήλωση του Πρωθυπουργού και ποσοστά συμμετοχής καθηγητών της τριτοβάθμιας κοντά στο απόλυτο, σύμφωνα με το Υπουργείο Παιδείας. Άρα το μέλλον έρχεται πιο κοντά και με σχεδόν απόλυτη επιτυχία, όπως φαίνεται σε μετρήσιμα αποτελέσματα. Για να δούμε λίγο πιο αναλυτικά αυτό το «μέλλον». Από την μια πλευρά, αυτή του πομπού, η «ατομική ευθύνη», μπολιάζει την ελεύθερη επιλογή και γίνεται καταναγκαστικότητα. Η καταναγκαστικότητα μπλέκεται με την «κατάσταση εξαίρεσης» και γίνεται εξάρτηση. Ο εργάσιμος χρόνος επιτέλους σπάει τα στεγανά του πεπερασμένου και γίνεται ευέλικτος και ασύδοτος ταυτόχρονα. Οι διακοπές του Πάσχα, το καθιερωμένο ωράριο εργασίας, η πενθήμερη εργασία, παλιομοδίτικα κατάλοιπα που έχουμε χρέος να ξεπεράσουμε.
Και ο δέκτης; Το εμπορεύσιμο αγαθό της πρόσβασης στο διαδίκτυο και της χρήσης νέων τεχνολογιών, έγινε είδος πρώτης ανάγκης και όσοι χρήστες δεν συμμετέχουν αυξάνοντας την υπεραξία του, ας το σκεφτούν ξανά. Ταξικοί περιορισμοί, οικονομικές δυσκολίες, γεωγραφικά δυσπρόσιτες περιοχές, ηλικιακοί και άλλοι βιολογικοί περιορισμοί, όλοι μαζί ομογενοποιημένα σε μια καινούργια «ομάδα» τους «ηλεκτρονικά αναλφάβητους», που είτε θα αποκλειστούν από το «μέλλον», είτε θα τους «εντάξουμε» με voucher – κρατική στήριξη μιας ιδιωτικής μεταπρατικής διαδικασίας.
Και η ποιότητα κύριε; Ας πούμε ότι έχεις 300 φοιτητές εγγεγραμμένους στο μάθημά σου. Ελπίζεις μέσω αποκλεισμών να συμμετέχουν ηλεκτρονικά οι 100 γιατί τόσους «σηκώνει» το σύστημα. Με αυτούς τους 100 – ατομικές συνδέσεις στο σύστημα – για να μπορέσεις να προχωρήσεις, πρέπει να κλείσουν όλοι κάμερες και μικρόφωνα. Επιτέλους το πειθήνιο σώμα γίνεται πράξη. Συμμετοχή μέσω γραπτών μηνυμάτων από 3-4 συνολικά. Αν θες απαντάς, αν όχι κανείς δεν θα σε κατακρίνει. Διάρκεια, μηνύματα και λόγος καταγράφονται (δεν χρειάζεται να κτυπάς κάρτα). Τώρα πια είσαι απόλυτα μετρήσιμος, γίνεσαι μόνο ένας κωδικός πρόσβασης, που αύριο μπορεί να χαθείς-και εσύ ο ίδιος.
Ο τρισδιάστατος άνθρωπος και η τρισδιάστατη επικοινωνία στην αίθουσα, γίνεται στην καλύτερη περίπτωση δισδιάστατη (μια φλατ εικόνα απέναντι σε μια άλλη), ή στην πιο συνηθισμένη περίπτωση, μονοδιάστατη. Ο πομπός μιλά σε ένα μαύρο φόντο, με μαύρες κουκίδες. Επιτέλους η εκπαίδευση εντάσσεται στο πλαίσιο των ΜΜΕ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όπως άλλωστε το έχει ήδη πράξει η πληροφόρηση, η επικοινωνία, ο έρωτας. Οντότητες επίπεδες, οντότητες που «ελεύθερα» επιλέγουν να χάσουν την τρίτη διάστασή τους και τη συνακόλουθη συνείδηση.
Όχι, δεν είναι μόνο υποκρισία – λέμε ότι διδάσκουμε και λένε ότι διδάσκονται για να μην χαθεί το φετίχ του εξαμήνου. Είναι κάτι πολύ χειρότερο.
* Ο Στράτος Γεωργούλας είναι καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου και περιφερειακός σύμβουλος στο Βορείου Αιγαίου
