Προσφυγικό:Η τελική λύση
Τέσσερα χρόνια πέρασαν από τις ορδές του ’15. Δεν ξέρω πόσοι λιάστηκαν, αλλά σίγουρα δεν εξαφανίστηκαν. Συνεχίζουν στην ανέχεια. Το κοινωνικό πρόσωπο της ΠΦΑ «λάμπει» ακόμη στις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης. Τουλάχιστον οι αλήστου μνήνης ανοησίες δε σμπαράλιασαν τη κοινωνική συνοχή. Δε θα είναι δεδομένη και για πάντα. Η παρουσία στο Υπουργείο Αιγαίου και τα χειροκροτήματα του Δημάρχου στην ομιλία Τσίπρα εκείνη τη δύσκολη μέρα φάνηκαν προδοτικά στα μάτια μας, πλην όμως δεν αντισταθμίζουν τους ψύχραιμους και γρήγορους χειρισμούς του Δήμου.
Δεν έφτασαν όμως ούτε κατά διάνοια. Η Μυτιλήνη έγινε μία άλλη. Τα χρόνια πέρασαν, και δεύτερη πλεόν μεγαλύτερη πόλη του νησιού - με διαφορά από την τρίτη - καθιερώθηκε το ΚΥΤ της Μόριας. Και εξαπλώνεται. Ένας πληθυσμός με άλλα χαρακτηριστικά, άλλα ήθη, άλλη θρησκεία. Καμία συγκολλητική ουσία δεν διαφαίνεται, μεταξύ νησιωτών και νεοεισελθόντων.
Όση αλληλεγγύη και αν έδειξαν, οι Μυτιληνιοί εξοργίζονται. Και σωστά. Η κατεύθυνση της οργής είναι λάθος, αλλά ας όψονται οι Τασίες και οι «έξυπνοι – ηλίθιοι». Αυτοί που ηγούνται της κίνησης μίσους προς τους μουσαφιραίους. Αυτοί που με τη αφέλειά τους διευκολύνουν τη νέα «κανονικότητα», διασπείροντας την οργή στους μετανάστες και στις ΜΚΟ, αντί να διοχετεύεται μαζικά και βροντερά στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Αντί να εναντιώνονται σε εκείνους που αποφάσισαν να μετατρέψουν τη Μυτιλήνη σε ένα πάρκινγκ ψυχών εν τη απουσία μεγάλων κεφαλαίων, βρίθουν από θυμό και μίσος προς λάθος μεριά. Αφήσαμε δυστυχώς να καπηλεύονται την αγάπη για την πατρίδα και την έννοια του πατριωτισμού οι ανεγκέφαλοι. Δεν είναι τυχαίο οτι οι λέξεις τείνουν να αποκτήσουν αρνητική χροιά.
Και όλοι αυτοί που βλέπουν τη ζωή τους να καλυτερεύει από το προσφυγικό; Η πίτα μεγαλώσε, με σαθρά υλικά. Πολλές πρόσωρινές δουλειές, η αγορά κινείται, τα ενοίκια στα ύψη. Ως πότε όμως θα βολευόμαστε με αυτή τη στρεβλή ανάπτυξη; Η λεγόμενη και «ροζ». Μέχρι πότε θα είναι εδώ οι ΜΚΟ; Μέχρι πότε θα υπάρχουν για να ξοδεύονται στη πόλη τα 90 ευρώ των μεταναστών;
Ως πότε θα σπρώχνουμε κάτω απ΄ το χαλί την επερχόμενη αδυναμία ένταξης αυτών των ανθρώπων; Την τρομακτική δυσαναλογία των 10.000 και πλέον μεταναστών σε μία πόλη 35.000 κατοίκων; Τις συνθήκες διαβίωσης της Μόριας που μας δυσφημίζουν παγκοσμίως; Την αλλοίωση του πληθυσμού που νομοτελειακά θα έρθει σε μερικά χρόνια; Αφήνω εκτός εξίσωσης τη φηματίωση, την ηπατήτιδα, τον HIV και πάσης φύσεως δερματολογική ασθένεια που αγνοούμε στο βωμό του γρήγορου χρήματος. Οι ίδιοι που τώρα φουσκώνουν τις τσέπες τους, αύριο θα είναι «στα κάγκελα» για τις συνθήκες υγιεινής των σχολείων.
Για κάθε πατριδοκάπηλο που προκρίνει ως «τελική λύση» το πέταγμα στη θάλασσα, κάθε σκεπτόμενος θα έπρεπε να αρνείται πεισματικά ακόμη και τα κλειστά κέντρα κράτησης. Η Μυτιλήνη είναι πολύ μικρή για να σηκώσει επ’ αόριστον τέτοιο βάρος. Ποτέ δε θα γίνει σοβαρή τουριστική επένδυση σε τόπο με τέτοια χαρακτηριστικά. Σε όσες εκθέσεις και να περιφέρονται Δήμος και Περιφέρεια, πάντα θα απέχουμε έτη φωτός από αυτό που λέμε τουριστικός προορισμός.
Μήπως ήρθε η ώρα να αντιταχθούμε μαζικά και συντεταγμένα στην «κανονικοποίηση» αυτής ασύμετρης κατάστασης; «Ριγμένοι», προσωρινά βολεμένοι και ουδέτεροι. Όλοι οι σκεπτόμενοι νόες πρέπει να ενώσουν φωνές. Μαζί. Πολίτες και φορείς. Μακρυά από λαϊκισμούς. Προς την ίδια κατεύθυνση. Προς την κυβέρνηση και κατ’ επέκταση την Ευρώπη, που οριοθετεί το ζήτημα σε δύο νησιά, σκορπώντας μερικά εκ. ευρώ. Αρκούμαστε σε ημίμετρα στήριξης πληγέντων περιοχών από το προσφυγικό; Αρκούμαστε στις μεμονωμένες αποσυμφορήσεις όταν ξεχειλίζει το ποτήρι; Τώρα δεν είναι ξεχειλισμένο; Πώς φανταζόμαστε τη Μυτιλήνη σε 15 χρόνια;
----
* Ο Δημήτρης Τσαμουράς είναι από τη Μυτιλήνη, ζει όμως στην Αθήνα λόγω εργασίας. Ένας νέος άνθρωπος που θέλει ( ; ) να έρθει στο νησί μας με την οικογένειά του!
