του Κώστα Βελούτσου *Και τα βεγγαλικά που άναψαν φώτιζαν τον Μαγιάτικο ουρανό στην πόλη κάνοντας όλους τους κατοίκους να ξεχυθούν στους δρόμους της νησιώτικης πρωτεύουσας. Άνθρωποι κάθε ηλικίας που δεν είχαν ιδέα όπως χαρακτηριστικά έλεγαν ήταν εκεί. Από νωρίς οι πόρτες του δημοτικού σταδίου είχαν ανοίξει για να γεμίσουν κάθε εκατοστό του από τους φιλάθλους μικρούς και μεγάλους. Τα αυτοκίνητα δεκάδες όπως και τα δίτροχα με νεαρούς οδηγούς που από νωρίς ξεκίνησαν την δική τους πομπή με μία και μόνο κατεύθυνση. Και η γιορτή μόλις ξεκινούσε. Απ’ τα αλώνια στα σαλόνια… είπαν κάποιοι εμφανώς χαρούμενοι που από την καινούργια σεζόν στο νησί μας θα έρχονταν οι θεοί και οι ημίθεοι στης στρογγυλής θεάς που μόνο από τις μικρές οθόνες τους αποθέωναν, τώρα η ευκαιρία ήταν κοντά. Και το όνειρο έγινε πραγματικότητα.
Πάνε χρόνια αρκετά που είχα να δω τέτοιο σκηνικό. Από τότε που επισκέπτονταν την πόλη παραμονές εκλογών κάποιος πολιτικός από τη πρώτη γραμμή μάλιστα του τότε κυβερνόντος κόμματος. Τότε που γέμιζαν ασφυκτικά τα λεωφορεία από τα χωριά –όλα πληρωμένα από το κόμμα- για να έχει παλμό η συγκέντρωση. Τα πανό και τα συνθήματα δονούσαν την ατμόσφαιρα αλλά και κάθε είδους από τα κρουστά και τα πνευστά μουσικά όργανα επιστρατεύονταν άρον -άρον για να εντυπωσιάσουν τον επιφανή άντρα που έρχονταν στο νησί. Η παραλιακή κλειστή από τις πρωινές ώρες και οι μικροπωλητές έπαιρναν θέση μάχης με τα λάβαρα του κόμματος. Το πλήθος εκστασιασμένο χειροκροτούσε το νέο και πολλά υποσχόμενο ηγέτη εναποθέτοντας στις πλάτες του όλες του τις ελπίδες για μια νέα αρχή.
Από αύριο κιόλας όχι μόνο η πόλη μας αλλά και το νησί μας, αλλάζει…. Έλεγαν οι πιστοί και οι αρκετά πωρωμένοι μετά το τέλος της ομιλίας κάνοντας τον πρόχειρο απολογισμό της συγκέντρωσης.
Και δεν άλλαξε ποτέ και τίποτα παρά τις υποσχέσεις. Άλλωστε το όμορφο πόσο πιο ωραίο να το κάνεις?
25 χρόνια αργότερα και οι ποδοσφαιρικοί πανηγυρισμοί θύμισαν αυτές τις εποχές. Το χρειαζόμασταν περισσότερο από κάθε άλλη φορά ίσως αυτήν την γιορτή. Έτσι για λίγο να ξεφύγουμε από την μιζέρια μας αλλά πιο πολύ να ελπίζουμε και να μας κάνει περισσότερο περήφανους και να ψηλώσουμε λίγο το ανάστημά μας.
Με μια ευχή όμως που είναι παράκληση όλων. Ας είναι για πάντα εκεί στα σαλόνια μακριά όμως από κάθε είδους ποδοσφαιρικού παραπήγματος.
Τελικά ήρθαν έντεκα, άντε δεκάξι άνθρωποι για να μας διδάξουν και σε τοπικό επίπεδο πως οι αγώνες κερδίζονται με καθημερινή δουλειά και με όποια μέσα διαθέτεις, αρκεί να υπάρχει πίστη.
* Ο Κώστας Ν. Βελούτσος γεννήθηκε, ζει κι εργάζεται στη Μυτιλήνη. Υπηρετεί στο Πυροσβεστικό Σώμα από το 1987. Είναι έγγαμος και πατέρας δύο παιδιών. Έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία του : «Σεργιάνι στη ζωή» και "Τελευταία Φορά"
