Γράφει ο Αντίλογος
Το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου έγειρε και έπεσε απ’το βάθρο του.
Ένας παλαιάς κοπής παπάς, έκοψε την κοτσίδα του για διαμαρτυρία.
Κάτι τρέχει. Κάτι σοβαρό. Η Μακεδονία πουλήθηκε!
Η Βόρεια Μακεδονία ουδεμία σχέση έχει με «τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό την ιστορία, την κουλτούρα και την κληρονομιά» της Μακεδονίας άρθρο 7 (3), (4) της συμφωνίας των Πρεσπων.
Η γλώσσα της Βόρειας Μακεδονίας,ανήκει στην ομάδα των νοτίων σλαυικων γλωσσών, « δεν έχει σχέση με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό» της Μακεδονίας και « δεν έχει σχέση με την ιστορία την κουλτούρα και την κληρονομιά» της Μακεδονίας αρθρο7(4) της συμφωνίας των Πρεσπων.
Άλλαξαν το όνομα του αεροδρομίου τους. Άλλαξαν το όνομα της εθνικής τους οδού.
Κατέβασαν αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Μέσα στην συμφωνία των Πρεσπων, αναφέρεται ρητά η παραίτηση των εμπλεκομένων από κάθε μορφή αλυτρωτισμου.
Δεν βαριέσαι, όλα αυτά δεν είναι τίποτα. Τα είχαμε κι από χτες. Δεν είναι αρκετά.
«Τα θέλουμε όλα! Μακεδονία είναι μια και ελληνική!» Άσχετα αν το ένα τρίτο της αρχαίας Μακεδονίας, βρίσκεται μέσα στο σημερινό κράτος της Βόρειας Μακεδονιας.
Έτσι λεν οι Σαμαραδες. Κι οι Βοριδηδες. Κι από κοντά οι υπόλοιποι.
Διαβάζουν μονομερώς, κοντόφθαλμα την ιστορία. Με όρους σύγκρουσης
και στείρας μισαλλοδοξιας. Έτσι ήταν πάντα έτσι είναι και τώρα. Πατριδοκαπηλοι,
ασυνάρτητοι εθνικιστές, εμμονικοι εθνικόφρονες.
Τρέφονται απ’αυτου του είδους τις καταστάσεις. Δωσ’τους συλλαλητήρια, με
Βυζαντινές σημαίες, Μακεδονικους θυρεους και πάρτους την ψυχή. Παπάδες,,
Δεσποταδες, «τη Υπερμαχω, Στρατηγώ», «Μακεδονία ξακουστη», είναι το στοιχείο τους.
Κι από κάτω τα πλήθη ονειρεύονται μια πατρίδα φανταστική μεταξύ
Μεγάλου Αλεξάνδρου,, Βυζαντινών Αυτοκρατορων και ποιος ξέρει τι άλλο.
Όμως τέλος.
Η νοσηρή αυτή κατάσταση πρέπει να σταματήσει. Η σύγχρονη
Ελλάδα της αυτοπεποιθησης δεν έχει ανάγκη απ’τα δάκρυα για κάτι που δεν υπήρχε
ποτέ. Το μέλλον έφτασε δεν περιμένει. Είμαστε περηφανοι για τον απαράμιλλο
Αρχαίο πολιτισμό μας, όμως ο δρόμος είναι μπροστά.
Τα παιδιά μας είναι περιζητητοι επιστήμονες σ’ολα τα μέρη της γης. Τους διάσημους αθλητές μας, τους θαυμάζει η υφήλιος. Ο Αντετοκουμπο, ο Τσιτσιπας, ο Πετρουνιας, ο Μάρας, η Στεφανιδου, , η Σακκαρη, και τόσοι άλλοι. Οι ομάδες μας. Οι εθνικές μας ομάδες.
Οι διάσημοι καλλιτέχνες. Οι μουσικοί. Ο Γιώργος Λανθιμος. ο τελευταίος μεγάλος σκηνοθέτης.
Αυτή είναι η πατρίδα μας.
Το παπαδαριό, οι αγιαστουρες, ο κιτς εθνικισμος ανήκουν σ’ εκείνους που είναι η τροφή τους. Ζουν απ’ αυτό. Είναι η επιβίωση τους. Τους τα χαρίζουμε.
Το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου ανέβηκε περήφανο στο βάθρο του.
Ο Βουκεφάλας χλιμιντρισε χαρούμενα.
Η γοργόνα η αδελφή του Μεγαλεξανδρου, ήρεμη πια, έβαψε τα μαλλιά της πράσινα για να είναι ασορτί με τον βυθό.
Ο παπάς χωρίς την κοτσίδα ένοιωσε πολύ καλλίτερα. Απελευθερωθηκε. Θέλει να ζει σαν σύγχρονος άνθρωπος κι όχι σαν καρικατούρα του Μεσαίωνα.
Κοτσίδα τέλος, αποφάσισε.
