Μήπως ήρθε η ώρα επιτέλους να ωριμάσουμε;

της Άννας Ντούμα

Σε μια συνέντευξή του σε πρωινή εκπομπή, ο ψυχίατρος και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ομαδικής Ανάλυσης και Οικογενειακής Θεραπείας, Ματθαίος Γιωσαφάτ, κλήθηκε να σχολιάσει τη σημερινή κατάσταση της χώρας εν μέσω Κρίσης. Ο κ. Γιωσαφάτ, μεταξύ άλλων ανέφερε ότι οι Έλληνες κατηγοριοποιούνται σε δύο ομάδες, τους ανώριμους και τους ώριμους. Οι ανώριμοι, βλέποντας τα ατομικά τους συμφέροντα να θίγονται, αντιδρούν, φωνάζουν και απεργούν, ενώ οι ώριμοι έχουν πέσει σε κατάθλιψη.

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με την κατηγοριοποίηση. Οι ανώριμοι Έλληνες μου φέρνουν στο μυαλό την εικόνα ενός πεντάχρονου παιδιού που κλαίει και κοπανιέται μέσα στο σούπερ-μάρκετ γιατί η μαμά αρνείται να του πάρει παγωτό. Αδυνατεί να κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους η μαμά δε θέλει να του πάρει παγωτό –γιατί φυσικά είναι πέντε χρονών- και δε σταματά, παρά μόνο όταν σιγουρευτεί ότι έχει περάσει το δικό του. Τι συμβαίνει όμως όταν έχεις να κάνεις με ενήλικες, που οφείλουν να είναι σκεπτόμενοι και συνειδητοποιημένοι;

Παρόλα αυτά, υπάρχει ένα σημείο στην τοποθέτηση του κ. Γιωσαφάτ με το οποίο διαφωνώ κι αυτό έχει να κάνει με τους «ώριμους» αλλά καταθλιπτικούς Έλληνες. Σίγουρα «ώριμος» είναι εκείνος ο οποίος έχει συνειδητοποιήσει τη συμφορά και δεν αναλώνεται σε παλιομοδίτικες αντιδράσεις, που τις περισσότερες φορές ταλαιπωρούν το συνάνθρωπο χωρίς να πετυχαίνουν και κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα. Είναι λόγος όμως αυτός να πέφτεις στην κατάθλιψη; Η κατάθλιψη ακινητοποιεί, θολώνει το μυαλό και αδρανοποιεί. Κατάθλιψη σημαίνει σκοτάδι. Πώς μπορείς λοιπόν μέσα στην κατάθλιψή σου να δεις την πραγματικότητα όπως είναι και όχι όπως εσύ νομίζεις ότι είναι και τον εαυτό σου όπως είναι και όχι όπως εσύ νομίζεις ότι είναι; Για μένα η κατάθλιψη είναι ένας μπερντές που κρύβει τη σκηνή στην οποία καλείσαι να ανέβεις και να παίξεις.

Αντιθέτως η ωριμότητα συνδέεται με την υπευθυνότητα, τη συνέπεια, την επιδεξιότητα και πάνω από όλα με την ανάπτυξη. Είναι όλες θετικές αξίες ενός ανθρώπου που έχει αποκτήσει εμπειρίες και δε νοείται να πέφτει σε κατάθλιψη. Ο ώριμος άνθρωπος πράττει, δραστηριοποιείται, βάζει στόχους και κάνει τα πάντα για να τους πετύχει. Δεν κάθεται στον καναπέ του και μυξοκλαίει για τη συμφορά που τον βρήκε. Δεν κατηγορεί- έστω και σιωπηρά-τους πάντες και τα πάντα που φταίνε για την κατάστασή του-τους πολιτικούς, τους ξένους, τους δημόσιους υπάλληλους, τον πατέρα του που δεν τον έστειλε έξω να σπουδάσει, τους φίλους του πατέρα του που λένε ψέματα στην Εφορία, τη μάνα που τον γέννησε. Ο ώριμος άνθρωπος δεν αγνοεί την πραγματικότητα, ούτε την υποτιμά. Ούτε όμως της δίνει και μεγαλύτερη αξία από αυτή που της πρέπει.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφερθώ στις ιστορίες δύο ανθρώπων που αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Είναι κατά κάποιο τρόπο η απάντησή μου σε όσους μιλούν για την ανεργία, η οποία έχει φέρει σε ακόμα πιο δυσμενή θέση συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, όπως οι νέοι και οι γυναίκες (κυρίως οι μητέρες).

Ο Γιώργος Καρνάς είναι 23 ετών, απόφοιτος του Τμήματος Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πειραιά. Συνέχισε για μεταπτυχιακές σπουδές στο Cambridge της Αγγλίας, τις οποίες και ολοκλήρωσε και ξεκίνησε να ψάχνει για δουλειά στην Ελλάδα. Πέρασε από συνέντευξη μόνο από μια εταιρία από την οποία δεν πήρε καν απάντηση. Και τότε ήρθε το Facebook. Έστειλε βιογραφικό, τον κάλεσαν σε συνέντευξη (και μάλιστα με δικά τους έξοδα) και αυτή τη στιγμή έχει δεχτεί πρόταση για συνεργασία με τον αμερικανικό κολοσσό. Δε γιαούρτωσε κανέναν υπουργό ούτε έπεσε σε κατάθλιψη. Έψαξε και βρήκε την τύχη του αλλού. Θα μου πεις «Εντάξει, είναι ένας.» Ναι, ένας. Με δύο μάτια, δύο χέρια, δύο πόδια και ένα μυαλό. Ένας, που μεγάλωσε στη Μυτιλήνη και σπούδασε στην Αθήνα και στην Αγγλία όπως και τόσοι άλλοι νέοι.

Το συγκεκριμένο παράδειγμα δεν το παραθέτω ως επιχείρημα υπέρ της μετανάστευσης, αλλά ως επιχείρημα κατά της ηττοπάθειας. Ο καθένας από εμάς κάνει τις επιλογές του. Ή μένει και παλεύει, ή φεύγει και παλεύει. Πάντως παλεύει.

Η Charlotte Fowkes είναι βρετανίδα μητέρα τριών παιδιών. Δούλευε ως προγραμματιστής σε μια εταιρία από την οποία την απέλυσαν γιατί δαπανούσε αρκετό χρόνο εκτός δουλειάς για να φροντίσει το άρρωστο παιδί της. Το 1998, έφτιαξε ένα website που το ονόμασε baby-cakes.com. Ήταν συνθέσεις από διάφορα είδη για μωρά (όπως παιχνίδια, ρούχα, μπιμπερό κτλ)που έμοιαζαν με τούρτα, χωρίς όμως να είναι γλυκό. Σήμερα δέχεται εκατοντάδες παραγγελίες από ανθρώπους που θέλουν να κάνουν ένα δώρο σε συγγενείς, φίλους, ή εργαζόμενους που περιμένουν μωρό.

(Στο http://www.powerhomebiz.com/OnlineSuccess/babycakes.htm μπορείς να διαβάσεις ολόκληρη τη συνέντευξή της για το πώς κατάφερε να μετατρέψει το χόμπι της σε κερδοφόρα επιχείρηση)

Κλείνοντας τη συνέντευξή της η Charlotte Fowkes είπε: «Πάντα μπορείς να βρεις μια άλλη δουλειά. Σε σπρώχνει να βρεις εναλλακτική και να ανακαλύψεις τα πράγματα που πάντα ήθελες να κάνεις.»