Καλλονή Λέσβου-απροσπέλαστη για τους πεζούς ασύνδετη με τους γύρω τόπους.

Η ματιά ενός ξένου καμία φορά σε ένα τόπο μπορεί να είναι πιο ανήσυχη από αυτόν που κατοικεί σε αυτόν όχι για κανένα άλλο λόγο παρά μόνο γιατί η διαρκής επαφή με την προβληματικότητα μας εθίζει σε αυτήν και μας συμβιβάζει με την αποδοχή της ως μη αναστρέψιμη κακή πραγματικότητα. Το πρόβλημα που βίωσα ως νεοδιοριζόμενος καθηγητής ήταν καθημερινό και αρκετά στρεσογόνο. Στο καθημερινό μου ταξίδι από το σχολείο στο οποίο εργάζομαι και βρίσκεται στο κέντρο του χωριού μέχρι το σπίτι στο οποίο κατοικώ και βρίσκεται στο διπλανό σχεδόν ενωμένο χωριό της Αρίσβης αντιμετώπισα ως πεζός τον κίνδυνο των αυτοκινήτων που κινούνται σύρριζα με το σώμα μου να γίνεται ένα«φλερτ θανάτου» που σύντομα μπορεί να καταλήξει σε «γάμο».Αυτό συμβαίνει γιατί εκτός από ελάχιστα σημεία του δρόμου η έννοια πεζοδρόμιο είναι εντελώς καταργημένη από τον πολεοδομικό σχεδιασμό του συγκεκριμένου χώρου. Το εξοργιστικό είναι ότι μαζί με εμένα την ίδια διαδρομή ακολουθούν με κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητας ,παιδιά, μαθητές ,υπερήλικες, μητέρες με καρότσια και κάθε άνθρωπος που επιθυμεί να μετακινηθεί με το μεταφορικό μέσο που η ίδια η φύση του δώρισε-τα δύο του πόδια. Και επειδή μπορεί να θέλουμε να ζούμε επικινδύνως αυτό δε μας αρκεί θέλουμε να το μεταδώσουμε και ως τρόπο ζωής σε κάθε επισκέπτη. Η τραγωδία λοιπόν συνεχίζεται γιατί το δράμα πρέπει να κορυφωθεί. Αλλοδαποί επισκέπτες λοιπόν που στον « απολίτιστο» τόπο που διαμένουν προτιμούν να μετακινούνται πεζή ή με το ποδήλατό τους πρέπει να μάθουν να ζουν με την αδρεναλίνη στα ύψη. Η Καλλονή λοιπόν με τη Σκάλα Καλλονής που είναι και ο τουριστικός της πόλος ασύνδετα σημεία και αυτά, χωρίς πεζοδιαδρομές και ποδηλατοδρόμο. «Τι μας λες δάσκαλε» μου λέει κάποιος φίλος αυτά είναι ψιλά γράμματα εδώ δεν υπάρχει φράγκο και στην τελική εδώ είναι Ελλάδα «μην την ψάχνεις». Σε κάτι τέτοιες προτάσεις βρίσκεις το αίτιο της Κρίσης που περνάει η χώρα αλλά και τον πολιτισμό της παραίτησης που δίνει ζωή στο μίζερό της εαυτό. Η προσπελασιμότητα για να επανέλθω στο ζητούμενο, μέσα από ένα δίκτυο πεζοδιαδρομών που θα συνδέει την Καλλονή με τα γύρω χωριά είναι ένα απλό καθημερινό δείγμα έργου που μπορεί να δείξει πόσο εύκολα μπορούμε να κινηθούμε σε αναπτυξιακές επιλογές με αποτελέσματα στην οικονομική ζωή της περιοχής , αλλά και στην ποιότητα της ζωής των κατοίκων. Αν και ακούγεται κωμικό ετούτη τη στιγμή θα πω κάτι που έχει επαναλάβει κάποιος πριν από εμένα- χρήματα υπάρχουν. Το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράςδιαθέτει τομεακό επιχειρησιακό πρόγραμμα με στόχο την ενίσχυση της προσπελασιμότητας. Τι χρειάζεται; Πολιτική βούληση και μια ολοκληρωμένη μελέτη με στρατηγικό στόχο την ανάπτυξη της κινητικότητας των ανθρώπων της περιοχής, για να μπορέσουν να απορροφηθούν «γόνιμα» χρηματοδοτήσεις που σύντομα δε θα υπάρχουν. Παράκληση λοιπόν στους ντόπιους υποψήφιους δημοτικούς άρχοντες να προετοιμάσουν πέρα από τις προεκλογικές τους αφίσες και έναν ολοκληρωμένο σχεδιασμό που θα μας επιτρέπει να απολαμβάνουμε με ασφάλεια τις καθημερινές μας μετακινήσεις και να μη δίνουμε στον ξένο επισκέπτη αφορμές για άσχημες αναμνήσεις από τη διαμονή του στην περιοχή, γιατί η ομορφιά του τόπου και των ανθρώπων είναι απαράμιλλα γοητευτική και δεν αξίζουν τέτοια απαξίωση.