Οι ανεξόφλητοι λογαριασμοί των γυναικών με την ΕΕ.
Της Κάλι Καρά
Δεν έχουν τέλος ανεξόφλητοι λογαριασμοί των γυναικών της εργατικής τάξης, της λαϊκής οικογένειας με την ΕΕ και τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών της, με τόση «ισότητα» που τους μοίρασαν οι πολιτικές της ΕΕ από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη στρατηγική της Λισαβόνας μέχρι τη στρατηγική «Ευρώπη 2020».
Ό,τι και να πλασάρουν εν όψει εκλογών στις γυναίκες ψηφοφόρους, που θα φτάσουν στις κάλπες του Μάη, στις άνεργες, στις ευελικτοαπασχολούμενες, στις φτωχές αγρότισσες, στις γυναίκες του μικρομάγαζου με το λουκέτο στο χέρι ή σε αναμονή, στις συνταξιούχες, στις νέες της λαϊκής οικογένειας, αυτές βλέπουν ότι τα χρυσά κουτάλια της ΕΕ έχουν σκουριάσει και ότι ο καπιταλισμός έχει φτάσει στο τέλος της διαδρομής του ως κοινωνικό σύστημα, γι' αυτό γίνεται όλο και πιο επιθετικός στις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους, όλο και πιο βάρβαρος, με όλο και πιο εμφανές το ταξικό του μίσος.
Όλες οι κυβερνήσεις για δεκαετίες και η τωρινή κυβέρνηση που με «αριστερό» καπελάκι τους «πούλησε φύκια για μεταξωτές κορδέλες», δεν τολμούν να αποκαλύψουν ότι το γυναικείο εργατικό δυναμικό, στο όνομα πάντα της «ισότητας», παραμένει στη συνολικότερη στρατηγική του κεφαλαίου το καύσιμο της κερδοφορίας του, το πιο δόκιμο εργατικό δυναμικό προς εκμετάλλευση,για τη διασφάλιση φθηνότερης εργατικής δύναμης.
Με την ευρωπαϊκή μααστριχτική μέθοδο της μοιρασιάς της μιας θέσης εργασίας σε δυο και τρεις θέσεις μερικής απασχόλησης, ολικώς όμως απαλλαγμένες από εργασιακά δικαιώματα, εξυπηρετούν τον τελικό τους στόχο: Διά των γυναικών πρώτα και στο όνομα του συγκερασμού των εργασιακών και οικογενειακών τους υποχρεώσεων, επιτυγχάνεται η κατάργηση για όλους της πλήρους απασχόλησης και μαζί με αυτήν όλων των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Σε κάθε φτωχή αγροτική οικογένεια, η Ελληνίδα αγρότισσα παραμένει το διπλό θύμα της διαχρονικής ταξικής πολιτικής και των πρώην «συντηρητικών» και των νυν «αριστερών» κυβερνήσεων που συνυπογράφουν και υλοποιούν τις αντεργατικές, αντιλαϊκές, αντιαγροτικές πολιτικές της λυκοσυμμαχίας της ΕΟΚ παλαιότερα και της ΕΕ σήμερα.
Σαν να πρόκειται για φυσικό φαινόμενο, οι γυναίκες παραμένουν σταθερά πρωταγωνίστριες στην ανεργία (υποεκπροσώπηση στο εργατικό δυναμικό τη λένε), όπως σταθερή παραμένει η ψαλίδα για μικρότερη αμοιβή για ίση δουλειά, πρώτες στις ευέλικτες μορφές εργασίας, στη μερική απασχόληση, στην ανασφάλιστη εργασία.
Οι πολιτικές που έχουν να κάνουν με την εργασία, την Υγεία, την Παιδεία, τη μητρότητα, δεν χώρεσαν και δεν χωράνε στην ΟΝΕ.
Κρύβουν ότι η μητρότητα μπαίνει στις μυλόπετρες των νόμων της αγοράς και στην προκρούστεια κλίνη της ανταγωνιστικότητας και ότι η διαδικασία της αναπαραγωγής είναι σε όλες τις χώρες του «προοδευτικού» καπιταλιστικού κόσμου ένα προσοδοφόρο εμπόρευμα.
Κρύβουν ότι οι εργασιακές σχέσεις, όπως διαμορφώνονται με τις πολιτικές της ΕΕ αποτελούν «ναρκοπέδιο» για τη μητρότητα, ενώ τη στιγμή που η ανεργία θερίζει τις γυναίκες της λαϊκής οικογένειας, ανοίγουν διάπλατα το δρόμο για απολύσεις εγκύων.
Κρύβουν ότι η μητρότητα αποτελεί για την εκάστοτε κυρίαρχη τάξη το κομβικό σημείο πάνω στο οποίο στηρίζει τη διπλή εκμετάλλευση της γυναικείας εργατικής δύναμης, βρίσκεται στο στόχαστρο της αντιλαϊκής ταξικής πολιτικής, αντιμετωπίζεται ως «κόστος», που αντιστρατεύεται την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων.
Κάνοντας ταμείο, όλες αυτές οι γυναίκες και ελέγχοντας τον λογαριασμό τους, θα βρουν τους χίλιους εφαρμοστικούς μνημονιακούς νόμους που τους κατακρεούργησαν το μισθό και τη σύνταξη, τα ματωμένα πλεονάσματα, την υποβάθμιση των κοινωνικών υποδομών, τη φοροληστεία, τον πλειστηριασμό του κεραμιδιού που με αίμα έβαλαν πάνω από το κεφάλι τους.
Στους ανεξόφλητους λογαριασμούς τους, βρίσκονται και τα 4 δισ. ευρώ που πλήρωσε η χώρα μας για τις αμυντικές δαπάνες του ΝΑΤΟ, επίδοση που την κατατάσσει δεύτερη, μετά τις ΗΠΑ, στη χρηματοδότηση των δράσεων αυτής της λυκοσυμμαχίας, για την οποία έχει γίνει σημαιοφόρος στους επικίνδυνους σχεδιασμούς της στην περιοχή μας, μετατρέποντας τη χώρα σε απέραντο αμερικανοΝΑΤΟικό στρατόπεδο με τις απρόβλεπτες συνέπειες μιας σύρραξης.
Σε όσους θεατρινισμούς κι αν καταφεύγει ο κ. Τσίπρας, δεν καταφέρνει να πείσει ότι η επόμενη μέρα δεν θα είναι η συνέχεια της προηγούμενης, αφού οι εκατοντάδες μνημονιακοί νόμοι θα είναι εδώ, (δεν δεσμεύεται για την κατάργηση ούτε ενός μέτρου που επιβλήθηκε στο λαό με τα μνημόνια) η αυστηρή εποπτεία της ΕΕ, τα ματωμένα πλεονάσματα, η εργασιακή ζούγκλα, η φοροληστεία, η υποβάθμιση κάθε πτυχής της ανθρώπινης ζωής. Δεν καταφέρνει να κρύψει ότι η δήθεν νέα εποχή βασίζεται πάνω στα «αποκαΐδια» των δικαιωμάτων του λαού, των γυναικών και της νεολαίας.
Καμαρώνει ότι βγαίνουμε στις αγορές, που σημαίνει ότι και αυτά τα δανεικά, θα ξαναμπουκώσουν τις τσέπες των καπιταλιστών, ούτε μισό ευρώ δεν θα πάει στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Πρόνοια και θα φορτωθούν ξανά στις πλάτες του ελληνικού λαού, στα παιδιά και τα εγγόνια του, για τις επόμενες δεκαετίες.
Καμιά εμπιστοσύνη σε όλους αυτούς τους γυρολόγους της πολιτικής που αλλάζουν κόμμα, όπως τα πουκάμισά τους, στις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές της «προόδου και της συντήρησης». Καμιά εμπιστοσύνη στην κυρία, που έβγαλε το καπελάκι του ΠΑΣΟΚ και φόρεσε το «μοντέρνο» συνολάκι του Κινήματος Αλλαγής, και μιλάει νομίζοντας ότι οι εργαζόμενες έχουν μνήμη χρυσόψαρου.
Καμιά εμπιστοσύνη σε όλους αυτούς που επαγγέλλονται τη «νιότη», τη «φρεσκάδα» και το «άφθαρτο», ενώ κουβαλάνε επάνω τους όλη τη σκουριά ενός παρελθόντος.
Καμία εμπιστοσύνη, καμία αυταπάτη.
Είναι επικίνδυνοι. Είναι αδίστακτοι.
Καμιά κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού δεν μπορεί να ανοίξει το δρόμο για φιλολαϊκές ανατροπές. Η ανάκαμψη του καπιταλιστικού κέρδους και τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και σύγχρονες ανάγκες είναι ασυμβίβαστα.
Καθαρή έξοδος για το λαό σημαίνει κατάργηση των μνημονιακών νόμων, αναπλήρωση των απωλειών, ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών.
Ήρθε η ώρα να πουν φτάνει πια... και να εξοφλήσουν τους λογαριασμούς τους με όλους αυτούς που στηρίζουν το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννάει φτώχεια, ανεργία, πολέμους και προσφυγιά, αλλά ζητούν την ψήφο σου στη Βουλή, στην Ευρωβουλή, στην Τοπική και την Περιφερειακή Διοίκηση.
Ήρθε η ώρα να κλείσουν τους λογαριασμούς μαζί τους και να δυναμώσουν το ΚΚΕ παντού, με κάθε τρόπο. Το κόμμα που για εκατό χρόνια απέδειξε ότι είναι κόμμα που παλεύει αταλάντευτα για τα δίκαια της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, για την ισοτιμία των γυναικών, με στόχο την ανατροπή του βάρβαρου καπιταλιστικού βραχνά.
902.gr
