&n
bsp;
του Οδυσσέα Ιωάννου / Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία Δεν ξέρω πια τι περιμένουμε. Για πόσο θα κρυβόμαστε στα μεροκαματάκια του τρόμου για να σπρώξουμε άλλον ένα μήνα; Δεν τσουλάει έτσι, δεν πάει πουθενά. Να καίμε μέρες περιμένοντας ένα θαύμα. Κάποιον να δώσει κάποια λύση, να αρχίσει την αντιστροφή. Μαθημένοι πως αυτό είναι δουλειά άλλων. Ετσι θα έπρεπε στη Δημοκρατία.
Οχι να αναθέτεις, αλλά να εμπιστεύεσαι. Πως εκείνοι που εκλέχτηκαν έχουν την τεχνογνωσία, το όραμα, την αγωνία, την τόλμη και την ηθική να «μοιραστούν» ανάμεσά μας, να «σπαταληθούν» μέσα στο παιδικό μας όνειρο για ζωή με κάποιες ανθρώπινες ποιότητες.
Μου είπε ένας φίλος, ο Τάκης: «Ρε συ, κοίτα ένα ένα τα πρόσωπα που μας έχουν αναλάβει και πες μου αν βλέπεις κανέναν που να μας μοιάζει, έστω ελάχιστα!». Δυσκολεύομαι - παρά το γεγονός πως αναγνωρίζω πως δεν είμαι και το μοντέλο στο οποίο θα έπρεπε να μοιάζουν οι υπόλοιποι... Από την άλλη, δεν είμαι πια και τόσο ρομαντικός.
Εννοώ πως μοιάζουν με πολλούς από όσους έχω συναντήσει κατά καιρούς σε διάφορους άλλους χώρους. Αρκετοί, ο καθένας στην κλίμακά του, είναι ένας μικρός Βενιζέλος, ένας Βορίδης, ένας Προβόπουλος, ένας Παπαγεωργόπουλος, ακόμη κι ένας που έχει μπερδέψει την ταξική συνείδηση με το τυφλό μίσος ενάντια σε όλες -μα όλες- τις κατακτήσεις του πολιτισμού μας μέχρι σήμερα.
Οι εκπρόσωποι των έντεκα εταιρειών, που ζήτησαν το μισθό στα 300 ευρώ για να επενδύσουν και να βοηθήσουν στην ανάπτυξη, δεν μας μοιάζουν, αλλά δεν είναι και aliens. Αδίστακτοι δουλέμποροι που νομίζουν πως είναι επιχειρηματίες - γνωστό είδος.
Οι εκβιαστές βιομήχανοι που ζητάνε από τον εκλεγμένο μας εκπρόσωπο να κλείσει τα μάτια στις μαζικές απολύσεις, να τους χαρίσει όλα τα χρέη και να μην τους φορολογήσει, για να μη μεταφέρουν τις μονάδες τους στη Βουλγαρία -και φεύγουν όρθιοι από το γραφείο του και όχι σε καροτσάκι...-, δεν μας μοιάζουν, αλλά δεν είναι και ξωτικά - πασίγνωστοι πλακούντες, ξεραμένα αίματα.
Ο υπεύθυνος του υπουργείου Παιδείας που ειρωνεύεται και υποτιμά τους μαθητές μουσικών σχολείων και σχολών λέγοντας με τον τρόπο του «εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσείς θέλετε να ασχοληθώ με τα μπουζούκια σας», δεν μας μοιάζει, αλλά δεν είναι και παραδείσιο πουλί - ένας άξεστος κομψευάμενος που πιστεύει πως έχει σοβαρότερη δουλειά να κάνει. (Και νομίζει πως την κάνει...)
Ολοι οι πολιτικοί και δημοσιογράφοι που αναπαράγουν ανερυθρίαστα πως το ποσοστό ανεργίας είναι μόνο τριάντα τοις εκατό, αποδεχόμενοι πως όσοι βγάζουν τριακόσια ευρώ το μήνα είναι εργαζόμενοι(!) και τους αφαιρούν από το ποσοστό, δεν είναι καμιά φοβερή ατραξιόν - απλοί μαχαιροβγάλτες.
Εχει δίκιο ο Τάκης. Ολο και λιγότεροι μοιάζουν κανονικοί. Δηλαδή βατοί, καθημερινοί, διπλανοί, κανονικοί, ρε παιδί μου. Κάτι αγριεμένα ποντίκια που έχουν δαγκώσει χαλασμένο τυρί και ζεϊμπεκάρουν μέσα στην απόλυτη παράνοιά τους για φράγκα και εξουσία. Κι όμως, in them we trust!
