Ο Καρά Τεπές έγινε το δεύτερο σπίτι μου

Πήρα για τελευταία φορά την συνηθισμένη μου διαδρομή.. Πέρασα από όλα τα σπιτάκια, έτσι τα έλεγα, όχι κοντέινερ ούτε Isobox, πάνω τους γραμμένοι αριθμοί αλλά πίσω από αριθμούς ήταν πάντα άνθρωποι..σαν εμένα, σαν εσένα.. Απόλυτη σιωπή , παλιά άκουγες φωνούλες χαρούμενες να παίζουν, κάποια τραγουδούσαν στα ελληνικά ,γυναίκες να μαγειρεύουν και να ζητάνε το αλάτι από την γειτόνισσα, παππούδες να παίζουν κομπολόι στο παγκάκι και άντρες τάβλι στο πάτωμα με καπάκια από νερό, σαν ένα χωριό.. Σκέφτηκα ότι την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου εδώ ούτε αυτά δεν υπήρχαν..

Ήταν 29 Δεκεμβρίου 2015 , ήρθα Μυτιλήνη για διακοπές Χριστουγέννων και μαζί με τις αδερφές μου θέλαμε να βοηθήσουμε. Εκεί γνώρισα τον Σταύρο. «Καλώς τα αστεράκια! Πάρτε γάντια και ξεκινάμε» είπε και κατευθείαν αρχίσαμε να μοιράζουμε φαγητό, ούτε θυμάμαι πόσοι ήταν, θυμάμαι μόνο τα χαμόγελα στα χείλη τους . «Καθίστε να αλλάξουμε χρονιά όλοι μαζί εδώ το βράδυ». Ήταν η πρώτη φορά που με τις αδερφές μου παρακαλούσαμε την μαμά να μη δουλέψουμε στο κτήμα κ να αλλάξουμε τον χρόνο εκεί μαζί τους.

Δεν ήταν μόνο η χρονιά που άλλαξε ,άλλαξε όλη μου η ζωή το ‘15. Δεν άλλαξε το μέσα μου εκείνη τη μέρα ,ούτε το πως σκέφτομαι , για αυτό ευτυχώς είχα τη τύχη να έχω δυο υπέροχους γονείς. Ο μπαμπάς από μικρές μας φύτεψε βαθειά μέσα μας τον εθελοντισμό αφού στο κτήμα είχαμε πάντα κόσμο να βοηθάει από όλα τα μέρη του πλανήτη, μεγαλώνοντας η μαμά μας έλεγε να ταξιδεύουμε, να ανακαλύπτουμε ,να γνωρίζουμε άλλους πολιτισμούς, άλλες θρησκείες, να ανοίγουμε τα φτερά μας ακόμα και όταν αργούσαμε να γυρίσουμε κοντά της.. εκεί κατάλαβα ότι υπάρχουν άνθρωποι που φεύγουν, αφήνουν τις οικογένειες  τους, τις σπουδές τους, τις σχέσεις τους και ταξιδεύουν σε διάφορα μέρη του πλανήτη για να βοηθάνε..τους ανθρώπους, τα ζώα, το περιβάλλον..

Η Λέσβος που ήξερα και ζούσα από μικρή έγινε σημείο με ανθρώπους από όλο τον κόσμο, ξαφνικά έκανα φίλους, από Βραζιλία μέχρι Ιαπωνία, γίναμε οικογένεια με παιδιά από Συρία, έχω κολλητούς από το Αφγανιστάν, ένα σπίτι ανοιχτό σε διάφορα μέρη του πλανήτη, μια «κορούλα» από Γκάμπια, προσπάθησα να μάθω Φαρσί, χαιρετάω τους φίλους μου στο δρόμο στα αραβικά και εκείνοι μου απαντάνε στα ελληνικά, δοκίμασα την κουζίνα τους και εκείνοι την δικιά μου, γέλασα μαζί τους, κλάψαμε αγκαλιά, μιλήσαμε για τον Αλλάχ, μιλήσαμε για τον Χριστό , μιλήσαμε για το σήμερα.. Το 2018 επέστρεψα μόνιμα στο νησί σε κάτι που αγαπούσα από μικρή..

Το Καρά Τεπέ έγινε δεύτερο σπίτι μου. Με τον Μαχντί σηκωθήκαμε από το αναπηρικό καροτσάκι και κάναμε τα πρώτα βήματα, με την Ραχάφ και την Μπαχαρέ μάθαμε να χρησιμοποιούμε το λευκό μπαστουνάκι να γίνεται ο οδηγός μας αφού δεν είχαν όραση, μέχρι και στο ποδήλατο ανεβήκαμε, με τον Μοχαμάντ και τον Γιάσερ έμαθα την επιμονή (πολύ επιμονή) και με τον Μουσταφά και τον Μοχαμαντρέζα να μιλάμε με σήματα αφού δεν είχανε ακοή. Με τον Σαΐφ και την Ζαινάπ ζωγραφίσαμε ένα πολύχρωμο μάνταλα κρατήσαμε τις ξυλομπογιές μαζί άσχετα την σπαστικότητα, μετά το πήρα και το έκανα τατουάζ, και με την Γκίνα και την Γκάντα τις διδυμούλες  μου μαζί με την οικογένεια τους είπα το πρώτο αντίο όταν έφευγαν για Γερμανία.. θα μπορούσα να γράφω ώρες για άλλα πόσα παιδάκια, για το καθένα ξεχωριστά, έτσι όπως ξεχωριστά ήταν για τη ζωή μου..

από ανάρτηση στο fb