του Οδυσσέα Ιωάννου / protagon.gr
Ναι στην ψυχραιμία. Ναι στον πόλεμο εναντίον τους με τα δικά μας και όχι με τα δικά τους μέσα (όσο τα έχουμε ακόμα). Είμαστε το μέσον, αυτό μας χαρακτηρίζει και όχι ο σκοπός. Ναι στην ενδυνάμωση της Παιδείας και της τέχνης, ως οχυρώματα απέναντι στην άρρωστη σκέψη με τις φασιστικές μεταστάσεις. Ναι στην πίστη στο καλό. Ακόμη κι αν γνωρίζουμε πως αυτές είναι ορισμένες από τις ουτοπίες που μας πυρπόλησαν και μας πυρπολούν ακόμη το μυαλό. Ξέρουμε καλά πια, και από την πολύ πρόσφατη Ιστορία, πως ακόμη κι ένας άνθρωπος που «χτίστηκε» με όλες τις προδιαγραφές για να είναι άνθρωπος, μπορεί να προβεί σε θηριωδίες, όταν κλονιστούν οι παράμετροι που τον κρατάνε στην ευθεία του. Αξίζει όμως να ματώσουμε στην προσπάθεια, για να κερδίσουμε μία πιθανότητα παραπάνω (ακόμη κι καταφέρουμε να κάνουμε το 1 τοις χιλίοις, 2) για να μη συμβεί.
Αυτός είναι ένας από τους στόχους των κοινωνιών. Να δημιουργεί το περιβάλλον που θα κρατάει εν υπνώσει το τέρας μέσα μας. Δεν εννοώ πως είμαστε γεννημένοι μόνο για το κακό, λέω απλά πως αυτό δεν θα μπορέσει ποτέ μα ποτέ να σβηστεί από τα κύτταρά μας. Οι κοινωνίες οφείλουν να το πολεμήσουν όταν αυτό θα αποκτήσει συλλογική έκφραση. Ή να το αποτρέψουν πριν συμβεί.
Διάβασα με πολύ προσοχή τις τοποθετήσεις σοβαρών ανθρώπων από όλους τους χώρους, της επιστήμης, της Παιδείας, του πολιτισμού. Αρκετοί υποστήριζαν πως τον φασισμό θα τον νικήσουμε σε αυτά τα γήπεδα. Δεν συμφωνώ με το ρήμα. Δεν θα τον νικήσουμε, θα τον κρύψουμε. Γνωρίζετε πολύ καλά όσοι διαβάζετε κατά καιρούς τα κείμενά μου, πως η πίστη μου στην τέχνη και στον πολιτισμό είναι τεράστια. Έχω αντιμετωπίσει ουκ ολίγες φορές τις κατηγορίες αλλά και τη χλεύη, από σχολιαστές του protagon για αυτή μου την πίστη. («Καλά, γράψτε κανένα τραγουδάκι για να περνάμε την ώρα μας και αφήστε τη σοβαρή πολιτική στους οικονομολόγους και στους ρεαλιστές πολιτικούς. Τα βιβλία δεν τρώγονται, ζήστε στο συννεφάκι σας...», κ.λπ.)
Παρ' όλα αυτά, δεν έχω αυταπάτες. Αυτή μου η πίστη, αυτή μου η «λύσσα», γνωρίζω πολύ καλά πως στην καλύτερη περίπτωση θα έχει ως συλλογικό κέρδος την ελαχιστότατη αύξηση της πιθανότητας να κάνουμε το καλό και όχι το κακό. Όπως ανέφερα και πριν, αξίζει ακόμη κι αν την αυξήσουμε κατά 1 τοις χιλίοις.
Δεν θα εξαφανιστούν οι φασίστες. Αλλά πρέπει να βρούμε τους τρόπους (ποινικούς, συνταγματικούς) να διαλύσουμε κάθε συλλογική τους έκφραση.
Αν το καταφέρουμε αυτό, εκείνοι θα ξανακρυφτούν μέσα στα κόμματα. Σε όλα! Με άλλες ποσοστώσεις σαφώς, αλλά σε όλα, μηδενός εξαιρουμένου! Δυστυχώς, είναι το καλύτερο που μπορούμε να ελπίσουμε. Θα μου πεις, εννοείς να σπάσουμε τους όγκους και να αφήσουμε τα καρκινικά κύτταρα να διασπαρούν σε όλα τα υγιή μέλη του σώματος; Ιατρικώς, είναι απαράδεκτη πρακτική, αλλά κοινωνικά αυτό δεν συνέβαινε πάντα; Ζούσαμε σε μία εκεχειρία. Υπήρχαν χρήματα, δουλειές, προοπτικές και είχαμε κάνει όλοι μία συμφωνία σιωπής. (Εντάξει, όχι όλοι, οι περισσότεροι). Δεν σε πειράζω, δεν με πειράζεις. Το ξέρω πως είσαι φασίστας, αλλά όσο δεν αποκτάς συλλογική έκφραση και δεν διεκδικείς ακόμη και την κυβέρνηση, σε αντιμετωπίζω σαν έναν ακόμη μαλάκα. Αλλά ο μαλάκας όταν βρει μαλάκες για παρέα, γίνεται και δολοφόνος. Βέβαια, αυτή η «ειρήνη» είχε στηθεί επάνω στην ευκολία και την ανεμελιά (και πάλι όχι για όλους) που ρόλαρε η ζωή μας. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε και τον χλευασμό οποιασδήποτε μορφής πολιτικοποίησης και νοιαξίματος για τα κοινά, μέσω της life style λαίλαπας (που σαβούριασε μυαλά ώστε να τους ακούγεται «λογική» τώρα η θεωρία των δύο άκρων) τότε δεν λείπουν και πολλές ψηφίδες για να ολοκληρωθεί η εικόνα της σαστισμένης γειτόνισσας μπροστά στο μαχαίρωμα του Παύλου.
Και μη με αδικήσεις ρωτώντας με «δηλαδή, ο φασίστας γεννιέται; δεν είναι προϊόν των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών;». Όχι, ο φασίστας δεν γεννιέται φασίστας. Γεννιέται άνθρωπος. Που σημαίνει, πως εμπεριέχει και τον φασίστα.
Εξάλλου οι «πάτρωνές» τους, δεν είναι τα ξυρισμένα κρανία με τα ρόπαλα, είναι πολύ πιο καλοντυμένοι κύριοι με εξαιρετικούς τρόπους…
Το σκοτεινό κομμάτι δεν το έχει η κοινωνία -γενικώς και αορίστως- το έχει ο άνθρωπος. Και είναι αυτοάνοσο. Και ύπουλο. Όταν όμως εμφανιστεί στο σώμα σου, οφείλεις να το απομονώσεις ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως πρέπει να ακρωτηριάσεις το δεξί σου χέρι.
Υ.Γ.: Και, ρε πούστη μου, είναι ακόμη ζωντανός. Είναι χίλιες φορές πιο χυδαία η δημοσίευση της φωτογραφίας από την περιύβριση νεκρού. Η φωτογραφία ενός δολοφονηθέντος -πολιτικής δολοφονίας- θα μπορούσε σε κάποια χρόνια να δημοσιευτεί -με τη συγκατάθεση των συγγενών του- και να αποτελεί ένα ντοκουμέντο μιας μαύρης στιγμής της Ιστορίας μας. Αλλά ήταν ακόμη ζωντανός και πάλευε, ρε ζώα!
